Svanir - 01.05.1939, Blaðsíða 75
67
Við komumst auðvitað fljótlega upp á lag með það að
taka á móti kolakörfu og afköstuðum innan stundar svip-
uðu verki og aðrir, sem unnu þarna við skipshliðina. —
Seinna um daginn vorum við búnir að gleyma hinu ægi-
lega augnaráði verkstjórans það mikið, að við gátum farið
að tala saman með nokkurnveginn rólegu hjarta. Ég
spurði hann, á hvaða skóla hann hefði verið, og hann sagði
mér það. — Er skólinn hættur? spurði ég. — Nei, sagði
hann, — en ég var orðinn svo skuldugur fyrir allan and-
skotann, að ég varð að hætta og fá mér vinnu. Mér datt
bara ekki í hug að þessi kolavinna væri svona endemisleg.
Ég er orðinn allur jafnútsvínaður inn í skinn.
Ég hughreysti hann með því, að maður gæti farið í Bað-
húsið um helgar og þvegið sér duglega.
Hann gaf lítið út á það, en horfði þungbúinn á hendur
sínar, sem fyrir stundu voru hvítar og nettar, en
nú sá ekki í fyrir óhreinindum, og voru víða hruflaðar, auk
þess var allt of kalt til þess að vera berhendur. — Þú
þarft að hafa vettlinga, sagði ég. Hann gegndi því engu,
enda kom karfan og sleit samtalinu. Þegar á daginn leið,
varð norðaustanvindurinn að hreinu og beinu roki, og
þegar hækkaði í sjó, fóru öldurnar að sletta löðrinu inn
fyrir hafnargarðinn og bleyta í kolasallanum á mönnum
og málleysingjum. Mér er minnisstætt, hvað líðan mín var
hábölvuð: Ég var óvanur verkinu og fékk harðsperrur í
handleggi og síður, inflúensan brann og hamraði í höfðinu
á mér, og þar við bættist kolarykið, kuldinn, og sjávar-
gangur svo mikill, að tæpast var á nokkrum manni þurr
þráður.
Ég held, að félaga mínum hafi ekki liðið betur, en það
var bara af allt öðrum ástæðum, sem hann tók sér nærri
þessa útötun á bústað sálarinnar, ég skildi það betur
seinna.
Þar kom, að algjörlega varð óverandi með hesta á
bryggjunni fyrir sjávarganginum, og ökumennimir af-
sögðu með öllu að halda lengur áfram. Það varð því að
hætta fullum klukkutíma fyrr en venjulega.