Eimreiðin - 01.05.1912, Blaðsíða 64

140
fölskvalaust sakleysi og óendanleg þakklætisilfinning skein ekki
út úr því brosi, sem þessi hundur sendi manni viö hvert minsta
hýruhót. — En hvernig gat hann brosað? — Jú, með augunum
svo hýrum og einlægum, — og eyrunum, sem hann reisti óðara
en á hann var yrt. Og svo með enninu, sem hann hleypti í
hrukkur, og með tanngarðinum, sem skein í, og með rófunni,
sem hann dinglaði ótt og títt, til að láta í ljós þá einlægu gleði,
sem fylti sálu lítils hunds yfir þeirri hamingju, að vera enn einu
sinni snortinn af hendi guðs síns, er lét ásjónu sina lýsa yfir
hann í náð og kærleika.
Annars var svipurinn vanalega þunglyndislegur og þreytu-
legur. Hvers vegna? Jú, eitthvað tveggja mánaða tíma hafði hann
á hvolpsaldri orðið að ganga í gegnum reynsluskóla lífsins, til
þess að afla sér þekkingar á hlutunum og umhverfinu. Maðurinn,
sem nýtur hjáipar mannkynssögunnar og vísinda, bæði forfeðra
sinna og meðbræðra, þarf til þess arna þrjátíu til fjörutíu ár. En
veslings hvolpurinn verður að koma þessu af á fáeinum vikum.—
Ef alfullkominn og alvitur guð ætti að dæma á rnilli, mundi hon-
um þá ekki virðast heimskoðun hundsins vera alt eins virðingar-
verð og vor?
Gætum vel að. Pað eru margar skyldur, sem hvíla á hund-
inum. Pað er margt, sem heimtað er af honum að gjöra, og enn
þá fleira, sem hann á að varast. — Hann á að fylgja húsbónda
sínum, þegar hann er á gangi úti, en fari hann inn í ókunnug
hús, þá má héppi ekki ana á eftir inn í fínar stofurnar, heldur
bíða rólegur úti á meðan. Hann kemst smámsaman á snoðir um,
að hann verður að láta hæns og endur í friði, koma kurteislega
fram við aðra hunda og láta sem hann sjái ekki kjötbitana og
margskonar sælgæti, sem ljómar svo girnilegt til fróðleiks fyrir
framan slátrarabúðirnar og matvöruhúsin á götunum. Og gangi
hann fram hjá húsi, þar sem köttur situr í dyrunum og grettir
sig í framan með allskonar skrípalátum, þá er ekki vert aö fara
að eltast við ótætis köttinn, sem óðara hleypur inn í húsið; held-
ur á að ganga fram hjá með fyrirlitningarsvip og hugsa honum
aðeins þegjandi þörfina seinna, bölvuðum kettinum. — Hins vegar
er það öllum hundum ljóst og þarf engra efasemda við, að hvar
sem mýs, rottur eða hérar eru á slangri, þá eru þau réttdræp,