Búnaðarrit - 01.01.1895, Qupperneq 144

140
vert fljótari en þcgar annar snýr. Eg er nærri viss
um, að með þessari aðferð eyðist ekki meira en einn
þriðji partur af tíma þeim, sem þurfti við liina álagn-
ingaraðferðina. Sláttumaðurinn græðir það við þessa
aðferð, að hann getur lagt Ijáinn sinn töluvert betur á,
og það sem mest er í varið, bann getur lagt hann á,
þegar honum þykir það bezt henta, og þarf ekki að
binda sig við annara hentugleika.
Eg skal nú lýsa með fáum orðum þeim útbúnaði,
er þarf til þess, að hverfisteinninn verði hæglega stíg-
inn, og mjer virðist einna beztur af þeim, er eg
þekki.
Steinninn snýst innan í ferhyrndri grind, sem stend-
ur á fjórum fótum, sínum undir hvoru horni. Grindin
verður að vera svo stór, að steinninn geti snúizt hindr-
unarlaust innan í henni. Hver fótur undir grindinni ér
nál. l]/4 alin að hæð. Gegnum steininn er járnás síval-
ur, scm leikur í sýlingum á miðju lengri hliða grind-
arinnar, og ná endarnir vel útfyrir grindina báðu meg-
in; á cndum þessum eru svo sveifar úrjárni, sín hvoru
megin, annað hvort sjálfgerðar eða settar upp á; þær
eru bognar eins og handsveifar eru vanalega. Á snún-
ingshaki eða handfangi þeirra leika aðrar beinar sveif-
ar úr járni, sín hvoru megin, — líkar „hlaupasveif11 á
rokki, — en neðri endar þeirra leika í járnkengjum,
sem eru einn í hvorum enda á 1 álnar langri fjöl. Sú
fjöl er föst á miðju trje-áss, er leikur með járngöddum
í slám, sem slcgnar eru neðarlega á milli hvorutveggja
endafótanna. Trjeás þessi liggur þannig cptir endilöngu,
en skammjelið þversum á honum miðjum. Þess verður
að gæta, að sveifarnar, scm eru á endum hverfisteins-
ássins, verða að snúa hvor gagnvart annari, það er:
önnur upp, þegar hin snýr niður, og vera eins lagaðar