Morgunn - 01.12.1946, Síða 15

MORGUNN
85
ar við okkur með hinum sama yndisþokka sem áður úr
byrginu. Rödd hennar minnir á hljóm silfurbjallna. Hún
virðist hafa það hlutverk að geta í hug fundargesta um
þrá þeirra til endurfunda við horfna vini, flytja orðsend-
ingar, huggun og hughreystingu. Hún stendur lengi við.
Talar um fyrri samfundi við suma fundargesti og um ást-
vini þeirra, sem þar séu viðstaddir hinum megin frá. Nær-
vera hennar er frábærlega yndisleg. — Um 20 verur koma
fram, hver af annari. Tala allar meira og minna, sumar
næstum fullum rómi, aðrar jafnvel sterkri röddu. Þær
ganga um í hringnum, sveifla slæðuhjúpúm sínum og síð-
um ermum, svo að mest líkist því, að léttar þokur svífi
fram og aftur með miklum hraða. Verurnar eru mjög mis-
jafnar að líkamsstærð og fasi, karlmenn og konur. Arm-
leggirnir verða vel greindir gegnum hjúpinn, karlmanns-
armleggir, kvenarmar. Andlitsfall sést ógreinilega. Þó verð-
ur það vel greint, að höfuðbúningurinn, sem er úr hinu
sama hvíta efni, hylur ekki andlitið. Og vel sést móta fyr-
ir megindráttum þess, augum og brúnum, nefi Og höku,
og heildarmismunur á andlitsfari karla og kvenna verður
vel greindur.
Vera kemur fram, sem á ástvin í hringnum. Hún geng-
ur til hans, lýtur að honum og vottar honum kærleika sinn
með atlotum. Hún er yfirkomin af tilfinningum og græt-
Ur, þegar hún hverfur aftur inn í byrgið. Sumar verurn-
ar reyna að ná til þeirra, sem sitja í ytri hring, teygja
hendur sínar yfir innri hringinn og leggja þær á höfuð
vina sinna eða strjúka þei mum vangann.
Haraldur Níelsson kemur fram. Nefnir nafn sitt og heils-
ar sterkri, hásri röddu. Hann talar til allra, en snýr sér
síðan sérstaklega að mér. Biður mig fyrir kveðjur heim.
Talar um starfið heima og biður mig að leggja því lið.
Hann leggur höndina á höfuð mitt og klappar síðan þétt-
uigsfast á öxlina á mér. Það sópar sérstaklega að honum,
°g allur bragur persónunnar er gagnlíkur því, sem er svo
hiinnisstætt um Harald.