Hlín - 01.01.1923, Blaðsíða 77

Htln'
75
þegar ungarnir eru að byrja flug, flytur hún sig með þá
til sjávar, og er sá flutningur oft erfiður. Það.er móðirin
ein sem annast þann flutning, makinn er þá horfinn. Oft
sátum við hugfangin að horfa á álftirnar. Pegar útfall var
snemma dags, Ijet allur hópurinn strauminn bera sig langt
út á fjörð og kom svo aftur með aðfallinu, en þegar út
fjell að kvöldi dags, sátu þær kyrrar og settíist sem fyr
segir. Aldrei sáum við þær rífast, eins og t. d. blikar,
hanar og fleiri fuglar gera. — Eitt fanst okkur undarlegt,
einn góðan veðurdag hurfu ailar áiftirnar af firðinum og
voru í burtu um tíma. Móðir mín sagði okkur þá munn-
mæiasögu, að eitt sinn fyrir langa löngu hefðu tvær ná-
grannakonur orðið ósáttar útaf fjaðratekju, og hefði önnur
reiðst, og mælt svo um og lagt á, að aldrei framar skyldu
álftir fella fjaðrir á Djúpa- og Oufufirði, og þótti það
rætast.
f Sagt var, að þær færu suður á Gilsfjörð að fella fjaðrir.
Álftarfjaðrir voru þá versiunarvara, algild álftarfjöður seld-
ist á 4 skildinga, hálfgild á túskilding. Pessi mismunur
var eftir vexti og lagi á fjöðrinni. Okkur þótti mesta
happ, ef við fundum fáeinar fjaðrir og færðum við föður
okkar þær í penna, sem hann svo sjálfur skar. Hann
skrifaði alt með fjaðrarpenna, og skrifaði hann þó mikið
og þótti skrifa vel.
Jafnskjótt og ísa lagði á fjörðu, hurfu álftirnar frani til
Ijalla, þar hafast þær við að vetrinum, en þegar á vetur-
inn leið, komu oft stórir hópar, sem flugu út á fjörð, og
álitum við, að þær væru að vita hvað ísnum liði, og voru
þær þá þögular, sungu ekki, en kvökuðu aðeins á fluginu.
— Ef mikil brögð voru að þessu ferðalagi álftanna
á vetrum, þótti gömlu fólki það boða slæma tíð. —
Undarlega mikið hefir álftunum fækkað á seinni árum, og
lanst mjer dauflegt, þegar jeg kom síðast að Djúpadal,
þá voru aðeins tvenn hjón á firðinum. Aldrei voru