Tímarit Máls og menningar - 01.09.1987, Qupperneq 89

Ariatie
ar bílanna eru þarna, þeir eru eins og bílarnir í stóra bílakirkjugarðinum,
þarnafyrir handan, svolítið upp með fljótinu. Þettaer þeirra dagur, dag-
ur yfirgefinna bílskrokka, vélarlausra, hurðarlausra, án hjóla, með
sprungin dekk, brotna spegla, gapandi vélarhús sem sýna svart tómið
þar sem strokkarnir hafa verið rifnir úr.
Á auðum götunum hlaupa nokkur börn á eftir svörtum og hvítum
bolta, nokkrar konur hafa staðnæmst á gangstéttarbrún og tala saman.
Stundum heyrist tónlist. Hún kemur út um galopinn glugga þrátt fyrir
kaidan vindinn: þunglamaleg tónlist sem dregur seiminn, og skrýtin
skræk rödd sem titrar endalaust, og menn sem klappa í takt. Fyrir hvern
syngur þessi rödd? Þögnin handan hennar er svo mikil, svo löng! Þögnin
kemur frá nöktum fjöllum með tinda sem týnast í skýjum, þögnin kem-
ur frá akbrautunum, frá þurra árfarveginum, og hinum megin frá, úr
fjarska, frá breiðu hraðbrautinni á risastóru stöplunum. Þetta er nöpur
og köld þögn, full af marrandi sementsryki, þykk eins og dökkur reyk-
urinn sem stígur upp úr reykháfum líkbrennslunnar. Þetta er þögn sem
nær út yfir drunur mótorhjólanna. Hún býr uppá hæðunum, kirkju-
garðsmegin, blönduð römmum þefnum frá brennslunni, og hún leggst
þyngslalega yfir dalbotninn, yfir bílastæði leigublokkanna, fer innst inn
í dimmar kjallarageymslur.
Hérna gengur Christine, meðfram háhýsunum stóru, án þess að horfa
í kringum sig, án þess að nema staðar. Hún er há og spengileg, sérstak-
lega í svörtu flauelisbuxunum sínum og stuttu stígvélunum með háu
hælunum. Hún er líka í jakka úr hvítu plasti utan yfir rauð- og hvítrönd-
óttri peysu. Ljóst hárið er tekið saman í tagl, og hún er með eyrnalokka
úr gylltum málmi sem klípa hana í eyrnasneplana. Kaldur vindurinn
sópar götuna endalaust, kominn frá sjónum, þarna niður frá, hinum
megin við hæðirnar, hann hefur farið upp árdalinn og þyrlað á undan sér
ryki. Þetta er ennþá vetrarvindur, og Christine hneppir að sér plastjakk-
anum sínum, hún heldur kraganum saman með hægri hendi, en þeirri
vinstri stingur hún djúpt í rassvasann á buxunum.
Þögnin er svo mikil að hún heyrir hvernig skellirnir frá háu hælunum
hennar hljóma í völundarhúsi bílastæðanna, bergmála á öllum veggjum
háhýsanna og jafnvel djúpt niður í kjallarana. En kannski er það kuldan-
um að kenna að hún heyrir ekkert annað. Hælarnir skella á gangstéttar-
steypunni og gefa frá sér málmhljóð, hart, hamrandi, sem glymur hátt
inni í líkama hennar, inni í höfðinu.
351