Tímarit Máls og menningar - 01.12.1990, Page 60

gleypti hvert orð hans. Ég ákvað að lesa allt sumarið og bak við hverja síðu var
mynd hans.
Ég beið þess óþreyjufull að skólinn hæfíst að nýju.
Sæi ég honum bregða fyrir á götu, roðnaði ég af sælu og hjartað hló. Blómið rauða
stækkaði og blöð þess urðu silkimjúk.
Himinninn var blár. Sumarið var eins bjart og það myrkur var svart sem seinna
tortímdi blóminu rauða.
Einn dag um sumarið hringdi síminn. Það var hann. Ég varð heymarlaus af
spennu. Hann varð að endurtaka allt. Erindið var um bók. Ekki annað. Hvert orð
hans mundi ég.
Nú þorði ég vart út fyrir hússins dyr af ótta við að hann hringdi rétt meðan ég
skryppi frá. Fyrst hann hafði hringt einu sinni, gat hann hringt aftur. Ég var eins og
krakki sem vill ekki missa af afmælisdeginum sínum. Rödd hans var sem söngur af
himnum ofan.
Hann hringdi aftur. Erindið var hvort ég vildi passa krakka.
Það var eins og blómið breiddi út blöð sín og sólin skini á þau. Gott var að ganga
um og finna þetta fallega blóm vagga í bijósti sínu.
Þannig gerðist ég heimagangur hjá honum. Kona hans var mér góð. Ég fylltist
sektarkennd gagnvart henni og reyndi að hemja aðdáun mína á honum sem best
ég gat. Hann lánaði mér bækur. Allt efni þeirra setti ég í samband við hann —
snilld hans.
Ég fór ekki svo í bíó að hann væri ekki í aðalhlutverkinu. Hetjan.
Mér var orðið ljóst að ég yrði að hætta að sjá hann. Gat bara ekki framkvæmt þá
ákvörðun. Þetta hlyti að lagast með tímanum. Þannig reyndi ég að sætta mig við orðinn
hlut.
Haustið kom. Laufin féllu í litskrúðugri hringiðu.
Skólinn hófst. Ég sá aðeins hann. Ég lagði mig alla fram í náminu. Mig langaði
58
TMM 1990:4