Tíminn - 07.07.1960, Qupperneq 8

8
TÍMINN, finuntudaginn 7. júlí 1960.

Sá guli dreginn úr djúpinu.
☆
Hrafcningunum lauk
áður en sjóferðin hófst.
Það var farið að falla
að, þegar blaðamaðurinn
og laganeminn komu að
grandanum, sem tengir
Gxóttu við land á fjöru.
Þessir tveir blýantsnag-
arar áttu ekki bússur í
fórum sínum en höfðu
orðið sér úti um hnéhá
stígvél og voru bullandi
votir í lappirnar, þegar
þeim hafði loksins tekizt
að klöngrast yfir þang-
brúskana og hált grjótið.
Albert vitavörður er
að bera segl út í bátinn,
þegar þá ber að. Hann
er öldungis hlessa á fóta
búnaði gesta sinna.
— Mér datt ekki í hug
að þið vaeruð á götuskóm,
segir hann og hlœr við.
— Farið úr sokkunum,
við þerrum þá á mótorn-
um á leiðinni út, það er
ekki amalegt að vera ber-
fættur í þessu blíðskapar
veðri.
Þetta er nokkuð stór
bátur með 10 hestafla
vél og Albert á í ein-
hverju brasi með að
koma vélinni í gang.
— Hef ég nú gleymt
að gefa henni benzín-
sjúss, segir hann svo, —
það hefur aldrei komið
fyrir mig áður. Svona eru
nú áhrifin frá blaðamönn
unum.
Æðarfuglinn í flæðar-
málinu gefur þeim eng-
an gaum og kollumar úti
á sundinu ýfa ebki fjöð-
ur, þótt báturinn strjúk-
ist framhjá þeim. Þetta
eru vinir Alberts, æðar-
fuglinn þekkir manninn
og þegar hann kemur
niðrí fjöru með hrogn í
hendinni og kallar púta-
pút, þá flykkjast fuglarn
ir til hans. Það er gott
að eiga æðarfuglinn fyrir
vin.
Vélin fer í gang strax
og hún fær benzínsjúss-
inn sinn og báturinn
skríður fyrir tangann,
stefnan er tekin út á
Svið. Blýantsnagararnir
sitja berfættir meðan
sokkaplöggin þeirra
þorna á mótornum en Al-
bert við stýrið og fær
sér í nefið.
Sjórinn er spegilslétt-
ur og rjómalogn, það gár
ar ekki einu sinni á haf-
fletinum. Snæfellsnesfja]]
garðurinn hulinn hita-
móðu og mistri og það er
að sjá sem himinn og haf
renni saman gráleita
hln’iu. Það ' ský á lofti
inm með trollum. Þeir
skófu allan þörunginn af
botninum og þá hvarf
fiskurinn.
Og Albert fær sér í
nefið í minningu liðinna
afladaga.
Fleiri trillubátar eru á
sveimi lengra úti, en þeir
eru ekki fiskilegir. Það
er veifað á báða bóga,
það ríkir mikil kurteisi
meðal trillubátanna.
— Ég ætla að sjá,
hvort ég get ekki látið
ykkur fiska steinbít, seg-
ir Albert og glottir, —
þetta er svo dæsmalaust
geðugur og háttprúður
fiskur.
Það fer dálitidl skjálfti
um blýantsnagarana, en
þeir reyna að láta á engu
bera, spyrja bara hógvær
leg hvort ráðlegt sé að
eiga við isteinbítinn ber-
fættur. Albert hlær.
— Það var nú ekfci
meiningin, svarar hann,
— ammars lœtur steinbít-
urinn efcki stígvél á sig
fá, hann læsir þessum
faílegu tönnum sínum
gegnum allt. Við förum
þangað, sem kölluð eru
Seltirnimgaisvið, það er
þegar stóra steininn í
SkarðSheiðinni ber und-
an Akrafjalli. Þá ætti að
vera óhætt að renna fær-
unum.
— Hverju beitirðu?
spyr lögkrókalærlingur-
inn.
—; Berum ömglinuim,
svarar Albert, þegar
en í dimmviðri. Hann
spurði mig, hvernig ég
kæmist á miðin án þess
að sjá út úr augunum. Ég
sagðist sjá fiskinn á
kompásnum. Þá hristi
hann höfuðið. Svo sigld-
um við út og ég stoppaði
vélina, hér skyldum við
renna. Haraldur Á. var
með í förinni og hann
var líka hálf vantrúaður
á mig, spurði mig hvað
dýpið ætti að vera hér.
Það gerði hann til að
prófa mig. Ég sagði, að
það væri hér um bil 16
faðmar. Og Haraldur lóð
aði dýpið, það reyndist
vera 16 faðmar. Þá fóru
iþeir að trúa mér. — Mað
ur er nú farimn að þekkja
þetta eftir 60 ár.
Gilehrist þótti mikið
gaman að veiða lunda,
segir Albert, — hann er
afbragðs skytta, en þó
gekk honum illa að hitta
skarfinn. Hann trúði mér
ekki, þegar ég sagði hon-
um, að hann þyrfti að
miða meter fyrir framan
skarfinn, hann fæTÍ svo
hratt á fluginu.
Gilchrist var vænsti
maður, enda skozkur að
ætt. Það var upplyfting
fyrir hann að koma á sjó-
inn og hann hafði geysi-
mikið nesti með sér.
Hann lét aldrei vanta
viskí. Ég afþakkaði alltaf
hjá honum á útleið, sagði
að það væri föst regla
hjá mér. Svo einu sinni
skildi hann eftir flösku á
og hvergi sér til sólar,
það er engu líkara en birt
an komi öll úr sjónum,
mild og hlý. Og kyrrðin
sem ríkir þennan dag,
hlýtur að vera helmingi
dýpri en dýpstu álar hafs
ins. Það er blámóða yfir
Akrafjalli og Esju. Esja
og Vífilsfell nieð græna
Mosfellssveitina í fanginu
lítur út eins og ókláruð
vaUiolitamynd eftir mik-
inn meistafa. Eilífðin
sjálf hefur sezt að við
Faxaflóa. Það getur ekki
verið að víxlar falli í
bönkunum á svona degi.
Það er farið fram hjá
sexbaujunni og þar
skammt frá liggur trillu-
bátur, þeir veifa um borð
og Albert á móti.
Þeir segjast varla hafa
orðið varir.
— Mig grunaði það,
sagði Albert við háseta
sína, þegar þeir eru
komnir lengra f-á. —
Það hefur ekki verið
neinn fiskur í sumar,
þorskurinn hefur flutt
sig vestur fyrir, þegar lín
an var færð út. Fyrir
stríð þurfti ekki að fara
lengra út en að sexbauj-
unni til að fá góðan fisk.
Og einu sinni fyllti ég
bátinn á tveim tímum úti
á Sviði, það var áður en
þeir fóru að skafa botn-
Eiiífðin
sjálf
hefur
sezt að
við
Faxaflóa
hann vill bíta þá er ber
öngullinn beztur. Þegar
hann vill ek'. bíta, þá
er engin beita nógu góð.
Blýantsn''" hug-
leiða þennan lærdóm og
Albert fer að segja þeim
frá.Gilkristi sendiherra.
Hann fór oft í róður með
Albert til að prófa land-
‘helgina.
— Einu sinni fórum
við frá Reykjavík í
svartaþoku, segir Albert.
Gilchrist var um og ó að
fara í svona þoku, en ég
sagði honum, að það
væri aldrei betra að fiska
borðinu hjá mér, þegar
við komum úr róðri. Það
var lúsarlögg í flöskunni.
varla munnsopi eftir. Svo
ég sagði honum að ég
safnaði ekki tómum fiösk
um. Þá hló hann og þeg-
ar ég kom aftur upp í
hús, hafði hann sett
óátekna flösku við hlið-
ina á hinni. — Já. Gil-
christ skrifaði mér um
daginn, hann vill ólmur
koma aftur til íslands að
skjóta lunda.
Eftir klukkutíma sigl-
ingu á hálfri ferð, dreg-
ur Albert úr benzíngjöf-
inni og sýnir hásetum sín
um stóra steininn í
Skarðsheiði, nú ber hann
undan Akrafjalli.
Beint fraimundan ligg-
ur skitp. Albert segir að
það sé María Júlía að
f iskirannsókmim.
— Hún liggur ofan á
steinbítnum okkar, segir
hann, — sennilega er
hún búin að toga þarna
í allan morgun.
— Eigum við efcki að
skrifa hama upp og kæra
hama fyrir Iandhelgisbrot,
segir lögkrókalærlingur-
inn.
Hann hefur varla
sleppt orðinu, þegar
María Júlía setur í gang.
Innan skaimms heldur
hún til norðurs með
þungum skriði.
— Það var rétt hjá
henni, segir Albert, —
hún átti ekkert með að
vera þarna fyrir okkur.
Svo drepur hann á
mótornum, það gjálfrar
nokkra stund við kinn-
unginn, andante. Svo er
allt kyrrt og hljótt. Það
blafctir ekki hár á höfði.
Hér og hvar á sjónum
gefur að líta álfarákir,
það er kjölfar álf-abát-
anna. Sjálfir eru þeir
huldir sjónum manna
eins og álfafólkið sjálft.
— Þeir róa víst aldrei
neana í svona blíðu, segir
Albert og fær sér í nefið.
— Nú skulum við renna
og gá að sfteinbítnum.
Hanm verður að búa í
hendurmar á blýamtsnög-
urunum, setja upp vað-
beygjuma og koma fær-
inu fyrir, finma grumnmál
ið. Svo fá landfcraibhamir
færin í hendur. Þeir koim
ast fljótt upp á lag með
að finna grunmmálið, láta
færið renna út imz sakk
am kenmir botns, draga
þá svo sem hálfan meter
upp, þá er óhætt að fara
að sfcaka.
— Slakið ekki mikið á
og rykkið heldiir fast,
segir Albert. Þeir halda
sig mest við botninn.
Svo sezt harnn á vélar-
húsið og lætur hásetana
um að skaka. Lundar
fljúga saman í hóp suður
yfir og fara með sjávar-
fletinum.
— Þeir koma ofan af
Kjalarnesi og eru að leita
sér að síli, segir Alhert,
— það er nú meira hvað
þeir geta troðið í kjaft-
inn á sér af sílum. Kjaft-
urinn á þeim er svo hag-
anlega útþúinn.
Þarna er líka einstök
kría á sveimi og múkfcar
margir í flokki, Albert
kallar þá malamúkka.
Einn þeiira sezt á sjóinn
rétt hjá bátnum og horfir
á okkur.
Landkrabbsrnir hafa
ekki gert sér háar vonir
um aflasæld. Þess vegna
verður almennur fögnuð-
ur um borð, þegar bítur
á hjá blaðasnápnum.
Hann kallar til Alberts í
óðagoti:
Eftir
Jökul
Jakobsson
tfclfcHfcH»»»»»fctfctfcl»fctfc>fc>fctfc>fctfcWWfcWWfcUMWfcl»fcWWfclfclfcWfcmfcmfcmfc>fcWfcHmfctflWWrtMUIUWfc>fclfclfclfcM*fcU>MIMWWfcWWW