Ljóðormur - 01.07.1988, Blaðsíða 52

50 Eysteinn Þorvaldsson:
út á lognsævi þessarar eilífðar
róandi stólum, og hægindum
um rökkvaðar stofur
hugfangnir af þeim möguleika
að breytast sjálfir í skugga
(bls. 100-101)
Hér er enn hamrað á því sama, líkt og mælandinn sé að
reyna að sannfæra sjálfan sig um að tjáningarmáti sinn sé
óhæfur og að nú sé tímabært að tíðka hin breiðu spjót. En
það gekk illa að koma þessari kenningu og sköpunargáfu
skáldsins saman í eitt. Um það vitna skýrast ljóð Hannesar
Sigfússonar í Sprekum á eldinn og enn í Jarteiknum 1966
en þau eru langflest laus við einkenni einfalds baráttuskáld-
skapar. Ljóðabálkurinn Vetrarmyndir úr lífi skálda, ortur
veturinn 1957-58, snertir einnig þetta sjónarmið. “Þar er lýst
flóttaleið skálda burt frá ísöldinni til rómantískrar fortíðar
þar sem fegurðin ríkir ein“.1 í bálkinum er hvert ljóðið öðru
fegurra og óvíða rís myndvísi skáldsins hærra. En svo má á
Hannesi skilja í endurminningunum að hann hafi haft nokk-
urt samviskubit yfir því að hafa í ljóðunum vikið sér undan
átökum við veruleikann og gefið rómantískri draumhygli
lausan taum. Eitt erindi Vetrarmynda skal hér tilfært:
Æ okkur varð starsýnt á leiftrið
sem lífæð þverrandi ljóss og bugðóttan farveg
undan blárri nögl hinnar frostbitnu stundar
streymdi von okkar blinduð tárum
og tíbrá kynlegra töfra -
inn í víðan goðheim lokkandi sagnar
um sokkin lönd er hófust úr gleymsku og þögn
í grænan sólgullinn veruleika
(bls. 92)
Hannes Sigfússon lét ekki sitja við yfirlýsinguna í Birtingi
um nauðsyn hins skorinorða ljóðs. Hann segist hafa verið
gripinn þörf til að yrkja kvæði er styngi í stúf við Sovétníð
borgarapressunnar, og jafnframt „einsetti ég mér að reka
loks af mér slyðruorðið og yrkja í þeim gagnorða stíl sem ég
hafði fjölyrt um í Birtingi en mér hafði enn ekki tekist að ná
valdi á.“2 Eftirtekjan var ljóðaflokkurinn Landnám í nýj-
1 1985, bls. 149.
2 1985, bls. 177.