Kirkjuritið - 01.02.1969, Blaðsíða 8

54 KIRKJURITIÐ
sannleika, seni fólginn er í liinu niikla völundarliúsi tilverunn-
ar, — þá finnst mér eðlilegast, að sú kristilega samúSarkennd
væri yfirleitt til staðar að virSa og meta viðleitni þeirra, sem
í einlægni leita að hinum hœsta. Hinir em nógu margir með
autt rúm í lijarta sínu. Og hverjum þeim, sem er sæll í sinni
trú, ætti ekki að vera nein liætta búin, þótt liann bafi andlegt
samneyti við þá, sem bafa baslað sér völl á öðru sviði trúar-
bragðanna.
Grímur Thomsen segir á einum stað:
„Verst er af öllu villan sú
vonar- og kærleikslaust
á engu að liafa œSra trú,
en allt í lieimi traust —“
Væri vel, ef allir þeir, sem hafa á wSra trú, gætu orðið sam-
starfsmenn í því að betrumbæta beiminn.
Trú án siðgæðis er auðvitað til einskis nýt. Hér á ég ein-
göngu við þá, sem í trú sinni fylgja kenningu Mattliíasar, þar
sem liann segir:
„Rétta stefnu siglir aðeins sá,
sem bið góSa mestu ræður hjá.“
Nú kem ég að því, sem er fólgið í fyrirsögn þessa pistils?
]). e. „Kveðja frá Islandi“.
Hingað til lands leggja leið sína ýmsir liátt setlir erlendir
gestir, og sumir jafnvel með kóngablóð í æðum. Þeim liefur,
svo sem vera bar verið fagnað af gestrisnis-þjóð. En þó ofl
með meiri íburði en hollt er fátækri þjóð. Dýrðlegar veizlur
eru Iialdnar með viðeigandi vínveitingum, — sem nú á dögum
skoðast sem sérstakur menningarvottur — en sem reynslan lief-
ur þó sýnt okkur áþreifanlega, að þar ætti að standa ó fyrir
framan orðið menning. Enda er áfengið af sumum kallað
Bölvaldurinn mikli.
Með þessa gesti befur verið þotið aftur og fram um landið',
lögreglulið sett í gang til að sópa vegina, svo að ekkert óhreint
kæmi til sögunnar. Og blaðamennirnir fylgdust með þessum
tignu gestum bvert fótmál og létu í það skína, að liér vseri
þjóð, sem kynni sitt hlutverk í þessu efni.