Sjómannadagsblaðið - 01.06.1990, Side 63

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
61
Dick Taylor með nokkrum öðrum fiskveiðiverðlaunahöfum. Hann er lengst til vinstri.
því að það komu til mín konur úr
Hjálpræðishernum, og ég fékk þann
mat að borða, sem mér fannst svo
góður, að það lá við, að mér fyndist
það hafa borgað sig að vera á Hrauni
yfir jólin.
Fyrst kom amerískt kirkjufólk og
vildi hafa tal af mér, en ég neitaði,
vildi sem minnst um jólin hugsa, það
yki bara á umhugsun mína um jól
með fjölskyldu minni, þótt oft væri
það svo, að ég var norður á Islands-
miðum um jólaleytið. Síðar um dag-
inn komu þrjár konur úr íslenzka
Hjálpræðishernum. Ég neitaði líka
að tala við þær, en var sagt, að það
væri gæðafólk í Hjálpræðishernum
og léti margt gott af sér leiða, og ég
lét tilleiðast. Þær komu svo og sungu
yfir mér jólasálma. Vinir mínir,
fangaverðirnir, höfðu einhver orð
um, að það væri hálf ömurlegt fyrir
mig að húka þarna í fangelsi í erlendu
landi yfir jól, en ég var ekkert óá-
nægður með það, þegar ég hafði
borðað um kvöldið.
Það var borið fram kalt kjöt. Og ég
spurði:
— Kalt kjöt í aðalrétt, jólamáltíð-
in, hverskonar háttalag er það hjá
siðuðu fólki. —
En þetta varð ég að borða eins og
aðrir, og sá ekki eftir því. Þetta kalda
kjöt reyndist hið mesta lostæti, þeir
sögðu það vera hangikjöt, og ég hef
aldrei gleymt íslenzka orðinu og
sagði við sjálfan mig:
— Þetta verð égað muna, „hangi-
kjöt“.
Það var farið með mig nákvæm-
lega eins og alla aðra þarna.
Ég komst vel útaf við alla Islend-
ingana, og hafði það alls ekki sem
verst á Litla-Hrauni. Þarna voru
morðingjar og þarna var einn brjál-
æðingur, sem hafði verið þarna á
þriðja áratug, hann var svo ruglaður,
að hann var ekki látinn vinna neitt,
en á hverjum morgni mátti sjá hann
við að hrista rúmábreiðuna sína, þótt
ekkert væri af henni að hrista. Maður
er ekkert að hnýsast í fortíð manna á
svona stöðum, og þess vegna var
það, að fangavörðurinn sá ástæðu til
að vara mig við einum fanganna, sem
talaði ágæta ensku og ég náttúrlega
mikið við hann.
Að tveim vikum liðnum fannst
fangaverðinum ástæða komin til að
vara mig við. Hann sagði manninn til
alls vísan, og ég skyldi gæta mín.
Ég er ekki að rekja glæpaverk
mannsins, en þau voru óhugnanleg,
tvö hryllileg morð, eftir því, sem mér
var sögð sagan.
Það fannst mér undarlegt, að mað-
urinn var látinn hjálpa til í eldhúsinu,
þar sem allt var fullt af hárbeittum
sveðjum, en maðurinn var sagður
hafa skorið fórnarlömb sín á háls. Ég
hætti ekki að spjalla við manninn, og
hann var ágætur við mig.
Mér var sagt, að það hefði enginn
flúið af Litla-Hrauni í tuttugu ár, en
þá hefði flúið fangi. Þetta var að vetr-
arlagi í kuldatíð, og það var ekkert
hirt um að leita að honum. Eftir þrjá
daga kom fanginn aftur og baðst gist-
ingar.
Sj ónvar psstj arna
Ég kom við sögu í þorskastríðinu,
en ég man ekkert hvaða ár það var,
sem ég var einn af þeim skipstjórum,
sem kom fram í brezkum sjónvarps-
þætti, sem gekk undir nafninu „To-
night“. Flogið var til Reykjavíkur
með fjóra skipstjóra, tvo frá Hull og
tvo frá Grimsbæ, og með okkur í
sjónvarpsþættinum voru fjórir ís-
lenzkir skipstjórar, og man ég nú
ekki lengur nöfn þeirra, en við áttum
að ræða málin og skiptast á skoðun-
um og gerðum það.
Ekki man ég hvað brezka sjón-
varpið borgaði mér fyrir þetta, en ég
hafði þannig komizt á bragðið að það
væri vel borgað að koma fram í sjón-
varpi.
íslenzkur sjónvarpsmaður kom til
mín að loknum brezka sjónvarps-
þættinum, og spurði, hvort ég vildi
koma fram í íslenzka sjónvarpinu.
— Nei, sagði ég, vegna þess, að
það fyrsta, sem þú spyrð mig eru
fangelsanirnar og allt sem fylgdi.
Hann lofaði að gera það ekki. Þá
sagði ég að það færi eftir því, hvað
mér væri borgað fyrir.
Hann sagðist hafa haldið, að ég
gerði það sem sjálfboðaliði fyrir
málstað minn. Ég hélt nú ekki, ég
væri ekki hér, sem sjálfboðaliði, mér
væri borgað fyrir að vera hér af
brezka sjónvarpinu, og auk þess væri
ég ekki bara fiskimaður heldur líka
bisnessmaður. Hann fór svo, maður-
inn, en kom eftir stutta stund aftur.
Þá voru allir skipstjórarnir, við þessir
ensku og hinir íslenzku, seztir að í
stórri stofu við stórt borð hlöðnu mat
og drykk og átum og skáluðum og
allt í beztu vinsemd, ræddum þá að-
allega ýms fiskveiðivandamál. Is-
lenzki sjónvarpsmaðurinn kom nú