Eimreiðin - 01.05.1912, Blaðsíða 42

Vér dalbörn þín, sem drógum andann fyrst
úr dýrum veigum eyjahvolfsins blá,
oss er sem lífib alt ab helming mist,
er örlög sviftu oss, móbir, burt þér frá.
fó skingi yfir skilnaðssárin djúp
og Skuld oss veiti í nýjum heimi fé,
vér klæðumst aldrei amerískum hjúp,
svo ekki í »bak og fyrir« gremjan sé. —
Pú Svarfaðsdalur, forsteins blómga bygb,
vib bláhvel stjarna gnæfa risafjöll,
sem skjaldborg, þar sem trausta sýna trygb
hinn tigni Stóll og Rimar: dalsins tröll.
Peir steindu risar verja fornhelg vé
og veizludrótt í landsins úrgum sal;
og enn sem fyrrum móti hríb er hlé
við háborb Konungs fram í Skíðadal.
Pú bezti dalur! — bernsku draumhaf vítt,
sem birtir lífi fyrstu von og þrá,
um sumur varstu vinarskaut mér hlýtt,
á vetrum lék ég hjarni þínu á.
Pín brunahraun sem bygöin grasi klædd
var barni þínu dýröleg töfrasýn
og mín þar eru fyrstu ljóöin fædd,
—svo fátæk—smá—þars hraun mót sólu gín.
Og þegar seinast sólin þín mér skein,
og sá ég hverfa æskufjöllin mín,
mér fanst ég geta kyst þinn kalda stein,
sem kæru, fögru sumarblómin þín. —
Samt heitar nú ég háfjöll elska þín,
er horfi’ eg á þau gegnum luktar dyr,
og tign sú, er á tindum þeirra skín,
mig töfrar dýpra en nokkru sinni fyr. —