Hlín - 01.01.1923, Blaðsíða 48

46
Hlln
við unglinga- og alþýðuskólana, sömuleiðis sjernáms-
skeið í matreiðslu og handavinuu, þótt ekki væru þau löng.
Með þessu vœru /uismœðraskólarnir undirbygðir.
Petta mundi binda unglingana við átthagana. þeir lifðu
í voninni um að njóta fræðslunnar þarna, í stað þess nú
að lifa í voninni um að komast burt, burt, jafnskjótt og
nokkur líkindi eru til að það sje framkvæmanlegt.
Stúlkurnar lærðu að virða og meta hin verklegu störf-
in meira, er þau væru kend í skólunum eða með skóla-
sniði. Áhrifin yrðu holl og heimilisleg, og margar kærar
endurminningar við fræðsluna bundnar, sem tengdu ungl-
inginn við lífið í sveitinni sinni.
Enginn er aó tala um að gera sveitaungmennin að
heimalningum, sem aldrei eigi að sjá annað etr heima-
hagana. Fjarri fer því. En verklega fræðslu þurfa allir að
fá, þegar á unga aldri, og hún verður hollari og ódýrari
heima í sveitinni en að heiman. — Oott er líka að hafa
hlotið nokkurn andlegan og líkamlegan þroska, áður en
lagt er á stað út í lífið og óvissuna.
Jeg hef von um að fullorðnu og þroskuðu konurnar
taki þetta mál til alvarlegrar íhugunar og reyni að hrinda
því áfram og leiða það til sigurs. Það stendur þeim næst
að skilja langanir ungu stúlknanna til verklegrar ment-
unar. — Þær nytu sjálfar um leið gagns og gamans af því,
að góð og velment kona væri í sveitinni, sem þær mættu
leita ráða hjá í ýmsum efnum.
Fjelagsskapur kvenna er nú að verða almennur og
komast í skipulegt horf víða um land. Ekkert væri eðli-
legra en að sá fjelágsskapur Ijeti þetta mál til sín taka
meira en orðió er. Sú litla reynd sem á það er komin
hefir gefist mæta vel.
Pað er ekki hætt við, að konurnar færu á mis við stuðn
ing af hálfu karlmannanna, ef þær hafa sanngjarnar og
rjettmætar kröfur fram að bera. — Og þar yrði Búnaðar-