Kirkjuritið - 01.02.1969, Blaðsíða 25

KIRKJURITIÐ
71
Iilið’ málsins ætti að vera sú sama o;í áður, nefnilega áliugi
^irkjunnar á trúarlegu og siðbætandi lesefni fyrir eldri og
ytigri, áliugi þeirrar kirkju, sem telur langflesta landsmenn
innan sinna vébanda. Hitt er einnig víst, að þessir 96 liundraðs-
idutar þjóðarinnar, sem teljast innan þjóðkirkjunnar, hafa all-
mikið fé lianda á milli. Ef litið er til þess lesmáls, sem liinar
fámennu kirkjudeildir á Islandi gefa lit og úthreiða fyrir unga
lesendur, þá er hlutfallið mjög svo óliagstætt fyrir þjóðkirkj-
nna í dag.
Ég á von á því svari, að það sé misskilningur lijá mér, að
kirkjan eigi að leggja fyrir sig hókagerð í stórum stíl eins og
f>rr á öldum. Enda liafi kirkjustjórnin ærið annríki á öðrum
8viðum. Það er hverju orði sannara. En það á ekki að krefjast
ads af stjórninni, livorki kirkjustjórn né ríkisstjóm. Ekki tel
ég heldur rétt að miða liina raunverulegu kirkju við 96 menn
af hverju hundraði þjóðarinnar. Að sjálfsögðu er talsverðui
hópur fólks í kirkjunni svona rétt að nafninu til. Hitt skal
einniíí fullyrt hér, að innan vébanda þjóðkirkjunnar er all-
»dkill fjöldi karla og kvenna, eldri og yngri, leikir jafnt sem
lærðir, sem lifa og lirærast í kristinni trú og geta tekið skyn-
8amlegri brýningu um þá ráðsmennskuábyrgð, sem á hverjum
°g einum hvílir um það að leggja sitt lið fram, svo að æskan
eigi jafnan kost á fróðlegu og uppbyggilegu lesmáli til mennt-
Unar í kristnum dómi, og það í fjölbreyttri mynd. I letri og
lestri er hægt að ná til miklu fleira fólks í kirkjunni en nokk-
Ur von er til í kirkjuhúsunum sjálfum. En liins vegar getur
hollur lestur orðið til að glæða kirkjulega hugsun og kirkju-
rækni.
í»á skal það og atliugast, að á skólabekkjum er að liitta alla
hina uppvaxandi kirkju íslands. Til skólanna almennt hafa
Kí vissir liópar leitað með álniga sinn á fræðslu æskunnar í
rituðu máli. Þegar við minnumst með þakklæti þeirrar aðstoð-
at\ sem litlu söfnuðirnir utan þjóðkirkjunnar rétta þjóðkirkju
Islands með kristilegu fræðsluefni til skóla almennt, að ó-
gleymdum Gídeonsmönnunum í þjóðkirkjunni, sem leggja
sjálft Nýja testamentið að gjöf í hönd hvers skólabarns, þá
hlasir við okkur sú staðreynd, að víða er að finna lifandi áhuga
a Im' nauðsynjamáli að beina æskunni á þann veg, sem hún á
aS ganga, svo að hún lendi ekki á afstigum. Samkvæmt ábend-