Eimreiðin - 01.10.1946, Síða 67

EIMREIÐIN
NÁGRANNAR
291
stökustu vandræði, ef hann þurfti að leysa úr einhverju með liugs-
uninni einni saman.
En einmitt slíka menn hendir það á stundum, að þeir eins og
detta allt í einu niður á það rétta, og þannig fór Torfa í þetta
sinn. Hann klappaði Oddi á öxlina og sagði:
„Við verðum að flýta okkur. Ég sé að þetta slór úti á ísnum
er til einskis. Þú liafðir á réttu að stalida, við verðum að fara
niður í sveitina á morgun og fá hjálp hjá Bjarna á Hóli .
Oddur sneri sér við, liætti að gráta og liorfði á 1 orfa eins og
hann tryði ekki sínum eigin eyrum. En svo fór brosið smátt og
sinátt að breyta andliti lians. Hann var ekki ólíkur óþægum
krakka, sem liefur fengið vilja sinn.
Þeir lögðu af stað heimleiðis. Það var á síðasta augnabliki að
þeir náðu landi, því allbreið vök var að myndast við ströndina.
„Isinn rekur til hafs í nótt“, sagði Torfi þegar þeir voru
Eomnir upp á ströndina, „og ég býst við að það geti dregizt að
yið fáum í soðið þar“. Síðustu orðin voru gremjuþrungin.
Oddur þagði dálitla stund og liorfði niður í grjótið. Svo sagði
hann:
„Torfi! Geturðu fyrirgefið mér. Ég vissi ekki hvað ég gerði.
í’að hefði verið svo gott að eiga dálítið af kjöti og spiki til
'iðlíótar því, sem Bjarni á Hóli hjálpar okkur um á morgun .
lorfi svaraði ekki. Hann var alveg sannfærður um að Oddur
l'afði framið glæp, en það sem skeð liafði, liafði sannfært liann
utn að liann hafði þó gert liið einasta rétta.
Og næsta dag rölti hann til Bjarna á Hóli.
Kvöld.
Rökkurmöttli kyrrlútt kveld
klœSir landiS nýjum.
Máninn þrýstir mararfeld
munakossi hlýjum.
Staka.
Gjarnan þröng viS gullsins föng'
gœfusöngur lifir,
þótt rymji löngum Líkaböng
lífsins dröngum yfir.
Brynjar SigurSsson.