Hlín - 01.01.1923, Blaðsíða 42
40
HUn
siðasti. vetur 28 álnir einn dag og hafði þó miklum úti-
verkum að gegna, og enn minnist jeg þess, að Kristinn
bóndi öuðiaugsson á Núpi í Dýrafirði óf 40 álnir á
góðum hraðskyttuvefstól á einum degi (Kristinn átti þá
heimili í þingeyjarsýslu). Af þessutn dæmum geta menn
sjeð, hve liraðskyttan er liðug í hreyfingum. - Ef mönn-
um er nú farið að skiljast, að það sje þjóðþrifaráð að
tæta sem mest aí sinni eigin ull utan á skrokkinn á sjer,
þá er einnig auðsætt, að til þess eru lientug og hraðvirk
áhöld nauðsynleg á sveitaheimilum, ef nokkuð verulegt á
að komast í framkvæmd — nema mönnum sýnist það
þjóðráð að stinga höndunum í vasana og láta Gefjunni
og Álafoss hafa fyrir því öllu saman?
Sunnudaginn í 18. viku sumars 1922.
Bjarni Arason,
Orýtubakka í Höfðalivcrii.
Að spara spunann.
Vegna þess hve alt hefir verið og er dýri, er að því
lýtur að iifa, má nú svo kalla sem sparnaðar-raddirnar
hljómi trá manni til manns frá öllum stjettum mannfje-
lagsins, hornanna milli í hinni víðu veröld. — Vonandi
er að þetta sje meira en hljómurinn einn, þvi undir flest
um kringumstæðum er sparnaður og nýtni með happa-
drýgstu eiginleikum hvers manns. Verður því ekkí góð
visa ot oft kveðin i þessu efní frekar en öðru, — það
eru svo misjöfn efnin og aðsíaðan svo ólík hjá fólkinu
og einstaklingunum, þótt margt sje sameiginlegt, og verð-