Helgafell - 01.07.1943, Qupperneq 68

F\vVS'\\h'
Fjárhagslegt sjálrstæði andlegrar menningar
Grein sú, er hér fer á ejtir, örlítið stytt, birtist nýlega í þýz\a blabinu
DIE ZEITUNG, sem gefið er út í London. Helgafelli þyk>r hugmyndin,
sem þar þemur fram, þess virði að þynna lesendum sínum hana, en hún
er í raun réttri sú, að unnt sé að láta fjárhagslegan arð af listrœnum og
menningarmœtum Verþum fyrri
ingu og nýsþöpun slíþra verþa í
arinnar er ALFRED MAYER.
Auðsætt er, að það algjöra neyðar-
ástand, sem ríkjandi verður eftir stríð-
ið, hefur þann háska í för með sér,
að ókleift verði árum saman að vinna
að viðreisn og endursköpun glataðra
menningarverðmæta, þótt menn væru
allir af vilja gerðir. Það hefur sýnt
sig, að slíkt hefur löngum orðið að
sitja á hakanum, þegar fjárhagsvand-
ræði hafa kreppt að, þótt í minna mæli
væri en þau, sem nú vofa yfir. Oll við-
leitni í þá átt að byggja upp og endur-
nýja slík verðmæti sem leikhús, tón-
hallir, myndlistaverk, bókasöfn og
önnur opinber söfn, mun mæta mót-
spyrnu með þeim rökum, sem sannar-
lega eru ekki út í bláinn, að meðan
milljónir manna svelti heilu hungri og
eigi ekki þak yfir höfuðið, standi þjóð-
félaginu nær að sjá einstaklingum sín-
um fyrir lífsnauðsynjum en að verja
fé og kröftum til þess að endurreisa
hálfhruninn menningarheim.
Að vísu mun þetta þykja miður far-
ið. Ráðstefnur verða kallaðar saman,
þynslóða létta undir endurnýjun, kynn-
samtið og framtíð. — Höfundur grein-
og þar teknar ákvarðanir, sem ekki
koma að neinu haldi. Árangurslaust
mun reynast að leita stuðnings ein-
staklinga. Þar sem fjármagn þeirra
gæti orðið að liði, mundi annað verða
látið sitja í fyrirrúmi. Hið stakasta ör-
læti mundi ekki hrökkva til að standa
straum af þörfinni fyrir ný sjúkrahús,
hermanna-, barna- og gamalmenna-
heimili, nema að litlu leyti. Þessi mun
verða raunin á, þótt margir geri sér
ljóst, að gildi Evrópu, — ef um nokk-
urt slíkt gildi verður að ræða á annað
borð — sé ekki síður í því fólgið, að
henni takist að varðveita menningar-
arf sinn, en hinu, sem hún leggur til
heimsviðskiptanna. En þar sem reynsla
er fyrir því, að stjórnmálamenn kveinka
sér að jafnaði lítt við missi menning-
arverðmæta, verður þetta sjónarmið
sennilega ekki viðurkennt í verki fyrr
en um seinan.
Það er fyrirsjáanlegt, að ríki Evrópu
verða þess ekki umkominn um langt
skeið, að leggja fram úr sjóðum sín-