Skírnir - 01.01.1963, Page 56

52
Johan Hendrik Poulsen
Skírnir
Straumeyjar. Á Sikiley hittir hann Finnboga, sem ætlar að
fara bónorðsför til Sandeyjar. Hann biður Álf flytja sig.
Hann játar því. Þeir sigla fyrst inn móti Tóravág, sem hlýt-
ur að vera hið sama og Tórshavn (Þórshöfn). Síðan koma
nokkur erindi um siglinguna suður með grænum lundi. Sigl-
ingum er víða lýst með alúð í færeyskum kvæðum. -—• Þeir
stefna á Höfðasund, en þar var svo illt í sjóinn, að þeir urðu
að fara til Skopunar, þar sem Álfur hafði bæ sinn, og ætla
að gista þar næturlangt. Það er víst, að höfundur hefur ver-
ið kunnugur um þessar slóðir, því að Höfðasund er oft mjög
torsótt vegna strauma.
Önnur tilbrigði kvæðisins láta Finnboga fara á skipi sínu
rakleiðis til Skopunar og beiðast gistingar hjá Álfi, en eitt
tilbrigðið er sér um að láta Finnboga fara til Tóravágs og
hitta þar Álf, sem hann biður að ferja sig.
Þá er þeir voru komnir til Skopunar, setja þeir kumpánar
skipið og setjast síðan við drykkju í húsi Álfs. Þar varð held-
ur róstusamt og ketillinn hvolfdist í eldinn, og myrkt varð
inni. Álfur spyr Finnboga, hvort hann vilji heldur sækja vatn
eða kveikja eld. Finnbogi kýs hið seinna og leggst að blása í
eldinn, sem vildi illa kvikna, vegna þess að eldiviðurinn var
votur. Allt í einu verður hann þess var, að Álfur stendur að
baki honum með reidda öxi. Finnbogi bregður sér undan
högginu, og öxin sekkur í gólfið. Þeir takast nú á og glíma,
og viðureign þeirra lýkur með þeim hætti, að Finnbogi verð-
ur Álfi að bana, brýtur fyrst bringu hans á steini og heggur
síðan höfuðið af honum. Hér er orðalag kvæðisins frekar
óljóst, hér gætir afbakaðra kenninga og orða, sem eru ekki
lengur við lýði. Eftir vígið greftrar Finnbogi Álf í Grikkju-
lág og sefur síðan við góðar náðir. Morguninn eftir reynir
hann í annað sinn að komast um Höfðasund, og heppnast hon-
um það. Hann fer leiðar sinnar suður til Sands, sem er aðal-
þorp Sandeyjar. 1 skemmu einni finnur hann tvær mæðgur,
sem spyrja hann að Álfi, hvort hann hafi séð hann í Skopun.
Finnbogi svarar, að Álfur hefði flutt hann norðan, en hann
hefði vegið hann. Nú setur mikinn grát að mæðgunum, sér-
staklega að annarri, sem í kvæðinu heitir Guðrún Skor og