Skírnir - 01.01.1963, Page 53

Skírnir
Um Finnbogarímu færeysku
49
málið of lítið, og sömuleiðis tel ég mig ekki hafa nóga hæfi-
leika né kunnáttu á þessu sviði fræðanna.
Ég tel það rétt að rifja upp ganginn í þeim kafla Finnboga
sögu, sem hér er um að ræða. Það eru kapítularnir 12—17
(Islenzk fornrit XIV, hls. 277—286).
Finnbogi, sem er á vist með Bárði á Grænmó á Háloga-
landi, leggur það í vana sinn að ganga ofan á björgin til að
skoða siglingu manna. Þótti honum það gaman að sjá „fögur
skip á margan hátt“. Einn dag sá hann mann mikinn róa
sunnan; var hann einn á skútu. Sá er Álfur afturkemba, sem
ræður fyrir Sandey úti fyrir Hálogalandi. Hann er mágur
Hákonar jarls, kvæntur Ingibjörgu, systurdóttur jarls. Hann
er á leiðinni norður á Mörk til að heimta jarli skatt. Finn-
bogi, sem er farinn utan af Islandi til þess að finna Hákon
jarl, biður Álf flytja sig, þegar hann komi norðan. Álfur
heitir því. Hálfum mánuði seinna, á þeim degi sem Álfur
hafði sagt, að hann kæmi norðan, býr Finnbogi sig til ferð-
arinnar. Hann hafði gripi sína með sér í húðfati sínu. Hann
hafði skamma stund beðið, þá er Álfur kom með skútu sinni
mjög settri. Finnbogi gengur á skútuna, og þótti Álfi niður
ganga við skútan og mælti, að honum mundi ekki vera silfur-
fátt, þá er hann kæmi til Hákonar jarls. Þeir skiptast með
sér að róa og töluðust margt við. Frétti Finnbogi, hvort þeir
mundu ná til Sandeyjar um kvöldið. Álfur svarar, að hann
væri vanur að gista í ey nokkurri, sem var í milli, á leiðinni
norðan, en þá kæmi hann heim annan morgun til dagverðar-
drykkju árla. Þeir koma í eyna, þar sem hellir var mikill,
og setja skútuna upp. Eftir það skipta þeir verkum sínum.
Finnbogi sló upp eld, en Álfur tók vatn. Finnboga gekk seint
að gera eldinn, og loga illa skíðin. Ber hann á eldinn mikið
og blæs að fast. Þá heyrir hann hvin upp yfir sig og slöngdi
sér af út öðrum megin hjá eldinum. Var Álfur þar kominn
og ætlaði skjótt um að ráða við Finnboga. Hann hljóp upp og
undir Álf. Gangast þeir að lengi. Tekur þá eldurinn að brenna,
og sér um allan hellinn. Finnbogi sér, hvar einn steinn var
í innanverðum hellinum. Hann var hvass ofan sem egg, og
4