Helgafell - 02.12.1943, Qupperneq 42

424
HELGAFELL
vildi ekki svik í stálinu. Það var lok-
ið að fylla heimahlöðuna. En það var
eftir að koma inn nokkurri beðju við
hesthúshlöðu. Jarpur (,,Skuggi“)
þurfti góða tuggu. En nú kom Jakob-
ína út með kaffikönnuna og bolla á
bakka. Við settumst í bæjarskjóli. Jón
víkur sér frá, en kemur að vörmu
spori. „Helltu ekki fullan bollann
minn", segir hann og dregur úr vasa
fallegan glerfleyg. Hann bauS mér
það, sem ég kærði mig uiii, og fyllti
svo bollann sinn. ViS sátum þarna
um stund öll saman, og það var kvöld-
sólargóSviðri yfir öllu. Svo strauk Jón
um axlir sér og segir eins og við sjálf-
an sig: „Dottnir eru nú af mér hand-
leggirnir". En hann stóð upp um leið.
ViS lukum að hirða túnið. Og það var
engan bilbug að sjá á eldra mannin-
um.
Næst kem ég til Jóns í fjárhús að
vetrarlagi. FéS er hreint á lagð, hver
kindin annarri lík og sameiginlegur
þrifablær á hópnum. HúsgólfiS er vel
þurrt og svo hreinsaS, aS ef ekki næst
hvert strá meS hrífu, er þaS meS hendi
tekiS. 1 hlöðunni er heystabbinn slétt-
ur öllum megin sem hnífskorinn væri
og gjafarúmiS sópaS meS vendi. Fyrsta
hneppiS til næstu gjafar er til tekiS,
saman þjappaS og geymt viS hlöðudyr.
— Rangt aS láta féS bíða meS óþreyju
og ófriði, meðan leyst er heyiS. Ekki
er úr húsinu vikiS, fyrr en jafnaS hef-
ur veriS síðustu leifum eftir garðan-
um, svo aS ekki verði út undan þær
skepnur, sem minnst mega sín. Kassi
meS snjó er hafður í húsinu. ViS
hverja gjöf er kassinn borinn út, kast-
aS brott velktum leifum og hann fyllt-
ur af nýju meS hreinum snjó og bor-
inn í fangi á sinn staS.
ViS göngum í hesthúsiS. Þar stend-
ur vatnsfata viS jötu hjá hestinum.
Hann átti kost á aS súpa á vatni jafn-
framt því, aS hann tók sér tuggu, líkt
og maður hefur glas á borði við mál-
tíS. HúsgólfiS er þerraS, slétt og þétt,
sem dýna væri. Eftir aS gjöf er lokiS
og Jón hefur kembt hestunum, grípur
hann um höfuS reiShestinum og burst-
ar þétt niður eftir vöngum og krúnu.
..HeldurSu ekki, aS Jarpur hneggi upp
á þig hinum megin ?“ varS mér aS
orði. ,,Held ekkert um þaS“, var svar-
iS. ,,En eigi ég fyrir mér annaS líf, vil
ég hafa þar meS mér hest minn og
hund“. Alhvítur hundur, stór og fal-
legur, stóS í húsdyrum, kallaður Skolli
fyrir lit, og horfði á eiganda sinn og
yfirdrottin augum tryggrar trúar.
Húsinu var lokaS, og ég ætlaði aS
flýta fyrir, sópaði lausri mjöll neðan
aS hurð og drap upp meS stöfum, þar
sem ég hélt, að gæti rennt snjó inn.
Jón horfir á, hvernig ég geng frá hús-
dyrunum. Svo hrekkur hann aftur á
bak eitt skref og segir: ,,Þetta er ljót
ásýnd“. Ljót ásýnd var honum óþol-
andi, jafnt á verkum guðs og manna,
sín og annarra. Hann sópaði brott
mínum aSgerðum. Þá drap hann meS
handarbaki sínu jöfnum snæborða
meS stöfum, öllum megin hurðar, svo
aS fram kom regluleg, hreindregin
mynd dyrabúnaðar. — Svo leitaði Jón
Stefánsson eftir prýði og fegurS í viS-
horfi daglegra starfa, dýrkaði hrein-
leik og samræmi, hvar sem þaS var
aS finna. Þetta var honum dagleg
guðsþjónusta.
ViS erum komnir inn í baðstofu.
Hún var þá eitt herbergi og eigi stór.
ViS höfðum þvegiS okkur og matazt
og sitjum snöggklæddir, því aS hlýtt
er í baðstofunni. Jón er hljóður og
hugsandi aS sjá. Ég virði hann fyrir
mér. Hann er nú á miðjum aldri, vel
á sig kominn og óþreyttur aS vetrar-