Svanir - 01.05.1939, Blaðsíða 82

74
öllu fremur strokizt við það. En, sem sagt, þetta atvik
færði okkur Ellert hvorn nær öðrum.— Sameiginlegur ótti,
sameiginlegur léttir.
Eitt kvöld, þegar leið að því að búið yrði að losa kola-
skipið, urðum við Ellert samferða upp í bæinn.
— Ég á samleið með þér, sagði hann, — því að ég ætla að
kaupa mér vinnuföt í búðarholu á Vesturgötunni. Það má
nft verzla þar þó seint sé.
— Duga okkur ekki reiðbuxurnar ? spurði ég.
— Mér finnst óþarft, anzaði hann kalt, — að skera mig
úr hópi annarra manna, þó að ég sé úr sveit, með því að
ganga til fara eins og andhæli.
— Alveg rétt, svaraði ég, — bráðum geri ég þetta líka.
Það eru gömul sannindi, að alla sína tíð er maður alltaf
að mæta einhverjum, það verður ekki hjá því komizt, —
og í hallanum fyrir vestan Verzlun Björns Kristjánssonar
mættum við tveimur stúlkum. önnur þeirra var stúlkan
hans, ég þekkti hana strax aftur, það var sama kápan,
sama áhyggjulausa göngulagið, — sama fallega stúlkan.
Mér varð litið á Ellert, og ég sá, að honum var kynlega
brugðið. Okkar áhyggjulausa spjall dó út, og við þrömm-
uðum þarna áfram, sama sektartilfinningin lagðist yfir
okkur báða, sekt óhreinindanna og hinna fátæklegu klæða,
— sekt vinnunnar, — þvílík börn.
Ég fann, að hann myndi gjarnan vilja fela sig á bak við
mig, og ég óskaði mér þess, að ég væri orðinn f jögurra álna
hár, og digur eins og Söllu-Gvendur, en sjá, hér stóð ég í
mínum 164 eða 5 cm. og grannur að sama skapi, hann
hafði höfuð og herðar yfir mig.
Það leyndi sér ekki, að stúlkan hans hafði líka þekkt
hann. Hún horfði á hann andartak og augun í henni
stækkuðu af undrun þessarrar óvæntu sýnar. Svo blóð-
roðnaði hún, horfði fast niður í götuna fram undan sér og
greikkaði sporið.