Tíminn - 16.03.1960, Blaðsíða 11

T í M I N N, miðvikudaginn 16. marz 1960.
11

— Þú ert of seinn vinur,
annar er kominn í stæðið.
— Hvað er mikið á R-5933?
— Það eru tvær krónur —
Bíddu aðeins, þessi er að
fara. — Ég er að ná í R-
5945. — Já það eru 4 krón-
ur. — Hver er með þenn-
an bíl þarna, ég kemst ekki
út fyrir honum. — Ég skal
koma og sjá, andartak.
stæðið er fullt.
Við litum inn til Viggós Nat-
anaelssonar, sem er stæðis-
stjóri á bílastæðinu á horni
Aðalstrætis og Austurstrætis,
er við fórum í vinnuna í gær-
morgun. Mikið var að gera hjá
honum, hann þurfti að fylgj-
ast vel með öllum bílum sem

Stæðið er fullt“
komu og fóru af stæðinu. Um-
ferð var töluverð þótt að blind-
bylur væri og var stæðið þétt-
skipað bílum. Fimmti hver
bíll sem á stæðið kom fékk
pláss. í glugganum á skúrnum
sem Viggó er í var lítið Ijósa-
skilti sem á stóð „Stæðið
fuUt.“
— Vfð verðum að skrá hjá okkur
komutíma.
Bráðum búinn að
vera hér eitt ár
Þess á milli sem Viggó kom
inn í skúrinn notuðum við tæki-
færið og lögðum fyrir hann
nokkrar spurningar.
— Hvað hefur bú starfað hér
lengi, Viggó?
— Það er bráðum ár síðan.
Þetta fyrirkomulag var tekið
upp 11 apríl í fyrra.
— Þið starfið tveir hér við
bílagæzluna.
— Já, sá sem er á móti mér
heitir Magnús Víglundsson. Við
vinnum hér á tvískiptum vökt-
um. Þesisa vikuna er ág frá átta
á morgnana til hálf tvö, en
Magnús frá hálf tvö og til sjö,
en eftir það kostar ekkert að
vera á stæðinu.
— Hvað gerið þið ef eigendur
eru ekki búnir að sækja bíla
sína fyrir klukkan sjö á kvöld-
in?
— Þá látum við sérstaka
rukkunarmiða á bílinn og fá
þeir þriggja daga frest til að
borga. En borgi þeir ekki fá
þeir sekt hjá Sakadómara. Eins
er með þá sem fara burtu án
þess að borga á daginn.
— Eru brögð að því að öku-
menn fari burtu án þess að
borga.
Já, við getum ekki fylgzt svo
vel með því, en megnið af
þeim sem fara án þess að borga
hafa gleymt því eða þá að það
er einhver misskilningur. Fæst-
ir gera það viljandi.
Hér eru a8 meðaltali
160 bílar daaleqa
Viggó var rokinn út svo við
urðum að doka við Einhver
hafði lagt bílnum sínum svo illa
að mjólkurbíllinn sem kom við
í Björnsbakaríi komst ekki leið-
ar sinnar. ÖII umferð stöðvað-
ist um tíma, en að lokum bjarg-
aðist það. Eftir að hafa komið
umferðinni í samt lag aftur
kom Viggó til baka og við gát-
um haldið áfram að „dæla
hann“.
— Eru ekki einhverjir bílar
hér með stórskuldir?
— Jú, einn bíll skuldar t.d. 82
krónur, hann stóð hér bilaður í
tvo daga
— Hafa ekki orðið einhverjir
árekstrsr er menn bakka í eða
úr stæðum?
— Það er lítið um það, en
þá gefum við skýrslu um málið
— Er ekki mikið um fasta
viðskiptavini hér?
— Jú, þeir eru margir, en
fæstir þeirra dvelja hér nema
part úr aegi, annað hvort fyrir
eða eftir hádegi.
FyrirkomulagiS reynist vel
— Hvernig er stöðufyrir-
komulagið hér?
ur og höldum áfram upp á blað.
Er við göngum út planið halda
viðskiptin áfram á milli Viggói
og bílstjóranna. — Ég setti R
10982 þarna í stæðið. — Þakka

þér fyrir. — Hvað er mikið fyr-
ir L-44? — Sex krónur. —
Þannig gengur það allan dag-
inn, einn kemur þá annar fer.
jhm.
Þarna er pláss.
Hátíðatónleikar Sinfóníuhljómsveitarinnar

lt*»' ’iíriiýÉiÉÍiii'
— Hvað kostar þetta?
— Tvaer krónur.
— Það kostar 2 kr að koma
hér ínn á planið og gildir sú
greiðsla fyrir fyrsta klukkutím-
ann, en eftir það kostar hálf-
tíminn 2 krónur. Hér mega
ekki vert stærri en sex manna
fólksbílar meðan stæðið er opið
frá átta á morgnana til sjö á
kvöldin. Mest finnst mér að
gera á föstudögum og mánu-
dögum, svo daglega frá hálf
ellefu til hádegis og frá tvö til
fimm Fyrirkomulagið er hér
mjög gott. þetta gengur allt
slysalaust.
Við þökkum Viggó fyrir okk-
Áttunda marz 1950 lék Sinfóníu-
hljómsveit íslands í fyrsta sinni.
Dr. Róbert A. Ottósson var hljóm-
sveitarstjórinn, og meðal viðfangs-
efnanna var Egmontforleikurinn
eftir Beethoven og „Ófullgerða
,sinfónían“ eftir Franz Schubert.
Síðan hafa liðið ár og dagar. Hljóm
sveitin hefur lifað og leikið, þó
að á ýmsu hafi oltið um lífsskil-
yrðin. Hún er orðin þáttur í nú-
tímamenningu okkar, og hún hefur
fyllt auðan bás í musteri íslenzkr-
ar menningar. Margt hefur verið
um hana rætt og hún hlotið bæði
lof og last, verðskuldað og óverð-
skuldað, eins og jafnan vill verða.
Það mun staðreynd að vifj getum
tæpast án hennar verið, enda þótt
oft sé til þess vitnað, að hún sé
ekki þess virði, sem til hennar er
kostað. Hitt er aðalatriðið, að hag
ur hennar blómgist og henni vaxi
fiskur um hrygg. aukin starfssemi
og ný viðfangsefni erlend og inn-
lend er hið eina rétta svar við þeim
röddum, sem vilja hana feiga.
Um hljómleikana sjálfa er ekki
margt að segja. Helzti viðburðnr-
inn var frumflutningur á Lýrískri
svítu eftir dr. Pál ísólfsson. Þetta
er hugþekkt verk með svipmót
tónlistar 19- aldar fremur en þeirr-
ar, sem nú er að líða, og þess gætti
ekki um of, að efniviðurinn væri
íslenzkur, enda er tónlistin talin
allra lista alþjóðlegust.
Egmontforleikurinn og „Ófull-
gerða sinfónían“ mynduðu umgerð
um svítuna. Hljómsveitin hefur
flutt þessi verk áður, svo að ör-
yggisleysi frumflutningsins var
horfið. enda var leikur hljómsveit-
arinnar öruggur og fágaður, en
stundum var eins og það vantaði
meiri dramatíska spennu til þ'ss
að öllu væri til skila haldið. En
það er erfitt að gera svo öllum
líki og mest um vert að áfram
sé haldið. Að lokum vil ég færa
hljómsveitinni hugheilar afmælis
óskir og óska henni og stjórnanda
hennar gæfu og gengis á ókomn-
um árum. A.