Ljóðormur - 01.07.1988, Blaðsíða 25

Þóra Elfa B jömsson 23
Þóra Elfa Björnsson
1. maí 1987
Svona var þá 1. maí.
Og hvemig man ég einmitt þennan dag?
Geymist best myndin
af fólksfæðinni
af samtakaleysinu
af streitunni um sjónarmiðin
af þreymnni á málum fjöldans?
Eru samtök bara eitthvað
til að kaupa sjónvarpsdisk
fyrir hverfið?
Eða að sækja lítil líf
hinu megin á hnöttinn?
Eða verður það myndin
sem ég get ekki gleymt
af nálægð dauðans?
Myndin af Nönnu
sem ég er alltaf að hugsa um.
Nönnu, sem lífið lætur ekki í friði
og tekur að lokum hennar eigið líf.
Amma mín sagði
að ef illar hugsanir
gætu orðið að áhrínsorðum
væm bænir alveg jafn máttugar.
Þess vegna bið ég fyrir Nönnu.
Bið að hellt verði úr bikamum
því nú getur hún ekki meir.
Af hverju er manneskjan ein
þótt hún sé ekki ein?
Óstudd, þótt til sé
allskonar stuðningur?
Ófróð og leitandi, þótt
svörin ættu að vera skýr?
Til hvers að ganga 1. maí?