Tímarit Máls og menningar - 01.12.1990, Side 58

Sólveig Kr. Einarsdóttir
Blómið rauða
Ég hafði horft á hvítgula sólargeislana leika sér í grænu grasinu út um rimla-
tjöldin. Runnamir skörtuðu bjöllulaga blómum sem hneigðu sig í hægum and-
varanum. Hvítar blómkrónurnar höfðu lokist upp í hlýjunni.
Þannig hafði það verið fyrir ári. Fyrir ári hafði ég verið glöð. En allt hafði farið
öðruvísi en ég ætlaði. Eins og nunna trúir á frelsara sinn þannig hafði ég trúað á ástina.
Einblínt á hana eins og nýgræðingur. Ekki séð neitt annað. Og ástin, það var hann.
Ég hafði verið svo dásamlega heppin að fá hann sem kennara. Krakkarnir sögðu
að hann væri frábær. Ég komst strax á sömu skoðun eða svo til. í fyrstu hlóð ég
upp múr efasemda en sá veggur hrundi fljótlega til grunna. Ég beið kennslustunda
hans með óþreyju og hann lauk upp fyrir mér nýjum heimum. Einmitt því hafði
ég vonast eftir þegar ég fór í þennan skóla. Ég var í eðli mínu forvitin og
fróðleiksfús.
Aðrar kennslustundir bliknuðu. Sumar þeirra vom óendanlegar eins og eilífðin.
Stundum fannst mér yfirgengilegt hve hægt var að gera kennsluefnið þrautleiðinlegt.
Mig langaði að takast á við ný verkefni. Leysa þau. Finna til gleðinnar yfir að hafa
lært eða skilið eitthvað nýtt. Eitthvað í líkingu við þrautir Heraklesar. Ekki þó nota
kraftana heldur þurfa að hugsa, finna út úr hlutunum. Við nemendur fengum aldrei
að spreyta okkur í alvöm, við vomm næstum alltaf mötuð.
Þann vetur las ég meira en nokkru sinni fyrr. Reyndar hafði ég alltaf verið gefin
fyrir bækur. Þegar hinar stelpumar eyddu peningunum í föt, keypti ég bækur. Stundum
stríddu þær mér dálítið en það var sjaldan.
Allur þessi bóklestur kom sér oft vel bæði fyrir þær og mig. Oftar en ekki rakti ég
söguþræði fyrir þær og þær hlustuðu með athygli. Mér fannst gaman að segja frá.
56
TMM 1990:4