Svanir - 01.05.1939, Blaðsíða 24

22
skapbráðari og verri maður, hann er að gefast upp við
lífið. Trúin er að éta hann upp.
Okkur finnst, að Júlíus Markús sé að fara í hundana
— og okkur finnst það tjón.
Júlíus Markús á fimm ára hlaupa-afmæli. Við viljum
heiðra hann í tilefni þessa dags og í þakkarskyni fyrir
gott samstarf. Við gefum honum gott útvarp til minja
um glæsilega sigra.
Við förum heim til hans með gjöfina. Við viljum drekka
með honum súkkulaði og burðumst með heilan kaffiborð-
búnað, handmálaðan og úr postulíni. Einn okkar hefir stolið
honum frá foreldrum sínum. Á leiðinni kaupum við rjóma-
kökur og tertu, því að við ætlum að gera okkur glaðan
dag. —
Júlíus Markús lengi lifi. Þannig hljóða óskir okkar.
Svo gefum við honum útvarpið — og hitum súkkulaðið
á prímusnum.
Júlíus Markús svarar og þakkar gjöfina. En jafnframt
vill hann nota tækifærið til þess að leiða okkur til hinnar
einu sönnu trúar, til að sannfæra okkur, breyta okkur,
umskapa okkur til eilífs lífs. — Hlaupin eru aukaatriði —
hið eilífa líf er tilgangurinn og endamörk hans.
Orð hins heilaga hlaupara hafa engin áhrif á okkur, en
við andmælum þeim ekki heldur. í dag heiðrum við vin
okkar og við viljum ekki særa hann.
Til þess að leiða Júlíus Markús hjá okkur, viljum við
vita, hvers vegna hann varð trúaður, eða hvort hann hafi
fæðzt með trúna á Jesú í hjartanu.
Nei, það gerði hann ekki — því miður. Hann var synd-
ugur og með forhert hjarta í tuttugu ár. En þá — fyrir
fimm árum — kom augnablikið mikla, sem frelsaði hann
frá glötun og leiddi hann til eilífs lífs.
Hvað hafði skeð? Dó unnustan? Sá hann halastjörnu?
Brunnu foreldrarnir inni? Eða skreið heilagur andi niður
í nærbuxurnar hans?
Hvað hafði skeð?