Ægir - 01.11.1949, Blaðsíða 32

274
Æ G I R
Engelhart Svendsen látinn.
Hann hét fullu nafni Engelhart Holst
Svendsen, og var fæddur í Tönsbergi í Nor-
c.gi 15. deseniber 1889, og því rétt að kalla
sextugur, er hann lézt. Hann varð bráð-
kvaddur 14. okt. síðastl.
Með Engelhart er hniginn einn sá, er
vann ómetanlegt starf fyrir vélbátaútgerð-
ina hér á Austförðum, og vil ég þvi biðja
Ægi að geyma mynd af honum ásamt
þessum línum.
í æsku fluttist hann til íslands með for-
eldrum sínum. Faðir hans var vélameistari
við hvalveiðistöðvar Ellefsens, sem margir
kannast við, fyrst á Önundarfirði og síðar
á Mjóafirði. Hann ólst þannig upp í um-
hverfi, sem mótaði allt hans líf. Vélsmíði
og vélgæzla varð hans ævistarf. Hann var
fæddur verkfræðingur, ef svo mætti segja.
Það var mikið tjón, að hann skyldi ekki fá
verkfræðilega menntun, svo mjög sem allt
verklegt lá opið fyrir honum, hvort sem
var á sjó eða landi. En störfin tóku hug
hans allan þegar á barnsaldri, og hann
mátti aldrei vera að því að setjast á skóla-
bekk. Hann nam allt lífið af reynslunni,
það sýndi bezt, að þrátt fyrir allar vélfræði-
legar nýjungar, sem orðið hafa á þeim tíma,
sem hann starfaði hér á meðal okkar, kom
maður aldrei að tómum kofunum, er talið
barst að liinni nýju véltækni, það lá allt
opið fyrir honum, enda mun hann hafa
aflað sér þeltkingar með lestri vélfræðirita.
Upp úr aldamótunum síðustu fluttust, sem
kunnugt er, bátamótorarnir hingað til
í skýrslu um skip í siníðuin í heiminum,
sem birtist í skipasmíðatímaritinu „Ship-
huilding and Shipping Record“ 28. júlí síð-
astl., er skýrt svo frá, að ekkert skip í smíð-
um sé stærra en 30 þúsund rúmlestir, tvö
eimskip milli 25 og 30 þús. rúml. í Bret-
landi, tvö mótorskip á Ítalíu 25—30 þús.
rúml. og eitt skip í Bandaríkjunum 20—25
þús. rúmlestir.
lands. Kom þá fljótlega í Ijós almenn van-
þekking á meðferð þeirra. Þá þegar leituðu
menn til vélaverkstæðisins á hvalveiðistöð-
inni á Asknesi, ef eitthvað bilaði, sem oft
bar við, og er hvalveiðistöðvarnar lögðust
hiður hér og hvalveiðimennirnir leituðu til
annarra landa með þessa atvinnu, varð
Engelhart eftir, og starfaði upp frá því við
vélaviðgerðir og vélgæzlu, ýmist á sjó eða
landi. Ekki skulu rakin hér einstök atriði
úr starfi hans, en ég held, að ekki sé liægt
að lýsa betur hæfni þessa fágæta véla-
manns, heldur en felst í því orðtaki, sem
menn brugðu oft fvrir sig, þegar ólag var á
vélunum og erfiðlega gekk með þær.
„Farðu til hans Engelharts, hann verður
ekki lengi að koma rokknum í lag.“ Það er
ekki ofmælt, að hann gat lagfært fyrir
menn flesta hluti, allt frá einföldustu heim-
ilisvélum upp í viðkvæmustu viðtæki.
Hann var frábær hamhleypa til allrar
vinnu, þrekmaður og ósérhlífinn, vinnu-
afköst hans svo, að helzt leit út fyrir, að
liann væri ekki einhamur, þegar því var að
skipta. Hjálpfús og greiðvikinn var liann
við alla, sem til hans leituðu, og vildi hvers
manns vandræði leysa. Hann hafði sérstak-
lega viðkvæma lund og mátti ekkert aumt
sjá.
Sannur íslendingur varð hann þegar á
unga aldri, og sérstaldega virtist hann ekki
geta verið til langframa annars staðar en í
Mjóafirði. Siðustu árin bjó hann á Hofi í