Fjölnir - 30.10.1997, Blaðsíða 43

„X.
Tölva: Fréttamynd einhverstaðar frá Kína. Ör-
væntingarfiillt fólk á hlaupum, sumir með börn í
fanginu. Brennandi akrar og brennandi lík. Sjálf-
virkar flugvélar fljúga yfir og skjóta. Sprengingar,
drunur og eldur. Neyðaróp í fólki. Barnsgrátur.
Sjálfstýrðir skriðdrekar æða áfram. Limlestir lík-
amar. Hitageisla- og eldingabyssur. Lítið stúlku-
barn stendur í skógarrjóðri og grætur...
Hann slekkur á tölvunni og fær sér vænt sog
úr níkótínspreyinu. Maggý er búin í baði og
kemur inn. Hún er að þurrka á sér hárið. Hann
horfir á píkuna á henni.
— Hva var í fféttum? spyr hún.
Hann sýgur sultardropa og hallar sér afturá-
bak.
— Ekki neitt. Jú, Leif Ericson er kominn til
Plútó.
— Hver e þa?
Hann hallar undir flatt og horfir á hana.
Hún er nakin, og stendur með hendur á mjöðm-
um, spyrjandi á svip.
— DjöfúlJ ertu upplýst maður. Hann horfir
á píkuna á henni. Hún hefúr ekki þurrkað sér
um klofið og það eru vatnsdropar í hárunum.
— Hva, má é ekki spurja? Á é a vita allt?
— Þa er geimfar. Leif Ericson var gæinn sem
fann Ameríku árið eitthvað rassgat og geimfarið
heitir eftir honum. Þa er búið a vera á leiðinni til
Plútó í meiren fimm ár.
— Eru kallar íðí?
Hann horfir framan í hana, svo aftur á pfk-
una. —Já, þa eru kallar í ðí.
Hún stendur ennþá í sömu sporum, með
hendurnar kyrfilega á mjöðmunum. — O hvað
er sona mega, Dó?
— Hva meinaru?
— Hva er svona mega viðetta geimfar? segir
hún óþolinmóð.
Hann hugsar sig um, stendur upp og gengur
til hennar. Hún er ung, yndisleg og óspillt. Hann
tekur handklæðið og þurrkar á henni píkuna.
Hún haggast ekki.
— Það er ekkert mega viþa. Þa e bara krapp.
— Áttu kúlur? spyr hún allt í einu.
Hann stendur á fætur. Það er eftirvæntingar-
glampi í augum hennar. Hún er eins og lítið barn
sem bíður eftir að fá nammið sitt. Hún er lítið
barn.
— Éska faro redda, segir hann.
Stórt bros færist út yfir andlit hennar og aug-
un tindra af tilhlökkun.
— Þú veist hva ég vil, Dó.
— Hann kinkar kolli.
— Já, é veit hvaðú vilt. Þú viltessar góðu,
purpura. En þá verðuru líka a lofa að far ekki
ffam. Þú mátt ekki svara dyrunum eða tölvunni.
Hún skríkir af einskærri tilhlökkun, hoppar
og slær saman krepptum hnúunum.
— Ég vil þær... sem... sem láta mig líða so
vel. Segðu mér aftur hver ég er, Dó.
Hann horfir á hana með ástúð og aðdáun.
— Þú ert Perla. O þú ert villt, tryllt o spillt...
Job opnar skápinn sinn og klæðir sig úr. Hann
tekur út búninginn sinn og leggur hann á stól-
inn. Hann setur fötin inn í skápinn og lokar.
Hann vinnur hratt og örugglega. Hann byrjar á
því að fara í næfúrþunnan samfesting úr hita-
þolnu efni. Hann smellir högghlífúm á fæturna
og smeygir sér í skothelt vesti. Það er þungt.
Hann hristir sig og lagar það að sér. Svo fer hann
í buxurnar. Þetta eru svartar leðurbuxur úr tvö-
földu leðri með ísaumuðum höggpúðum. Skot-
hindrandi. Hann spennir skotheldar járnbrynjur
á lærin. Skyrtan er úr þykku bómullarefni með
stálplömm yfir brjóstið. Hún er blá. Hann
hneppir henni að sér með æfðum handtökum og
fer þvínæst í skóna. Þeir em svartir, úr höggþolnu
en þó mjúku plastefni og stáli. Þeir em hnéháir.
Hann gyrðir skálmarnar ofaní skóna og hneppir
þeim. Að endingu fer hann í jakkann, svartan
leðurjakka, alþakinn stálplötum og höggpúðum.
Skotheldur með stálkraga og axlapúðum. Á ann-
arri erminni er ládaus stjarna með áletrun: Með
lögum skal land byggja. Merki Lögreglunnar í
Reykjavík.
Job er 42 ára gamall lögregluþjónn. Hann er
fráskilinn og á börn. Hann hefúr unnið í lögregl-
unni ffá því hann var tvítugur. Hann var 5 ár í
almennu deildinni en var síðan settur í Sérsveit-
ina. Hann kann vel við vinnuna sína og er vel
liðinn.
Hann kastar kveðju á kollega sem ganga hjá
og fer að tækjalúgunni. Hann setur kort í lesar-
ann. Örlítill tími líður, svo opnast dyrnar. Hann
gengur inn í stórt herbergi sem er hlaðið allskyns
vopnum, hlífðarútbúnaði og raftækjum. Einn
veggur er þakinn byssum af ýmsum gerðum.
Uppí hillum em kylfúr, úðar, handjárn og smá-
sprengjur.
Bryngallar og hjálmar hanga á snögum. Hann
tekur hjálm með innbyggðri talstöð og semr hann
á höfúðið. Hann nær í hreyfingamæli og stingur
honum inn á sig. Hann setur rafmagnskylfú í
þartil gert slíður á buxunum og spennir svo á sig
byssubelti. Byssan er í. Hann skoðar hana og
athugar magasínið. Þetta er alsjálfvirk Wolverine
357 fýrir hitaleitandi skot og rafhögg. Magasínið
tekur 100 skot. Hann handleikur stálgrátt 700
gramma morðvopnið af ástúð og gömlum vana,
tekur öryggið af, semr byssuna í hulstrið og geng-
ur út. Dymar lokast sjálfkrafe á eftir honum.
Hann mætir Manúsi, félaga sínum á gangin-
um. Hann er alklæddur. Gallinn fer honum illa.
Hann hefúr fitnað og fýllir út í leðrið eins og feit
blóðmör.
— Þeir eru lentir í andskotanum, segir
Manús.
— ÁPlútó?
— Já. Ég er búinn að sampla myndum á
tölvunni. Þetta er helvíti magnað maður. Svaka-
legur andskotans kuldi.
Manús er uppveðraður og ákafúr og bölvar
óvenju mikið. Hann hefúr fýlgst með ferðinni ffá
upphafi og uppffætt gesti og gangandi og flutt
fféttir, óbeðinn, af ffamgangi og tilgangi ferðar-
innar.
— Em þeir búnir að fara eitthvað úr geim-
farinu? spyr Job, ffekar af skyldurækni við vin
sinn en áhuga.
— Nei, það verður ekki strax. Þeir þurfa að
vinna upp hita og koma upp kömpum. Komdu,
við skulum fá okkur kaffidjöfúl og ég skal sýna
þér þessar myndir. Þetta er alveg stórmagnað hel-
vítis, helvítis djöfúll!
Þeir setjast við tölvuna. Manús er heillaður
eins og barn með nýtt leikfang.
— Sjáðu þetta! segir hann og sýnir vini sín-
um myndir á skerminum. Kuldalegt og gadd-
ffeðið yfirborð plánetunnar Plútó, ystu plánet-
unnar í sólkerfinu. — Þetta em myndir sem em
teknar úr Leif Ericson, segir hann.
— Nú, er hann ekki lentur, varsm ekki að
segja það?
— Nei, nei. Leif Ericson getur ekki lent.
Hann er bara á helvítis sporbraut. Veism hvað
þetta er stórt helvíti? Þetta er 90.000 tonn á
þyngd og álíka stórt um sig og fjórir fótbolta-
vellir. Hann leggur áherslu á orð sín með því að
breiða út faðminn eins og stoltur fiskveiðimaður.
— Það em sérútbúnar flaugar sem em sendar
niður. Sjáðu hérna. >-
• • > cn . . m m ' .
z o l-H < HH v S o z .
I3 (3 Li_ z 3 Q 3 -
_J z Z v< i-
- o Q 3 3 Q _i
:0 < > '3 cr Q _i
_J h-4 _J Z LU < *-H
X > cr < :0 X Q_
_J < U_ h- (D iD CO
i—i iD ±r o s: 'LU O
1— 'LU z -J < 3 O
•—• Q h- cr Q
Li_ < < LU Q- LU '3 h-
< > Q_ > J— _J
X z < 3E LU X co _J
< z 3 cr \< >
cr f- < \*—1 Z iC cr cr
Q co jo _J 3 3 Q h-
z ►—< cr z h- LU
►-< LU 1 3 > < Li_ z: -
f— > cr Q z: < I-
3 < < _l
z '3 Q < co cr z _I
o -CL cr cr 'LU <
o LU < cr 51 X >
3 | > > fcSd
< co _J 3 \< h-
'< co Q cr
o XL 1—1 iD cr LU
o CD LU
Z o OO Li_ '3
cr LU LU cr -Q
< cr . o
z . h- < _J X O
z < h- Q_ LU
LU cr '< Q_ > z .
X 3 O z <
Q_ X O < -J
h- cr '3 co =n cr
►—t 3 -CL - LU
_l Q_ z < Q_
Q . 3 Q
Z s: V*-H h-
< 3 < _J cr
Q cr o LU
cr O U- iD
O X '3
U- *—i —I XL
>- cr
< y- < |
h- co LU
'3 co '<
LU cr _i
J— 1- cr
co _J kse iC z: LU
cr > co co
Z
Li- '3 •“* "
-Cl LU
CO
O cr t- A F X LU
ffl _J CO
|—4 cr
h- > *—i .
cr .
'O '3 UH .
f— Q cr cr
oo < > co fcse -Q
X
1- z '3 _J ►—i
i zc. >
LU
> iD
I
<«
08:17 /VMI