Tímarit Máls og menningar - 01.12.1990, Qupperneq 99

Maðurinn sem tók ekki eftir neinu
Fyrir stuttu, eða löngu, var maður sem tók ekki eftir neinu. Hann veitti engu
athygli, honum stóð nákvæmlega á sama um allt. Var hann þá svona djúpt hugsi?
Það er nú öðru nær! Hann var gjörsamlega rænulaus og tómur. Einu sinni missti
hann allar eigur sínar án þess að taka eftir því, án þess að finna fyrir því. Það
snerti hann alls ekki vegna þess að sá sem tekur ekki eftir neinu er ónæmur fyrir
öllu. Ef hann hafði lagt regnhlífina sína einhversstaðar frá sér tók hann fyrst eftir
því þegar fór að rigna og hann varð gegndrepa. Ef hann gleymdi hattinum sínum,
tók hann ekki eftir því fyrr en einhver sagði: „Hvað er hatturinn yðar, herra
Binggeli?“ Hann hét Binggeli og gat ekki að því gert. Hann hefði fullt eins viljað
heita Liechti. Einu sinni duttu sólarnir undan skónum hans, hann tók ekkert eftir
því heldur arkaði á sokkaleistunum út um allt þar til einhver benti honum á þessi
undarlegheit. Það var alls staðar gert stólpagrín að honum en hann tók ekki eftir
neinu. Konan hans svaf hjá hverjum sem hún vildi. Binggeli varð einskis var.
Hann gekk alltaf með höfuðið álútt án þess að vera að hugsa um eitt eða neitt.
Það var hægt að taka hringinn af fingri hans, matinn af disknum hans, hattinn af
höfðinu, skóna af fótunum, vindlinginn úr munnvikinu, börnin hans fyrir augun-
um á honum og stólinn, sem hann sat á, undan honum án þess að hann tæki eftir
því. Einhverju sinni, þegar hann var úti að spássera, datt höfuðið af honum. Það
hlýtur að hafa setið eitthvað laust á búknum, varla hefði það dottið af mér og ekki
heldur þér. Binggeli tók ekki eftir því að það vantaði á hann höfuðið, hann hélt
áfram höfuðlaus þangað til einhver sagði við hann: „Það vantar á yður höfuðið,
herra Binggeli.“ En Binggeli heyrði þetta ekki, höfuðið var dottið af honum og
þar af leiðandi hafði hann engin eyru lengur. Binggeli skynjaði nú alls ekkert, sá
ekkert, heyrði ekkert, fann ekkert bragð og enga lykt og tók ekki eftir neinu. Trúir
þú þessu? Ef þú trúir þessu í raun og veru færðu 20 aura, þú getur keypt þér
eitthvað fallegt fyrir þá.
Meðan ég er að segja þetta ævintýri má ég ekki gleyma hönskunum sem liggja
þama virðulegir og þreyttir út af borðbrúninni. Hver skyldi hún vera þessi virðulega
og tigna dama sem var svona kærulaus að skilja þá eftir? Þetta em afskaplega fínir,
háir, ljósgulir hanskar. Svona hanskar segja svo margt um eiganda sinn og tungutak
þeirra er blítt og elskulegt eins og líf þokkafullra kvenna. Það er svo fallegt hvemig
þeir liggja þama. Þeir ilma svo yndislega! Og mig langar mest til að þrýsta þeim upp
að andlitinu, sem væri reyndar dálítið kjánalegt. En það er svo oft sem mann langar
til að gera eitthvað kjánalegt.
TMM 1990:4
97
L