Kirkjuritið - 01.04.1957, Page 26

168
KIRKJURITIÐ
ekki snúið baki við kristindóminum, en það eina, sem ég lærði á þessum
árum var, að sem kristinn maður yrði ég að treysta á miskunn Guðs og
fyrirgefningu, þar sem ég gæti ekki gjört skyldu mína án syndar, og yrði
að þola þrengingar, að lifa tvenns konar lífi, og samt að leitast við að
halda áfram að vera ég sjálfur. Það kraftaverk gerðist, að ég þraukaði
að fyrra stríðið án þess að glata sjálfum mér, og án þess að verða beiskju-
fullur, né tapa allri ábyrgðartilfinningu eða þeim möguleikum að breyt-
ast og þroskast hið innra í trú og skoðunum.
Hugsjónimar lifðu af, ég þráði að þjóna landi mínu og þjóð. Og
þetta breyttist ekkert, þótt ég gerðist prestur. Ég lagði mig allan fram
um að verða góður prestur safnaðarins, boða Guðs riki og drottinvald
Krists, og flytja mönnum fagnaðarerindið. Loks var mér ljóst, að mitt í
öllum þrengingum og þjáningum var þar að finna traust öryggi og sannan
friði, og stóðst sú trú prófið, þegar Hitler brauzt til valda og færðist hið
ógjörlega i fang. Er hann hóf baráttu sína gegn Kristi, sýndi Kristur
yfirburði sína og styrkleika, gaf hinum veiku mátt og hinum hógværu
festu. A þeim árum, laust eftir 1930, kom engum manni önnur heims-
styrjöld til hugaT. Menn litu á Hitler sem sjálfan friðarhöfðingjann, sem
berðizt gegn skorti og atvinnuleysi, og mundi leiða þjóð sína til heilla og
hamingju. Hefði hann ekki barizt gegn Kristi og kirkju, myndum vér
kristnir menn einnig liafa hyllt hann. Vér hefðum þá líka efalaust fylgt
honurn hiklaust út í seinna stríðið. Sem andstæðingur Krists, þekkti Hitler
hann betur en vér gerðum. Það skarst fyrst í odda með oss og Hitler,
þegar það rann upp fyrir oss að hann stefndi beint að nýrri styrjöld.
Reyndin varð sú, að eins og Hitler var verkfæri í hendi Guðs til að gera
oss betur kristna, lét Guð hann verða til þess að auka skilning vorn á
hinu sanna eðli fagnaðarerindisins.
1938 urðum vér að gera oss ljósa afstöðu vora til árásarstyrjaldar.
Var oss sem kristnum mönnum leyfilegt að réttlæta hana, svo fremi að
ljóst væri, að styrjöldin væri hentugasta lausnin á þjóðfélagslegum vanda-
málum, og tæki til að ná markmiðum, sem ekki yrði náð á annan veg? Ég
hafði þegar verið heilt ár í fangabúðum, þegar þessar spurningar urðu
knýjandi sakir áforma Hitlers viðvíkjandi Bæheimi. En ég féllst á að Játn-
ingar kirkjunni bæri að halda sáttaguðsþjónustur, þar sem beðið væri um
frið, og að frekari stríðsógnir liðu hjá án þess að valda áhyggjufullum
heimi meiri þjáingu. Kirkjan lét prenta fyrirmæli um bænarguðsþjónustu,
og var þeim dreift um allt landið. Vakti þetta æði og hamagang bæði
fylgismanna Hitlers og sjálfra stjórnarvaldanna. Nokkuð slakaði á spenn-
unni um hríð eftir Munchensáttmálann, en almenn óvissa ríkti þá um,