Tíminn - 07.07.1960, Qupperneq 4

4
^ÍjMIN-N, ftomtaaagBgu?.. j'fflí. 1960.
a
- Þriðja grein um Vestfjarðareisu
<íi - ;
Um Isafjarðardjúp til Melgraseyrar

Báturinn klýfur lygnuna út úr mynni Skutulsfjarðar, ölduslóðin greinist upp í landsteina.
loðnum rópii. Mönnum er að
verða ónotalegt. En kokkur-
inn á djúpbátnum er hjálpar
hella og kann ráð við slíku.
Hann skenkir okkur heitu
kaffi og brauði með góðu
áleggi, og þá hf.nar yfir mann
skapnum. Læknirirín á Súða
vík heldur uppi fjörugum sam
ræðum og mælir þess á milii
á esperanto við dóttur sína.
Það er þeirra mál. Þau eru
með bíl með sér og ætla til
Reykjavíkur. Og nú fer að
styttast til Melgraseyrar. Við
sjáum hilla undir rútuna sem
stendur þar á hlaðinu.
Þegar djúpbáturinn leggur
að bryggjunni er bílstjórinn
kominn þar með farartækið.
Við stígum f land og komum
okkur sem bezt fyrir í aftur-
sætunum og síðan er haldið
inn Langadalsströndina,
Langadal og uppá Þorska-
fjarðarheiði. Við höfum nú
fengið kunnugan mann í bíl-
ihn og hann fræðir okkur um
staðhætti og örnefni. Þess
á milli fer hann með þjóðleg
an kveðskap og í Langadal
hrópar hann „far vel, Vest-
firðir!“ Þessi maður hefur
átt mörg spor yfir Þorska-
fjarðarheiði, þó oftast ríðandi
og stundum með tuttugu
hesta, sagði hann okkur.
Hann var vanur að fylgja
mönnum yfir heiðina.
eru óbifanleg, löng og
og voldug á að horfa
Djúpbáturinn íeggur frá
bryggju á ísafirði klukkan
átfa á miðvikudagsmorguninn.
Me3 honum á leið til Melgras-
eyrar eru fréttamenn sem
löaðu upp í þessa reisu með
Vestfjarðaleið á mánudaginn
og aðrir farþegar a8 vestan
sem ætla til Reykjavíkur. Síð-
osti farþeginn stekkur um
borð þegar báturinn er kom-
Inn þrjár álnir frá bryggj-
unni. Það er ritstjóri Mánu-
dagsblaðsins.
Konur reka upp hljóö þegar
ritstjórinn stekkur, og karlar
slá hann á herðamar og
segja — rösklega gert, Agnar.
Báturinn skríður útá poll-
inn, klýfur lygnuna og kjöl-
vatnið skellur uppí land-
steina að vestan. Hann fer í
löngum sveig út með fjalls-
hlíðinni að austan fram hjá
Kjarvalsstöðum, þar sem Þor
steinn Kjarval sat um lang-
an aldur og búnaðist vel. en
þar fyrir innan er nú verið
að gera flugvöll, og áfram
mótsvið Amardal, þar sem
hann Hannibal okkar er fædd
ur, eins og þeir segja á ísa-
firði. Þá er Skutulsfjörður að
baki og við leggjum á Djúpið.
Artdstæður
Snæfjallaströndin er til
vinstri en hinu megin þeir
mörgu og þröngu og löngu
firðir, sem ganga suðurúr
Djúpinu og þar er Súðavík
næst ísafirði. Snæfjalla-
strönd er réttnefni. Þar eru
miklar fannir næstum sam-
felldar hið efra en dökk
hamrabelti skera sig úr hvít
unni. Fjöllin eru löng og
breiö og slétt að ofan, að sjón
hending og voldug að horfa
á, og óbifanleg. Á tvennan
hátt eru þau skýlaus and-
stæða hinna risháu tinda og
kröppu dala sunnanvið Djúp
ið, bæði hvað afstöðu og út-
lit snertir. Á Snæfjallaströnd
inni gæti maður vænzt þess
að sjá útilegumenn á hlaup-
um í fjörunni. Enginn vegur
er að lýsa þeim kynlegu og
sterku áhrifum sem þessi
fjöll hafa á þann sem fer um
ísafjarðardjúp.
Hestur og Kaldalón
Sunnanvið Djúpið er svip-
mest það fjall sem kallast
Hestur. Það er keilumyndað að
neðan séð af Djúpihu en yfir
miðjum hlíðum rís þverbratt
ur og reglulegur hamar, eins
konar stapi. Hestur minnir i
fljótn bragði á japanskt eld--
fjall og sagt er að útlending
ar hafi haldið að hann væri
af beirri tegund fjalla. en
slikt er auðvitað fjarri sanni.
Við siglum milli Æðeyjar og
Vigur, en nær ÆÖey og þar er
komið til móts við bátinn á
lítilli skektu. Það oru heima-
menn í Æðey að sa;kja far-
þega. F irnum er hjálpað nið
ur í skektuna og menn heils
ast með kossum. Djúpbátur-
inn heldur áfram sína leið
og við sjáum skektuna hníga
og lyftast á kröppum bárum
og hverfa heimundir Æðey.
Það er farið að gusta yfir
Djúpið, við erum að nálgast
Kaldalón.
— Sjáum við jökulinn?
spyrja farþegar.
Því var svarað játandi. Við
sjáum skriðjökulinn sem geng
ur ofaní dalinn en hann nær
nú hvergi nærri að sjó. Efra
er sjálfur Drangajökull, sam
felldar ís- og snjóbreiður en
sér á stöku bergsnasir uppúr
hvítunni. Það er stinnur gust
ur úr lóninu og skipstjórinn
segir okkur að þar sé sjaldan
kyrrt.
Mæltu á esperanto
„Kvenmannslaus í kulda
og t-rekki,
kúri ég volandi“.
Þetta er sungið á dekkinu
Umskipti
Þessi heiði er ein sú lengsta
og gróðursnauðasta sem við
höfum farið yfir. En niðurí
Þorskafirðinum skiptir um.
Þar er annars konar land og
annars konar loftslag. Þar
eru grösin, blómin, kjarrið.
Bjarkarlundur er næsti án
ingarstaður á þessari leið til
Reykjavíkur sem er styttri,
beinni og greiðfærari en land
(Framhald á 15 síðu)
ViS bryggjuna á MelgraseyrL
/