Tíminn - 29.04.1960, Qupperneq 14

14
T f M I N N, föstudaginn 29. apríl 1960.
VI.
Jean Paget var alveg ein-
kennilega hamingjusöm þeg-
ar hún gekk niður tröppurn-
ar úr Konstellation-iflugvél
inni á flugvellinum 1 Darwin.
Satt að segja held ég að þá
fyrst — á því augnabliki —
hafi hún náð sér eftir styrj-
öldina. Hún hafði farið til
Englands, þegar hún losnaði
úr fangavistinni og unnið vel
starf sitt hjá Pack og Levy
næstu tvö ár. En hún hafði
stundað starf sitt eins og
fimmtug kona. Hún lifði, en
lífsgleði hennar var næsta
lítil. Djúpt í vitund hennar
bjó harmleikurinn í Kuantan
og kæfði æskugleði hennar.
Einu sinni sagði hún við
mig, að henni fyndist hún lík
ust því að vera um sjötugt og
það hafi raunverulega verið
satt.
Hún kom til Darwin klukk
an rúmlega átta að kvöldi,
þegar dimmt var orðið, en
ferðaskrifstofan hafði pantað
fyrir hana gistingu í borg-
inni. Hún var rekin inn i toll
búðina með öðrum farþegum.
Er hún steig niður á flugvöll
inn, tók hún eftir þremur
ungum mönnum, sem stóðu
þar og störðu á hana með
mikilli athygli. Hún þóttist
vita, að þeir væru flugvallar
starfsmenn, en síðar komst
hún að þvi, að þer voru frétt
ritarar ýmissa ástralskra dag
blaða. Vel mátti telja verk-
efni þeirra eitt hið versta í(
þeirri starfsgrein. Þeir voru,
viðstaddir í hvert sinn og1
flugvél lenti í Darwin, í
þeirri von, að þar birtist for- j
sætisráðherra eða tvíhöf ða J
kvenmaður eða eitthvert á-
líka fyrirbæri, sem fréttmætt
mátti kallast.
Einn þeirra kom til Jean
strax og hún var komin í
gegn um tollskoðunina. Hann
hafði ekki eygt neitt frétta-
efni í farþegum þessarar vél
ar, en stúlka, sem var svona
ánægð á svipinn gat þó verið
hugsanlegt söguefni. Hann
sagði: — Eruð þér ungfrú
Paget? Flugfreyjan segir mér
að þér ætlið ekki lengra og
ætlið að búa á Darwin-gisti
húsinu. Má ég aka yður inn í
borgina? Eg heiti Stuart Hop
kinson og er fréttaritari fyrir
Sidney Monitor.
— Það er mjög vel boðið,
herra Hopkinson, svaraði hún
— en ég vil ekki baka yður j
óþægindi.
— Eg bý þar sjálfur, sagði
hann. Hann átti lítinn Vaux
hall-bil, sem stóð fyidr utan I
j flugskýlið. Svo tók hann tösk j
I una hennar, setti hana í'
aftursæti bílsins og þau sett
J ust í framsætið og spjölluðu
' um flugvélina og ferðalagið
frá Singapore. Litlu síðar -
1 spurði hann: — Eruð þér
ensk, ungfrú Paget?
Hún játaði því. — Væri yð
ur á móti skapi að segja mér
hvers vegna þér eruð komin
til Ástralíu? spurði hann.
Jean hló. — Fremur er
mér það, herra Hopkinson.
Eg er í einkaerindum — það
er ómögulegt að gera blaða-
mat úr því. Jæja, á ég þá
hana inn í anddyrið. Hún
var svo heppin aö fá eins-
rnanns herbergi með svölum,
sem sneru út að höfninni.
Það var mjög heitt í Darwin
og loftið rakt, svo að svitinn
streymdi af Jean, ef hún
hreyfði sig- Það var engin ný
lunda fyrir hana, sem var
vön hitabeltinu. Hún læsti;
að sér, fór úr íötunum og íj
steypubað, þvoði nokrar flik (
ur og iagðist svo til svefns
nær allsnakin.
Hún vaknaði snemma
Framhaldssaga
vera þar, en hann hafði ekki
skrifað heim í níu ár og föð
urbróðir hennar langaði til
að komast að því hvort hann
væri enn á lífi. Frá Alice ætl
aði hún með lest til Adelaide.
Segja mátti, að þetta skýrði
ekki hvers vegna hún hefði
komið fljúgandi til Darwin,
en þrátt fyrir það virtist
henni sagan all góð. Hún
klæddi sig og fór niður að
borða morgunverð og ákvað
að reyna sögiyia á Stuast
Hopkinson. Tækifærið kom
einmitt, er hann vísaði
leið að bilastöðinni. Hún mat
aði hann á sögunni í smá-
^ÍÍfí
iflvti Skutís
ekki að fara úr bilnum og
ganga það sem eftir er?
— Þess gerist ekki þörf,
sagði hann. — Eg var bara
að reyna — ég hef enga frétt
getað sent í heila viku.
— Kæmi það að nokkru
gagni þó að ég segði, að mér
fyndist Darwin dásamleg
borg? — Vélritunarstúlka frá
London er hrifin af Darwin.
— Við megum nú ekki
skensa London í Monitor! Er
það satt — eruð þér vélrit-
unarstúlka?
Hún kinkaði kolli.
— Ætlið þér að giftast hér?
— Ekki býst ég við því.
Hann andvarpaði. — Nei,
það er víst ekki hægt að segja
neitt sögulegt um yður.
— Segið mér herra Hop-
kinson, hvenær fara áætlun-
arbílar héðan til Alice
Springs? Eg ætla þangað, en
af því að ég hef ekki mjög
mikil auraráð, þá datt mér í
hug að fara þangað með bíl.
Er það ekki hægt?
— Jú, jú, svaraði hann. —
Það fór þangað bíll í morgun,
svo að þér verðið að bíða til
mánudags. Það eru engar
ferðir þangað um helgar.
— Hvað er það lengi farið?
— Tvo daga. Það er farið
héðan á mánudaga, gist í
Daly Waters og komið á leið
arenda seint á þriðjudag. Það
er ekkert afleit ferð, en það
getur orðið heitt, skal ég
segja yður.
Hann sfcaðnæmdist við gisti
húsið og bar töskuna fyrir
i Sigríður Thorlacius
þýddi
35.
j næsta morgun og lá um
stund kyrr í morgunsvalan-
um og hugsaði ráð sitt. Hún
varð umfram allt að fínna
i Joe Harmn og tala við hann,
en henni hafði orðið það
íljóst, er hún hitti Hopkinson
að hennar gátu beðið smá-
vegis hættur. Hversu elsku-
legir, sem þessir ungu menn
voru þá var það þeirra starf
að afla blöðunum frétta og
hana langaði síður en svo til
J þess að. verða blaðamatur,
hvað hún yrði óhjákvæmilega
ef tilgangur hennar með
ferðinni fréttist. — Stúlka
flýgur frá Bretlandi að leita
hermanns, sem var krossfest
ur hennar vegna . . .
Hefði hún verið karlmaður
þá hefði málið horft öðru
vísi við.
En það var hún ekki, svo
að hún fór að setja saman
sögu um sjálfa sig og ákvað
að lokum, að hún væri að
fara til Adelaide til að finna
systur sína, sem væri gift
manni að nafni Holmes og
ynni á pósthúsinu. Það virt-
ist saklaus saga. Hún ætlaði
að fara um Darwin og Alice
vegna þess að frændi hennar
sem hét Joe Harman átti að
skömmtum meðan þau ræddu
saman og hann gleypti við
henni, svo að við sjálft lá að
hún blygðaðist sín.
Hann bauð henni inn í
kaffihús upp á coca-cola. —
Joe Harman .... sagði hann.
— Hvað gerði hann í Alice
fyrir níu árum?
Hún saug drykkinn gegn
um strá. — Hann var kúreki
á nautgripabúi, sagði hún
! sakleysislega og vonaði, að
hann grunaði ekkert.
— Nautahiarðmaður? Mun
ið þér hvað búið heitir?
— Wollara, anzaði hún. —
Eg held að það sé skammt
frá Alice Springs.
— Eg þekki staðinn ekki,
sagði hann. — Eg skal reina
að komast eftir því.
Eftir hádegisverð kom hann
til hennar með Hal Porter frá
Adelaide Herald. — Wollara
er drjúglangt frá Alice, sagði
Porter. Býlið. sjálft hlýtur að
vera um hundrað og tuttugu
mílur þaðan. Meinið þér ekki
búið hans Tommy Duveen?
— Jú, það held ég, sagði
hún. — Eru áætlunarferðir
þangað frá Aliie?
— Þangað eru engar ferðir
og engan vegin hægt að kom
ast þangað nema I jeppa eöa
vörubíl.
Hopkinson sagði: — Er það
ekki á leiðinni hans Eddie
Maclean.
— Jú, þú segir nokkuð.
Porker sneri sér að Jean. —
Flugfélag Macleans kemur- á
flesta þessa staði einu sinni
í viku með Róst, sagði hann.
— Það getur verið að þér get
ið flogið þangað og þá væri
;það lang auðveldast.
| Hugmyndir Jean um blaða
Jmenn höfðu fyrst og fremst
^skapast af kvikmyndum, svo
hún varð undrandi er hún
| uppgötvaði, að þeir gátu ver-
, ið gæðamenn og prúðir pilt-
J ar. Hún þakkaði þeim inni-
lega og þeir fóru með hana
í ökuferð um Darwin. Hún
J varð hrifin af hvítri strönd-
] inni og bláu hafinu og hafði
orð á, að það myndi vera gott
að baða sig.
— Á því er dálítill hængur,
sagði Porter. — Ef þér vaðið
dýpra en í hné, þá eru hákarl
arnir komnir og krókódílarn
ir eru heldur ekki sem
skemmtilegastir. Svo eru það
steinfiskarnir, sem liggja á
ströndinni og líkjast engu
nema steini, þar til stigið er
á þá, en þá sprauta þeir I
mann svo sem pela af eitri.
Portúgalarnir eru heldur
ekki sem beztir, en mér er
persónulega verst við kóral-
eitrun.
— Hvað er það?
— Eins konar æxli, sem
maður fær í höfuðið af því
að þessi sáldfíni kóralsandur
fer j eyrun.
Svo Jean komst að þeirri
niðurstöðu, að hún væri ekk
ert fýkin í að baða sig í sjón
um við Darwin.
En hún fék kað synda ann
ars staðar, því á sunnudag
óku blaðamennirnir hana um
fjörutíu mílna veg í suður-
átt að stað, sem heitir Berry
Springs, og er djúpur árhyl-
ur, þar sem gott er að baða
sig.
Undrunarsvipur kom á pilfc
ana þegar Jean birtist í tví-
skipta sundbolnum.. Hún
skipti bókstaflega litum á
æði óvenjulegan hátt eftir
dvölina í Kuala Telang, þar
sem hún hafði ekki klæðst
öðru en sarong allan tímann.
Þarna urðu henni á mistök,
sem vöktu grun hjá blaða-
....gpariö yður hlanp
A .inilli margra veralana!
OÖMWÖL
öwn
HíW!
- AuaturstTsetá
EIRÍKÖR
víðförli
Töfra-
sverðið
120
Þegar farið er með Erwin til
fangelsisins, dregur Chu Ohandra
sig í hlé, en Tsacha eltir hana.
— Hvers vegna átt þú svo
annríkt, fagra Ohu Chandra?, seg-
ir hann.
— Ég vona að þú bjóðir mér
inn upp á heitan drykk, heldur
hann áfram. — Við tvö skulum
rditaf >era nnir.
Hún þorir ekki eð segja nei, til
að vekja ebki grunsemdir hans.
Hún hækkar röddina, svo að Ei-
ríkur geti heyrt til hennar
Tsaeha gengur inn. Hann skotr-
ar augunum til forhengis, sem
hreyfist hægt.
— Hvenær eignaðist þú hund?,
spyr hann. — Ég er viss um að ég
heyrði hund urra bak við for-