Svanir - 01.05.1939, Blaðsíða 80

72
farið, að ég yrði skágenginn af fínum mönnum, sem voru
úti að ganga með stúlkunum sínum. — Ég varð að viður-
kenna það, að Ellert hefði verið vorkunn, — og þó. —
Á mánudagsmorgun var haldið áfram uppskipun úr
kolaskipinu. Við Ellert vorum mættir á okkar stað, eins
og til stóð. Mér sýndist hann dálítið skrítinn, ef til vill dá-
lítið skömmustulegur. Það hefir þó máske aðeins verið
ímyndun úr mér, byggð á því, að mér hafi fundizt, að hon-
um bæri að vera það.
— Daginn, fíni maður, sagði ég.
Hann tók varla undir. Nokkru seinna sagði hann kulda-
lega:
— Þú ert náttúrlega grútmóðgaður.
Ég neitaði því, á móti betri vitund, og fann um leið að
ég hafði löngun til þess að pikka dálítið í hann.
— Víst er hún falleg, lagsmaður, sagði ég, — og ekki
sýnandi neinum svínum.
Hann gegndi mér ekki einu orði.
— Hamingjusamur? spurði ég.
Þá leit hann á mig með opinberan fjandskap í augunum.
— Hvern djöfulinn varðar þig eiginlega um mig og mín-
ar ástæður, — ef ég mætti spyrja?
— Ekkert, elsku vinur, ekki nokkurn skapaðan hlut. —
Þú ert alltaf ástúðin sjálf.
Og svo sættumst við smátt og smátt í sameiginlegum,
síendurteknum átökum við kolakörfuna, og urðum aftur
góðir kunningjar í þysi og erfiði dagsins. Orðlausar sættir
eru beztar.
Nokkru seinna spurði ég hann blátt áfram:
— Er hún skólasystir þín?
Og hann svaraði mér jafn blátt áfram:
— Nei, hún er dóttir skólastjórans.
Þá spurði ég ekki meira, en ég skildi ýmislegt, sem ég
hafði ekki áður skilið. Því að ég vissi að þessi skólastjóri og
allt hans fólk, það var „fín“ fjölskylda og ég hafði aldrei