Eimreiðin - 01.10.1946, Qupperneq 22

246
REGNBOGINN
EIMREIÐIN
— Já, ertu nokkuð liissa á því? Ertu búinn að glevma sögunni
um guð og englana, sem borðuðu hjá Söru og Abraham?
Svo ryki skipherrann til og sækti brauðköku, og svo flygi
Gunna litla niður og tæki hana úr hendinni á lionum og stryki
lionum um vangann með livítum væng. Þá gréti liann, skipherr-
ann, því þetta væri gamall og góður maður, sem væri afi lílilla
og fallegra barna heima í sínu landi.
Gunna litla liló og skríkti ... En ... nei, sko! Þarna voru þá
kindur í lautinni. Þær teygðu fram snoppurnar og störðu og
störðu. Það var eins og gulur gljáandi mosi í augunum á þeim-
Nei, hvað þær voru eittlivað daufar. Þær voru kannske að spvrja:
— Litla stúlka, hefurðu nokkurs staðar séð lömbin okkar?
Gunna litla varð dapurleg ú svipinn. Hún yppti öxlum og tók
á sprett. Hún sá liníf liggja í grænu grasi úti á kofavegg. Blaðið
var blátt og hart og á því dimmrauðir flekkir.
— Láttu ekki linífinn alltaf Hggja þarna á veggnum, afi minn,
hafði hún sagt í haust.
— Æ, barn, ég er orðinn svo gleyminn, sagði afi. Og svo for
liann og sótti hnífinn.
Hún hljóp, þangað til hún var orðin lafmóð. Þarna sá hún
Holtakot. Það lá svartur hundur uppi á baðstofumæninum. Bara
hann stykki nú ekki upp og færi að gelta. Þú kæmi kannske ein-
hver út og tefði hana, og svo'tapaði hún af regnboganum ... Hun
leit fram í dalinn, og hún snarstanzaði: Regnboginn var horfinn!
Það var eins og Ijós væru slökkt í andliti hennar og augum. Hún
stóð þarna, tötralega klæddur, grannur og veigalítill telpukrakki,
sem veit ekki til að gaman sé að lifa. Svo leit liún um öxl. Sólin
var liorfin og landið eins og nakinn fátæklingur.
Gunna litla svipaðist um, hikandi og því nær flóttaleg, og Þa^
var engu líkara en liún væri búin að fá munnherkjur. En svo leR
liún þangað, sem sólin hafði horfið. Og það birti aftur yfir and-
litinu. Jú, sólin hafði liorfið, en bara undir ský. Skýið færi burt.
Það svifi vestur yfir svörtu fjöllin, gráa, góða skýið. Og svo kasnU
regnboginn aftur. Og þá var einmitt áríðandi að vera koinu1
fram fyrir Brekku. Þar liafði regnboginn verið áðan.
Og telpan stökk aftur af stað og gleymdi alveg hundinum. Hun
litaðist ekki einu sinni um. Hún bara liljóp og hljóp. En s'°
heyrði hún liundgá, og liún stanzaði. Þarna stóð svarli hundurinn