Eimreiðin - 01.10.1946, Síða 63

eimreiðin
NÁGRANNAR
287
að ég og krakkarnir verðum södd af því að sjá reykinn af_ sel-
kjötssúpunni hjá Torfa á liverjum einasta degi!“
«0, manneskjan lifir ekki af einu saman selkjöti! anzaði
hann, heimspekingslegur á svip.
«Jæja, það getur nú vel verið, en ég lield að sclkjötið sé það
sem mesta þýðingu liefur í augnablikinu“, svaraði hún. „Og það
ætla ég bara að segja þér, að ef þú hættir ekki þessari bölvaðri
þrákelkni, þá fer ég með krakkana strax í dag til lorfa og bið
hann að gefa okkur að éta. Svo getur þú sálazt úr hungri ef þig
langar til. Ojæja, það væri nú líklega bættur skaðinn!“
Oddur varð alvarlegur á svip. Hann vissi, að þessi orð voru
ekki töluð út í bláinn; nei, hún myndi framkvæma áform sitt
strax, ef hann þrjóskaðist lengur Og það væri auðvitað sama og
að setja liann í gapastokkinn. Torfi tæki auðvitad á móti henni
°g yrði glaður við. En slíka niðurlæging gæti liann ekki afboriö.
«0, það er þá bezt að ég skreppi út á ísinn og nái mér í einn
8elskratta!“ sagði liann með uppgerðar kæruleysi um leið og hann
fór að húa sig.
Auðvitað datt lionum ekki í hug að fara einn, þótt liann léti
það í veðri vaka. Bæði var það, að liann liafði aldrei verið sér-
legur kjarkmaður og svo liitt, sem reið baggamuninn, að liann
átti enga byssu. En liann var feginn því, að liann átti enga byssu,
því að þá liefði metorðagirni hans krafizt af lionum að hann
færi einn.
Það væri of mikið sagt, að Torfi liefði ekki orðið liissa, þegar
Oddur kom, en liann lét ekki á því bera, og samþvkkti strax
tillögu lians um að svipast eftir selum á ísnum.
Er þeir voru komnir út á ísinn, sá Torfi að vinur hans var allt
annað en fimur. Hann hrasaði við liverja ójöfnu og var dauð-
hræddur við vakirnar, sem urðu á leið þeirra. Þetta gerði þeim
heldur seinfarið, og Torfi fór að ugga um úrslit ferðalagsins.
Allt í einu stanzaði Torfi snögglega og skyggði liönd fyrir augu
°g einblíndi framundan sér.
„Hvað er þetta?“ spurði Oddur.
„Þegi3vx!“ skipaði Torfi.
„Hingað til hefur enginn sagt mér að halda kjafli, án þess
að hann fengi það horgað!“ sagði Oddur, og það var farið að
þykkna í honum.