Tíminn - 05.04.1960, Qupperneq 14

14
T f M I N N, þriðjudaginn 5. apríl 1960.
Dickson. held að þeir séu
allir í Singapore.
— Þeir hafa pao gott í
fangabúðunum, en þið flakk-
Jð um landið, sagði Harman.
— Einmitt, sagði frú Frith.
— Það er þó betra að vita að
þeir eru óhultir; þrátt fyrir
allt.
— Mér sýnist nú, sagði Har-
man, — að það, hvernig þeir
þvæla ykkur aftur og fram,
bendi helzt til þess, að þeir
viti ekkert, hvað þeir eigi við
ykkur að gera. Það ætti ekki
að verða mjög erfitt fyrir ykk
ur að setjast bara að á ein-
hverjum §tað eins jg þessum
og vera þar kyrrar þangað til
striðið er búið.
— Það sama hef ég sagt,
sagði frú Frith.
Jean sagði: — .Tá síðan frú
Frith nefndi þetta, hef ég
verið að velta því fyrir mér.
Vandinn er sá, að Japanarn-
ir sjá okkur fyrir mat — eða
þeir neyða þorpin til að ala
okkur. Þorpin fá aldrei neina
borgun. Við yrðum að vinna
fyrir mat okkar með ein-
hverju móti og ég sé ekki,
hvernig við getum það.
— Mér datt þetta rétt í hug,
sagði Harman.
Litlu síðar sagði hann: — Eg
held að ég viti, hvar ég ætti
að geta náð í eina eða tvær
hænur. Ef ég get, þá skil ég
þær eftir handa ykkur þeg-
ar við förum uppeftir ekki á
morgun heldur hinn daginn.
— Við erum e«n ekki búnar
að borga ykkur fyrir sápuna,
sagði Jean.
— Gleymdu því, sagði hann
rólega. — Eg borgaði hana
ekki með sparifé. Eg fékk
hana í skiptum fyrir japönsk
stigvél. Hann sagði þeim með
hæglátri kýmni frá stígvél-
unum. - Þið fenguð sápuna,
Apinn önnur stígvél og Ben
fékk dollara, sagði hann.
— Allir eru glaðir og ánægðir.
— Ætlarðu að ná í hænum-
ar á sama hátt? spurði Jean.
— Einhvern veginn kræki
ég í þær, sagði hann. — Það
þarf að fita ykkur kvenfrólk-
ið.
— Legðu þig ekki í neina
hættu, sagði hún.
— Sjáðu um þitt, frú Móra,
sagði hann, — og þiggðu það
sem að þér er rétt. Fangar
verða að grípa það, sem þeir
geta náð í.
Hún brosti og sagði: — Þá
það. Henni þótti vænt um, að
hann kallaöi hana frú Móru.
Það skapaði sérstök tengsl
milli þeirra — hennar og
bessa ókunna manns, sem gat
hent gaman að sólbruna
hennar, frumstæðum fatnaði
og barninu, sem hún bar á
mjöðminni eins og Malaya-
kona. Orðið Móra minnti
hana á Ástralíu og svörtu
hirðana og hún spurði hann
spurningar, sem vaknað hafði
í huga hennar, spurði bæði
vegna forvitni og vegna þess,
að hún vissi, að það gladdi
hann að ræða um land sitt.
— Segðu mér, spurði hún,
— er mjög heitt í Ástralíu þar
sem þú átt heima?
— Það er heitt, sagði hann.
— Hvort það er heitt þegar|
hann tekur á! Á Wollara get-!
ur hitinn farið upp í hundrað
sé hundahola. Eg hef aðeins
einu 'nni komið til Adelaide
og þ þótti mér vera reglu
leg hundahola. Mér þykir
landið umhverfis Alice fag-
urt.
Hann hugsaði sig um.
— Listamenn koma að sunn
an og reyna að mála af því
myndir. Eg þekki ekki nema
eihn, sem náði því, og hann
var Móri. sem er kallaður Al-
bert frá Hermannsburg. Ein-
hver gaf honum pensil og liti
og hann fór að mála og gerði
Framhaldssaga
Hún sagði — Það er svo gain
an . . .
Skömmu siðar reis hann á
fætur og hún gekk með hon
um yfir veginn að bílnum og
hafði barnið á mjöðm sinni,
eins og æfinlega. — Eg get
ekki séð þig í fyrramálið,
sagði hann. — Við förum í
birtingu. En ég kem aftur upp
vegihn eftir tvo daga.
— Við göngum líklega til
Pohi þann dag, sagði hún.
— Eg skal reyna að ná í
púddurnar, sagði hann.
Hún snerh sér að honum,
þar sem hann stóð við hlið
hennar á mánabjörtum veg-
Otáfa ,W)ia
^ tlml Shtdí/
og átján gráður á Fahrenheit
— það telst líka heitur dag-
ur. En það er öðruvísi hiti en
hér — hann er þurr, svo þú
' svitnar ekki eins og hér. Hann
' hugsaði sig um. — Einu sinni
datt ég af baki, sagði hann,
— ég var að temja klár. Eg
Imjaðniarbrotnaði og þegar
|búið var að setja það saman
|á sjúkrahúsinu, létu þeir ein-
hverskonar lampa — Ijósa-
lampa — skína á mig til að
styrkja vöðvana. Er það líka
gert í Englandi?
Hún kinkaði kolli. — Já, það
er gert.
— Emmitt, sagði hann,
— það er svoleiðis hiti, sem
ter vel með þig, svo þig lang-
ar í kaldan bjór.
— Hvernig er landslagið?
spurði hún. Hún vildi glteðja
þenna mann, sem hafði verið
þeim svo góður og hann naut
þess að tala um heimkynni
sín.
— Það er rautt, sagði hann.
—■ í kring um Alice er landið
rautt og líka þar sem ég er,
moldin er rauð og fjöllin rauð.
Macdonnells, Levis og Kernot
fjöllin eru hrannir af rauðum
hæðum, sem bera við bláan
himinn. Á kvöldin verða þau
fjólublá og taka á sig alla
mögulega liti. Eftir regn verða
þau græn og þar sem þurrt
er, kemur á þau silfurslikja af
gróðrinum. Hann þagnaði.
— Líklega þykir öllum fallegt
heima, sagði hann svo.
— Landið umhverfis Alice er
mitt heimkynni. Fólk kemur
frá Adelaide og segir að Ali'ce
Sigríður Thorlacius
þýddi
19.
það betur en nokkur hinna,
sem ég er lifandi, þá gerði
hann það. En hann er Móri
og hann er að mála sitt eigið
land, ég býzt við að það geri
muninn.
Hann sneri sér að Joan.
— Hvar átt þú heima? Hvað-
an ertu?
— Frá Southampton, svar-
aði hún.
—Þar sem hafskipi'n taka
land?
— Einmitt, sagði hún.
— Hvernig er þar? spurði
hann.
Hún lagaði drenginn á
mjöðm sinni og stei'g fram á
fótinn. — Það er rólegt þar,
svalt og gott, sagði hún hugs
andi. — Ekki sérlega fallegt,
þó fagurt landslag sé þar um
hverfis, Nýiskógur og Eyjan.
En þar er mitt heimkynni eins
og Alice er þitt heimkynni
og þangað ætla ég ef ég lifi
þetta af, því ég elska þann
stað. Hún þagnaði' ögn. — Það
var skautahöll þar, sagði hún
svo. — Eg var vön að dansa
á svellinu þegar ég var skóla-
telpa. Einhverntíma fer ég
aftur þangað og dansa.
— Eg hef aldrei séð skauta
höll, sagði maðurinn frá Alice
ég hef séð þær á kvikmynd.
inum. — Við viljum ekki kjöt
ið ef það kemur ykkur í
vanda, Joe, sagði hún. Sápan
kom okkur geigvænlega vel,
en þetta er geysileg áhætta
með stígvélin.
— Það var ekkert, svaraði
hann hægt. — maður getur
farið í skollaleik við þessa
|Apa þegar maður lærir á þá.
— Þið eruð þegar búnir að
gera svo mikið fyrir okkur,
sagði hún. — Svinakjötið og
lyfin og sápan — allt hefur
þetta verið okkur ómetnlegt,
en ég veit, að þú hefur lagt
þig í hættu til að ná í það.
Gerðu það fyrir mig að fara
gætilega.
—Vertu róleg, sagði hann.
Eg ætla að reyna að ná í púdd
urnar, en ef að syrtir í ál-
inn, þá læt ég þær sigla. Eg
sting ekki hausnum í snör-
una.
— Lofarðu því?
— Hafðu engar áhyggjur
af mér, sagði hann, — mér
sýnist þú hafa nóg að amla
fyrir þínu. En þetta fer allt
vel; við höldum líftórunni —
um annað þurfum við ekki að
hugsa. Bara að tóra svo sem
tvö ár enn, þangað ti'l stríð-
inu líkur.
— Heldurðu að það standi
svo lengi?
— Ben hefur miklu meira
vit á slíkum hlutum en ég og
hann segir það verði tvö ár.
Hann brosti til hennar. — Svo
þér veitir ekki af púddunum.
— Þú verður að ráða, sagði
hún. — En ef þér hlekktist á
þess vegna, myndl ég aldrel
fyrirgefa það sjálfri mér.
— Engin hætta, sagði hann.
Hann rétti írum hendina eins
og hann ætlaði að takn i
hönd hennar, en hætti viö
það. — Góða nótt frú Móra,
sagði hann.
Hún hló. — Eg rota þig
með kókóshnot ef þú kallar
mig aftur frú Móru. Góða
nótt Joe.
— Góða nótt.
Þær sáu hann ekki næsta
morgun en þær heyrðu þegar
bílamir fóru. Þann daginn
hvíldu þær sig í Berkapor,
eins og þeirra var vani. en
gengu svo næst til Polioi.
Bílarnir tveir mætu þeim á
veginum um miðdagsbil og
Harmann og Leggatt veifuðu
þeim og þær veifuöu á móli.
Japönsku varðmennirnir sem
hjá þeim ygldu sig dá-
lítlð. Engin hænsni ultu af
bílunum, sem 'héldu viðstöðu
laust áfram. Jean varð hálft
1 hvoru fegin. Hún var farin
að þekkja þessa pilta dálítið
og vissi að þeir mundu ekki
láta neina áhættu hamla sér
teldu þeir sig geta orðið kon
unum að liði. Fyrst hænsnin
komu ekki, þá hlaut- það að
merkja, aJð piltarnir höfðn
ekki stofnað sér í nein vnnd-
ræði og Jean var rórri það
sem eftir var dagsins-
Um kvöldið kom lítill mal
ayskur drengur að húslnu,
sem þeim var fengið t.ii gíst-
ingar í Pohoi. Hann var með
grænan strigapoka, sem hann
sagði að Kínverji í Gambang
hefði sent. í pokanum voru
fimm lifandi svartir hanar.
bundnir saman á löppunum.
í Austurlöndum voru alifugi
ar venjulega fluttir lifandi.
Jean komst 1 vanda við
þessa gjöf og hún bar ráð sitt
saman við frú Frith. Þær
gátu með engu móti slátrnð
fimm hönum, reitt þá og soð
ið, án þess að vekja athygli
varðmannanna og fyrsta
spurningin yrði: Hvar fenguð
þið þá? Jean hefði frekar
getað skrökvað sennilega ef
hún hefði vitað svarið. Helzt
......$parið yður Uaup
A .rolUi margra verv.laua!
-Auatursttætí,
EIRIKUR
víöförii
Töfra-
sverðið
104
Þorkell vefur bjarnarskinni sínu
um hinn skjálfandi dreng. Hann
ber hann og dregur gegnum snævi
þakinn skóginn. — Við bljótum
að hitta föður þinn. — Þarna er
hann, hrópar Erwin og bendir með
fingrinum.
Þorhell þekkir aftur skinnhúf-
una, seim Eiríkur rændi úr tjald-
inu og veifar ánægður til vina
sinna.
En brátt uppgötvar hann sér til
mikillar skelfingar að það eru ekki
víkingarnir heldur Mongólarmr,
sem hann er að veiía til. Mongól-
arnir reka upp stríðsöskur og ráð-
ast að honum.