Svanir - 01.05.1939, Blaðsíða 76

68
Við Ellert urðum samferða upp bryggjuna, og þrátt fyr-
ir inflúensu, þreytu og kulda varð mér á að hlæja við
þessum hópi manna, er þarna gekk, með svo kynlegan ólit á
andlitum sínum, því að sjórinn hafði þvegið kolarykið
framan úr okkur á blettum, litað okkur upp. Bleytan rann
úr fötum okkar. Og þó var þessi hópur undursamlega
traustur, í sinni hispurslausu framgöngu.
En félaga mínum stökk ekki bros: — Þykir þér gaman
að vera svona útandskotaður? spurði hann. — Ég segi
fyrir mig, að ég get ekki látið nokkurn lifandi mann sjá
mig, sem ég þekki.
Ég reyndi að sýna honum fram á, að þetta gerði ekki
skapaðan hlut til: Við værum mjög heiðarlegir eyrar-
vinnumenn, og hvað gerði það svo til, þó að við bærum
merki þeirrar vinnu, sem við kæmum frá?
— Ég er nú ekki viss um, að allir skilji það, svaraði
hann með raddblæ, sem bjó yfir, mér óskiljanlegu, þung-
lyndi.
Næsta dag var skipt um veður.
Það átti að vísu að heita svo, að enn væri norðanátt,
en það var nafnið eitt. Það var glampandi sólskin og mátti
heita logn. Indælt veður. Mannös á bryggjunni klukkan
sex, og vorið fram undan.
Allir bárum við þess greinileg merki, að illa hafði gengið
að ná framan úr sér sjóbleyttum kolaskítnum kvöldið
áður.
Við Ellert mættumst á okkar stað, meðtókum nokkur
vel valin áminningarorð frá verkstjóranum, krydduð með
viðeigandi bölvi, fengum nokkrar glósur frá nágrönnum
okkar í vinnunni um reiðbuxur og þess háttar, og svo
byrjuðum við að vinna.
Ég veitti því strax eftirtekt, að félagi minn var mikið
hreinni í framan heldur en við hinir. Ég orðaði það við
hann: — Það er naumast þú hefir ástundað hreinlæti í
gærkvöldi, — alveg hvítskúraður! Hann hreytti úr sér: —