Eimreiðin - 01.05.1912, Blaðsíða 60

þegar við vórum að leika okkur með honum. Og skal ég koma
með dálítið dæmi því til sönnunar:
í>að var einu sinni, þegar við Magnús vórum á tólfta árinu,
að við, og þrír drengir aðrir á okkar reki, vórum að leika okkur
skamt frá húsi Brynjólfs (föður Magnúsar). Par var afar-stór tré-
stofn fyrir vestan húsið, og höfðum við það að leik, að við þótt-
umst vera Trójumenn, en létum stofninn vera einhverja af hetj-
unum í liði Grikkja. Stóðum við nokkra faðma frá stofninum og
skutum hver á eftir öðrum ör af boga í áttina til hans og reynd-
um að hæfa kvist, sem á honum var. Sá, sem hitti í markið,
þóttist hafa að velli lagt þann kappa í liði Grikkja, sem til var
nefndur í það og það skiftið. Og þegar þeir Akkilles, og Ajax
Telamonsson, og Díómedes, og Idomeneifur og ýmsir aðrir kapp-
ar vóru fallnir, þá sagði einhver okkar drengjanna, að nú skyldi
stofninn vera Nestor frá Pýlos, og væri gaman að vita, hver okk-
ar yrði svo frægur að fella hann. »Nei, ekki vil ég að stofninn
sé Nestor,« sagði Magnús, »því hann var gamall maður, og þar
að auki spekingur að viti.« »þá skal það vera Menelás,« sagði
einhver drengjanna. >Nei, ekki vil ég það heldur«, sagði Magnús,
»því Menelás var sá eini af öllum Grikkjum, sem varð fyrir veru-
legum rangindum af hendi Trójumanna«. sTá skal það vera Odys-
seifur«, sögðunl við. »Já, það vil ég«, sagði Magnús, »því Odys-
seifur var kappi mikill og slunginn bragðarefur«. Og svo héldum
við áfram að leika okkur; og sá, sem næst hæfði kvistinn í
stofninum, hafði sigrað hinn mikla kappa Odysseif. — Pannig
féllu að lokum allar hinar helztu grísku hetjur, sem um er getið
í Ilíons-kviðu, allar, nema þeir Nestor og Menelás, af því Magnús
vildi að þeim væri þyrmt, sökum þess, að annar þeirra var æru-
verður öldungur og spekingur að viti, en hinn hafði orðið fyrir
stórkostlegum rangindum og mestu skapraun.
Einu sinni spurði ég Magnús, hvað hann langaði mest til að
verða, þegar hann yrði fullorðinn. Hann þagði litla stund, og
sagði svo brosandi: »Ég held að ég vildi helzt af öllu verða
dómari.« — Hann var að vísu aðeins tólf eða þrettán ára gam-
all, þegar hann sagði þetta, og hefir, án efa, sagt það meðfram í
spaugi. En samt er það áreiðanlegt, að hugur hans hneigðist
mjög snemma að öllu því, sem að lögum og stjórn og réttarfari
laut. — Pegar ég kom til hans í Dakóta, vorið 1903, þá minti
ég hann á þessi orð. Hann var þá löngu orðinn lögmaður, orðinn