Kirkjuritið - 01.04.1957, Side 9

PISTLAR
151
Ummæli heimsdiottn-
aians.
Napoleon var einn þeirra, sem ætluðu að leggja undir sig
heiminn. Hann er raunar ekki mikill fyrir það. En enginn frýr
honum vits né snilli, og m. a. þess vegna er nafn hans enn á
lofti, þótt það taki nú að fölskvast. Keisarinn var ekki hlynnt-
ur kristni né kirkju mikinn hluta ævi sinnar, hann átti í brös-
um við páfavaldið og krýndi sig sjálfur, eins og kunnugt er.
Um skeið dró hann taum annarra trúarhöfunda, einkum
Múhameðs, á kostnað Krists. Undir ævilokin fór Napoleon samt
ekki dult með það, að Kristur væri einstæður, og ekki myndi
verða endir á ríki hans.
Hér eru tilfærð nokkur orð keisarans um þetta, sem fullvíst
þykir að séu rétt hermd.
— Öðru máli gegnir um Krist (þ. e. en aðra trúarhöfunda.) Mig undr-
ar allt í fari lians, andi hans gerir mig höggdofa, og viljakraftur hans rugl-
ar mig í ríminu. Það er ekki unnt að bera hann saman við neitt í þessum
heimi. Hann er sérstæð vera. Þeim mun meir sem ég nálgast hann, og því
betur sem ég virði hann fyrir mér, finnst mér meira til um, hversu allt, sem
hann varðar, er mér ofvaxið. Það er allt þrungið slíkum mikilleika, að
það auðmýkir mig. Trú hans er hans eigin leyndardómur, sprottin úr
andlegri uppsprettu, sem bersýnilega er ekki mannleg. Frumleiki hans á
ekki sinn líka, og orð hans og meginreglur eru óviðjafnanleg þann dag
í dag . .. En hvað heimsveldismörk hans þenjast út og framlengjast óend-
anlega! Kristur ríkir yfir lífi og dauða. Bæði fortíð og framtíð lúta hon-
um, enda setur raunar lýgin ein sannleikanum nokkur takmörk. Jesús hef-
ir náð yfirráðum yfir mannkyninu. Hann hefur gert úr því eina þjóð, —
þjóð réttsýnna rnanna, sem hann kallar til fullkomins mannlífs.
Eg játa hreinskilnislega, að líf Krists frá upphafi til enda er fullkomin
ráðgáta, en sú ráðgáta leysir þau vandamál, er fylgja allri tilveru. Hafn-
ir þú henni, verður heimurinn óskiljanlegur, fallist þú hins vegar á hana,
færðu ágætan skilning á mannkynssögunni. Frá því Kristur lióf fyrst
upp raust sína hefir kynsóð eftir kynslóð bundizt honum fastar og inni-
legar en menn tengjast með nokkrum blóðböndum, samfélag hans er
heilagra og alráðara en nokkurt annað samband. Hann tendrar kær-
leikseld, sem slekkur sjálfsástina og verður hverri annarri ást yfirsterk-