Helgafell - 02.12.1943, Síða 28

410
HELGAFELL
einnig að dæma lsland sekt um vanefndir gagnvart Danmörku. En þegar
tveim þjóðum er ókleift að halda samning sín á milli af sömu ástœÖum,
ófyrirsjáanlegum og óviðráðanlegum, — þá virðist bæði óviturlegt og óheið-
arlegt, að önnur þjóðin skelli allri skuldinni á hina og sýni henni í því fjand-
skap. Lögfræðingar hafa vitanlega oft verið hinir mestu gagnsmenn bæði
á löggjafarþingum og í ríkisstjórnum, en þá hafa þeir verið gæddir stjórn-
viti og mannþekkingu, og lagaþekkingin þá orðið þeim að hinu mesta liði.
En ef lögfræðingurinn er háður lögmálinu einu, þá er hann mikill gallagripur
og verður lögstirfingur. Og bætist svo ofstopi við stirfnina — þá er ekki á
verra von.
Það var alltaf kolsvört vitleysa að ætla sér að beita vanefndareglunum í
þessu máli gagnvart Danmörku. Og sérstaklega verður sú vitleysa bæði
háskaleg og hlægileg, þegar þess er gætt, að við höfum allan þennan tíma
átt örugga og greiðfæra leið til fullkomins sjálfstæðis, bæði samkvæmt
sambandslögunum sjálfum og fyrirheitum þeim, sem bæði engilsaxnesku stór-
veldin hafa gefið okkur um fullkomna viðurkenning að ófriðnum loknum,
svo sem oft hefur verið getið um hér að framan. En um það mál tjáir víst
eigi að ræða við hraðskilnaðarmenn. Þeir hafa ekki verið á taglinu tækir,
síðan þeir komust undir vernd Bandaríkjanna, þeim getur ekki skilizt, að
þjóð þeirra er þar miklu minni en þúfutitlingur undir arnarvæng, og stundum
er jafnvel helzt á þeim að skilja, að hraðskilnaðarflokkurinn hafi sogið í sig
kraft og áræði arnarins og geti flogið með smáþjóð eins og íslendinga í
klónum, hvert sem honum sýnist. Þess vegna kunna þeir sér ekki hóf, er
„örninn" hefur gefið þeim leyfi til skilnaðar. Þeim þykir miklu meiri fremd
í að framkvæma skilnað með ,,leyfi“, heldur en sem frjálsir menn með frið-
samlegu samkomulagi við sambandsþjóð sína. Þetta gera þeir af því, að
föðurlandsástin eða njálgurinn hamast í þeim! En mjög margir Islendingar
líta þá svo á, að vel væri, ef ættjarðarást þeirra stæði einu eða tveimur þrep-
um hærra en þetta.
Það er þegar hraðskilnaðarflokkurinn heldur að hann sé kominn í arnar-
ham, að hann hreytir fram úr sér slíkum hreystiyrðum sem þessum: ,,Um
hvað á að tala við Dani ?“ Morgunblaðið hefur látið sér um munn fara,
að við eigum ekki að láta neina óþarfa \urteisi tefja okkur í viðskiptum okk-
ar við Dani. £g heyrði eitt sinn reykvískan róna spyrja, til hvers þessir
andskotans mannasiðir væru ? Öllum, sem við voru staddir, féllust svör, nema
einum. Hann ráðlagði manninum að leita sér viðurværis í fjósi, fjárhúsi eða
hrosshúsi. En þó var þetta ofmælt, því að maður, sem hleypandi er inn í slík
hús, þarf líka að kunna mannasiði, ef vel á að fara. Eg veit ekki
hvort ,,Morgunblaðið“ vill hugleiða, að blað sem fer með slíkar kenningar,
er ekki hæft í mannabústöðum, en í peningshúsum aðeins vegna þess að
skepnurnar eru ekki læsar. — En um spurninguna: , ,Um hvað á að tala við