Ljóðormur - 01.07.1988, Blaðsíða 46

44 Eysteinn Þorvaldsson:
vestumey hins deyjandi guðs
og fómar höndum í hlýju gullregni haustkvöldanna
leitar visku hjá kólnandi vindum
um fallvaltleikann, um flughraða tímans
vindmylnuna sem malar komið
og mætir bliknuð ískaldri þögn himinsins
milljón glitrandi punktum bak við öll orð
alla visku
milljónfalt innsigli
og fellir lauf sitt eins og marglit tár
á þann veg sem þú gengur
(bls. 41-42)
I þriðja ljóðinu er til umfjöllunar staða skálds sem ekki ætl-
ar sér að fara troðnar slóðir eða láta sér viðtekin gildi nægja.
Mælandinn stendur á reikulum svölum sem líkjast stjömu er
týnt hefur braut sinni í völundarhúsi tíma og rúms. Þessi
óstöðugi grundvöllur á sér ekki rætur “í hinu storknaða
formi“ og ekki er innangengt í gamalkunnar og vingjamleg-
ar vistarvemr forfeðranna þar sem allt er með kyrrð og
værð:
Þær eiga sér engan bakhjarl
engar dyr sem opnast
inn í vingjamlegt herbergi
þar sem hvflan er reidd til hvfldar
undir veggskjöldum sigursælla forfeðra
augum gleimméreia
við fjarlæga tónlist sakleysislegra drauma
(bls. 43)
Affam em margvíslegar skírskotanir til skáldskapar í ljóðum
þessa fyrsta bálks Imbrudaga. Myndmálið og framsetning-
in ber vissulega víða merki um hráan efnivið úr undirvit-
undinni og sviftist allt frá himingeimnum og niður í haf-
djúpin. Þessar geystu hugrenningar virðast einnig snúast um
ýmis önnur vandamál manns og heims, öryggisleysi, von-
brigði, dauða og um villuráf mannkyns. I sjöunda ljóði
reikar fölt og umkomulaust fólk milli trjánna og því fylgja
vofur: