Eimreiðin - 01.10.1946, Qupperneq 29

eimreiðin
REGNBOGINN
253
Ivcggja í senn, róleg og glö3. Þau liöfðu misst á himni, en
hlotið á jörðu.
En allt í einu sneri Þorgils sér við. Hann glápti. Svo spýtti
l'ann, skellti á lærin og hló og henti:
— Nei, sko, kærustuparið! Ha, ha, lia! Hann svipaðist um
°g 8á hrossataðsköggla. Hestarnir lians föður hans höfðu verið
tjóðraðir þarna í sumar. Hann greip hvern köggulinn af öðrum
°g kastaði liart og títt.
En skothríðin var álirifalaus. Egill bar fyrir hendurnar af
8vo mikilli leikni, að ekki einn einasti af kögglunum liæfði
telpuna eða í andlit honum sjálfum.
Svo kallaði þá Þorgils:
— Nú fer ég heim og segi fólkinu fréttirnar! Hí, liæ, Egill
gfey, hí, hæ, Egill grey! Og hann sneri sér við og þaut af stað.
En skyndilega stanzaði liann, vatt sér við og tók sprettinn í
attina til þeirra, Egils og Gunnu litlu. Hann nam staðar fyrir
framan Egil bróður sinn, eldrauður í andliti. Hann steytti hnefana
°g 8agði með samanhitnar tennur: — Ég skal kenna þér að vera
ekki að flangsa við stelpur, helvízkur ormurinn, tólf ára gamall,
°g það þá líka Fellsrengluna, sem er eins og lambgota! Og hann
lienti sér á Egil.
En Egill vatt sér fimlega undan, og Þorgils fór á höfuðið. Svo
fleygði Egill sér yfir hann og greip höndunum fyrir kverkar
Eonum, albúinn þess að lierða að, ef á þyrfti að halda.
En Þorgils brauzt ekki um. Hann liorfði stórurn augum á bróður
sinn, hálfskelfdur og steinliissa. Aldrei liafði það áður komið
fyrir í viðskiftum þeirra bræðra, að lilutverkunum væri skipt
ems og að þessu sinni, því jafnvel þegar þeir liöfðu leikið forn-
ttienn, hafði Þorgils alltaf verið sjálfsagður til að vera sá, sem
i sögunum bar sigurinn af hólmi.
Bræðurnir liorfðust í augu, og svo sleppti Egill tökunum og
stóð upp með liægð. Gunna litla, sem hafði staðið föl og skjálf-
andi og haldið niðri í sér andanum, greip í handlegginn á lionum
°g togaði hann með sér iit og upp leitið. Þau liöfðu ekki gengið
ueina nokkur skref, þegar hún leit snöggt um öxl. Þorgils lá með
öllu hreyfingarlaus, virtist stara upp í loftið. Hún tók í höndina
áAgli
og fór að lilaupa við fót. Á ný leit hún við, og nú var Þorgils
Usinn upp við olnboga og sýndist vera að svipast um eftir