Ljóðormur - 01.07.1988, Blaðsíða 48

46 Eysteinn Þorvaldsson:
vatn sem var fjandsamlegt öllu lífi. Það seytlaði inn í skáld-
skap minn og varð ekki framar viðskila við hann. Ekki
fremur en önnur teikn kalda stríðsins sem bókstaflega urðu
kveikjur ljóða minna frá Dymbilvöku til þessa dags.“ Svo
mælir Hannes í frásögn sinni um sköpun ljóöanna í Imbru-
dögum.1
Því vatnið er bundið vaminu
og þungu vatninu
og vaminu sem veitir þér svölun
leifar tunglskinsins og táranna sem frusu féllu visin
Þetta vatn mun vaxa
mót vaxandi tunglinu sem vex
á múrvegg næturinnar
sem vex
milli dagsina og dagsins
þín og þess
er þú þráir, þráðir og hefur þráð
rísa
líkt og æpandi janusarhöfuð
Guemica
hin þunga og breiða bylgja
líkt og sjáaldur sjúklingsins
er þenst í angist undir blikandi skurðhnífum
(bls. 48-49)
Á eftir þessum fyrsta bálki Imbrudaga fylgir annar þar sem
viðhorf til stjómmála og heimsmála eru túlkuð með sams-
konar dularfullum táknum en slík aðferð hefur sannarlega
ekki þótt til þess fallin að koma boðskap af þessu tagi á
framfæri. Það er eftirtektarvert hversu mikið er um endur-
tekin mótíf í báðum þessum ljóðabálkum: lindin, vatnið,
spegillinn, lauf, tré, vindur. I 2. bálkinum þyrlar vindurinn
upp prentuðum orðum og feykir ryki í andlit vatnsins, auga
lindarinnar. Þetta er áróður kalda stríðsins, að því er skáldið
segir í endurminningum sínum.
Enn hélt þó lindin áfram að kliða
leið fram í hlédrægri spum
1 1985,bls. 60