Kirkjuritið - 01.12.1975, Síða 45

i nútíðarkirkju þjóðar vorrar. Hann var
að mörgu leyti ólíkur flestum islend-
ingum. Hann var þá einnig ólíkur þeim
og einstakur í þessu.“ Og fagur er
vitnisburðurinn, sem sr. Jón Bjarna-
son gefur sr. Páli í 25 ára minningar-
riti íslenzka lútherska kirkjufélagsins.
Par segir hann: „Út í yztu æsar tók
sr. Páll þátt í hinum erfiðu kjörum
safnaðarfólks síns, lagði allt í söl-
urnar fyrir velferð þess, bæði andlega
og líkamlega. Fram í opinn dauðann
vann hann að verki embættisköllunar
sinnar með þeim trúarstyrk, þeirri ó-
eigingirni og þolinmæði, sem þeir
einir geta, er vita sig standa í þjón-
ustu Guðs — og treysta handleiðslu
hans — í Jesú nafni.“
— Um áður umræddar trúardeilur
segir sr. Jón í sama riti: „Sumir hafa
talið þennan trúarágreining í öndveðri
frumbýlissögu vorri hér í álfu tómt böl,
'— en blessunin var bölinu meiri eða
bölið átti að verða og varð oss Is-
lendingum til blessunar. Líklega hefir
eldrei áður — í sögu þjóðar vorrar
af íslenzkri alþýðu, — jafnmikið
°9 þá verið hugsað um sannindi krist-
ionar trúar. Vér þurftum allir að ganga
1 gegnum þessa reynslu."
Lífs- og starfsferill sr. Jóns Bjarna-
sonar verður ekki lengur rakinn þessu
sinni. — Hann dvaldist lengst af í
Winnipeg og lézt þar árið 1914. —
Ég ætla að Ijúka máli mínu með til-
vitnun í minningargrein um hann —
eftir dr. Jón Þorkelsson. Honum farast
þannig orð: „Þó að sr. Jón væri ekki
sá fyrsti héðan af landi, sem tók sér
fasta bólfestu í Vesturheimi, verður
hann þó alltaf þar landnámshöfðinginn
vorra manna, — höfði hærri en aðrir
menn. Það mikla starf, þrek og þol,
sem hann hefir lagt í það að halda
þar uppi íslenzkri kristni, íslenzkri
tungu og öllu þjóðræknu og góðu, er
ekki hægt að meta til hlítar. — En
hitt er víst, að það hefir verið oiikið,
— og skylt er að minnast þess með
lotningu og þökkum nú við vertíð-
arlokin."
Já, — og enn verður ærin ástæða
til þess, — á því minningarári, sem í
hönd fer vestan hafs, — að þakka það
Ijós, sem þessum tveimur íslenzku
kirkjuleiðtogum auðnaðist — í krafti
kristinnar trúar að tendra á vegi landa
sinna í Vesturheimi.
Erindi þetta var upphaflega flutt á aðalfundi
Prestafélags Suðurlands 13. okt. 1974. En í
sinni núverandi mynd var það flutt í Rikisút-
varpið 1. ágúst þ. á.
283