Morgunn - 01.12.1946, Síða 34

104
MORGUNN
en myndi hafa dottið, ef ég hefði ekki tekið móti honum.
Þetta kom ekki af því, að hann væri svo lémagna, heldur
af því, að hann gat ekki haldið jafnvæginu. Einkennilegt er,
að fulloröinn maður skuli þurfa að læra að ganga. En ég
vissi, að hann hafði fengið fullan og varanlegan bata. Af
hendingu frétti ég af honum tveim mánuðum síðar. Hann
hafði verið látinn iðka líkamsæfingar. Vöðvar hans höfðu
náð eðlilegum styrk. Hann hafði fasta atvinnu og komst
vel af“.
Eins og ég vék að í fyrra erindi mínu er það sönnuð stað-
reynd, að þegar karl eða kona hvílir í dásvefni og dagvitund
þeirra og skilningarvit eru óvirk, þá kemur fram hjá hinum
sofandi persónum hæfileiki til að sjá og skynja hluti, ekki
aðeins á þeim stað, er tilraunin fer fram, heldur og hluti og
viðburði í fjarlægð. Þetta er sönnuð staðreynd. Og slík fyr-
irbrigði hafa komið Erskine til að spyrja: Er vitandi mann-
legrar undirvitundar sál hans? Ég ætla hér að segja frá
einu slíku, er meðal annarra hefir komið Erskine til að telja
þetta vera sennilegt. Vitneskja sú, er fram kom við tilraun
þá, er hér um ræðir, var hvorki til í vitund dávaldsins eða
þess, sem dásvæfður var. Og tilraun þessi hafði ekki verið
undirbúin að neinu áður en hún hófst.
Kvöld nokkurt kom 16 ára gamall piltur heim til Er-
skines. Hann var sonur góðvinar hans, Mr. Jack Mardell,
er var starfsmaður við portúgölsku sendisveitina. Um hríð
röbbuðu þeir saman um daginn og veginn, unz Erskine
spurði piltinn, hvar faðir hans mundi vera staddur. Piltur-
inn kvaðst ekkert um það vita. „Hverju skyldi hann hafa
svarað, hefði hann verið í dásvefni?“ hugsaði Erskine með
sjálfum sér. Hann bað piltinn um leyfi til að dásvæfa hann
og varð hann fúslega við þeirri ósk. Að vörmu spori var
hann fallinn í djúpan dásvefn. Erskine spurði hann nú aft-
ur að hinu sama. Nú stóð ekki á svarinu hjá piltinum. Lýs-
ing hans á athöfnum föður hans var svo ýtarleg og nákvæm,
að því er virtist, að Erskine fór þegar að rita niður það, er