Tíminn - 15.07.1960, Qupperneq 14

14
TÍMINN, föstndaginn 15. júlí 1960.
Hún féfek W5íck 1 hálsínn.
Hvers vegna voru þau alltaf
a?5 rífast? Hún hafði búizt
við svo mlklu af þessu leyfi,
og svo hafði allt farið á ann
an og verri veg. Hún gekk að
ammum og settist; Frin kom
ekki til hennar og hún var
fegin því, henni fannst gott
að vera ein um stund. Hún
varð að hugleiða það, sem
Clark hafð sagt, en það sem
hús festi hugann þó mest við
var að hann hafði sagzt elska
hana. Hún fann, að hún hafði
vonað þetta lengi.
— Ungfrú Finchamps sting
ur upp á að við förum að leita
að blóðbergi, svo að við get-
um búið til reglulega sterkt
og gott te, sagði Clark hátt
og snjallt. — Hvað finnst ykk
ur?
— Það er hellingur af blóð
bergi hérna i kring, sagði
Meg. — Og svo er tunglskin
— ég veit ekki hvort þið hafið
áhuga á þessu, bætti hún við
og horfði leyndardómsfull á
Frin. — En mig langar að
minnsta kosti.
Flestir voru uppástungunni
hlynntir, þar á meðal Clem
og Adrian. — Eg hef aldrei
drukkið blóðbergste, þaðan
af síður farið að leita að því
um miðj a nótt, sagði Clem,
svo að mig langar.
— Við skulum keppa um,
hver finnur mest, sagði nú
Celia. Verðlaunin verða ein
kampavínsflaska, en til von
ar og vara ætlar Reginald
að keyra heim og sækja f>3iri
flöskur, svo að alli'r fái áreið
anlega nóg.
— Ætla ég að gera það?
sagði ofurstinn og brosti.
— Auðvitað. Þú vilt miklu
frekar gera það heldur en
ráfa um og leita að blóðbergi
sagði Celia og brosti til eigin
manns síns.
— Eg neyðist víst til að
hlýða, sagði ofurstinn og reis
á fætur. Hin fóru fram í eld-
húsið og fundu ílát og svo
lögðu þau hlæjandi af stað.
Við megum ekki vera öll
saman í hóp, sagði Meg og
hljóp burt frá hinum.
Skömmu seinna heyrðu þau
hana kalla.
— Það er bezt að athuga,
hvort hún hefur fundið eitt-
hvað, sagði Frin og hljóp í
sömu áttina.
Þau dreifðu sér, en Natalía
sá, að Adrian hafði ekki í
hyggju að missa sj ónir af
Clem. Hún notaði tækifærið
og laumaðist burt frá fólkinu.
Frin hafði farið með Meg.
Hún varð að láta sér á sama
standa.
Natalía klifraði yfir girð-
ingu og hóf að leita. Meg
hafði sagt að hér væri mikið
af blóðbergi, kannski það
væru tárin, sem blinduðu
hana, svo að hún sá ekkert.
En henni fannst ófært að
koma aftur tómhent, svo að
hún hélt áfrarr að leita.
Skyndilega heyrði hún rödd
að baki sér og hrökk við, hún
hafði ekki heyrt fótatak.
— Mér datt í hug að ég
gæti hjálpað yður, Natalía.
Eg hef lengi átt heima hér,
svo að mér ætti að vera kunn
ugt um, hvar er helzt að leita.
Hr. Valentine talaði mjög
lágt. Hún sneri sér við og
hann stóð rétt hjá henni.
Hann var ekki' hár maður en
í daufu tunglskininu virtist
hann hávaxnari og andlits-
drættirnir skarpari en venju
lega.
— Leyfið mér að hjálpa yð-
ur, vina mín. Hann rétti út
höndina eftir skálinni. Hann
snerti um leið hönd hennar
og hún beitti sig valdi til að
hrópa ekki hátt af skelfingu.
Og hún hafði aldrei verið
sannfærðari' en einmitt núna
í fölu skininu frá tunglinu,
hún hafði séð þennan mann
fyrir þremur árum . . . nótt-
ina ægilegu . . . hún hafði séð
hann ljóstra særða manninn
í höfuðið . . . hún hafði áður
horft inn í þessi tindrandi1
augu . . . áður en hún missti
meðvitundina. Þetta var mað
urinn.
— Hvað er að yður, vina'
mín? Þér skjálfið? Er yður‘
kalt.
Hún reyndi að brosa. — Já,
eiginlega. Eg hefði átt að vera
í jakkanum mínum eða taka
peysu með.
— Héma er jakkihn minn.
Hann fór úr jakkanum og
lagði hann um axlirnar á
henni.
— Þetta er mjög fallega
gert af yður? En nú verður1
yður sjálfsagt kalt.
— Eg er nógu ungur enn
til að hafa heitt blóð í æðum.
Hann brosti dauflega. —
Eruð þér ekki sammála mér,
Natalía?
— Auðvitað.
— Eg kann enn að sýna
konum kurteisi .... mér
finnst ég vera ungur og
kurteis í kvöld. Finnst yður
það einkennilegt?
— Nei, því þá það?
Hann brosti enn og horfði
undarlega á hana. Það var
eins og augu hans brenndu
sig inn í vitund hennar.
— Eg er að vísu stjúpfaðir
Frins . . . en það er stutt síð-
an ég varð fertugur. Það
þykir ekki mikill aldur nú
til dags, eða hvað segið þér
um það, Natalía?
— Fjörutíu ár er enginn
aldur.
— Mér þykir vænt um að
þér lítið sömu augum á málið
og ég geri sjálfur. Eins og þér
vitið var konan mín sáluga
allmiklu eldri en ég. Það var
— hann hikaði — erfitt hjóna
band. En ég er kurtei's að
eðlisfari og sennilega einum
of nærgætinn, þegar konur
eiga í hlut. Og þegar roskin
kona fellir ást til ungs manns
skildi ekki af hverju. En hr.
Valentine leiddi hana áfram.
Hún reyndi að hreyfa and-
mælum.
— Við finnum ekkert hér,
sagði hún.
— Jú, ég býst við því. Eg
sagðist vita um dálítið.
Hann nefndi ekki blóðberg,
enda hafði hana grunað að
hann hefði aldrei átt við
það . . . Og það var ekki blóð
berg, sem þau fundu. Þau
fundu, eða réttara sagt sáu,
Meg og Frin í áköfum faðm-
lögum, að ekki lék vafi á,
hvað var að gerast . . . þau
voru svo upptekinn að þau
urðu alls ekki vör við Natalíu
og hr. Valentine . . .
á öxl sinni . . . Eitt augnablik
vonaði hún að það væri Frin
. . . að hann hefði séð hana
og hefði komið á eftir henni
til að útskýra. Það hefði verið
misskilningur, harm hefði
aðeins verið að hughreysta
Meg . . . Allt þetta þaut í :gegn
um huga hennar áður en hún
leit upp.
En það var ekki Frin, og
enn einu sinni starði hún
í andlit hr. Valentine.
— Mér þykir reglulega fyrir
því að þér skylduð sjá það,
sagði hann.
— Þér vilduð láta mig sjá
það, sagði hún með ásökunar
hreim í röddinni.
— En hvernig átti ég að
20.
Hættulegt
sumarleyfi
Jennifer Ames ;
25.

. . . ja, maður er náttúrlega
stoltur yfir því.
— Já . . . já, ég geri ráð
fyrir því. Hún fann til ógleði.
Hvað var hann að fara. Hún
reyndi að vera glaðleg í bragði
og leiða talið að öðru.
— En eigum við ekki að
leita? Eg vil ekki koma tóm-
hent aftur og þér sögðust
vita hvar væri að finna blóð
berg.
Hann lagði hönd sína á
arm hennar og leiddi hana af
stað, vingjarnlega, en ákveð-
ið.
— Já, komið með mér. Eg
skal sýna yður staði’nn.
Hann leiddi hana yfir aðra
girðingu, síðan yfir lítinn
grasflöt og að enn einni girð
ingu í áttina að rjóðri skammt
frá litllli lækjarsprænu. Hún
sá hvérgi blóðberg.
— Dálitið lengra, sagði
hann. — Eg get lofað yður,
að við finnum eitthvað. —
Hann hélt þétt um hönd henn
ar og hún fann að hann leiddi
hana að einhverjum ákveðn
um stað.
Þau nálguöust rjóðrið og
allt í einu fann hún, að hún
vildi ekki fara lengra, hún
15. kafli.
Langa stund starði Natalía
á þau, svo dró hún hendina
til sín og hljóp eins hratt og
hún gat út úr skóginum og
út á engið. Hún bara hljóp
og hljóp án þess að vita hvert,
hljóp og hrasaði og sá ekk-
ert, því að tárin streymdu
niður kinnar hennar . . .
Það er sagt, að ást geti
kulnað á slíkum augnablik-
um, en þannig var því ekki
varið með Natalíu. Það var
verst af öllu. Og ef ást henn
ar var að kulna, þá var það
að minnsta kosti mjög sárs-
aukafullt.
Hún komst yfi'r girðinguna
en svo hrasaði hún og datt.
Hún lá kyrr, og það var henni
léttir að liggja þarna og
grúfa andlitið niður í jörðina.
Eitt augnablik var allur
grunur og öll hræðsla gleymd.
Hún gat ekki hugsað um neitt |
annað en myndina af Meg
í örmum Frtns, fann ekki ann
að en sársaukann yfi’r hinni
óhamingjusömu ást, og alla
sína drauma og vonir sem nú
höfðu brugðizt. Hún vlssi
ekki hve lengi hún hafði legið
þama, þegar hún fann hönd
vita, að þau voru þarna?
Góða min, hvernig átti ég að
vita það? Þetta var óheppi-
legt, og þó var það kannski
ekki svo skelfilegt. Eg meina
að fá að vita það . • .
Hún svaraði ekki, en hún
var viss um að hann hafði
vitað að Meg og Frin höfðu
verið þarna I skógarrjóðrinu.
Hún var sannfærð um að
hann hafði farið þangað með
hana með vilja.
— Mér þykir fyrir því að
ég skyldi hegða mér svona,
muldraði hún.
— En góða mín, hver gæti
áfellst yður fyrir það? Auð-
vitað var þetta áfall fyrir
yður. Það hlyti að vera áfall
fyrir sérhverja unga stúlku
sem hafði haldið að karlmað
ur . . . ja, værl annt um hana.
Eg skal koma yður beint heim
Natalía.
— Beint heim? En . . . .
en . . .
— Auðvitað. Þér ættuð ekki
að fara aftur til veizlunnar
svona á yður komin. Þér ætt-
uð ekki að láta sjá yður í
svona miklu uppnámi. Það
mundi engin kona vilja, ekki
ef hún hefur stolt til að bera,
EIRIKUR
víðförli
Töfra-
sverðið
177
Vfldngamir stamda þöðulir með
an hringurinn lýkst um þá. Bor
Rhan náligast Eirí'k. Hamn kemur
auga á lík Tsacha og s-pyr: — Hvar
er sverðið? — Það er horfið, —
horfið, segir Eiríkur.
— Rolf! akllar Ervin skyndilega.
Tryggðatröllið Rolf er heill á
húfi. Tveir af mönnum Bor Khans
hafa komið með hann og leiða
hann nú fram. — Þakka þér fyrir
hundinin, Bor Khan, segir Eiríkur.
— Segðu mönnum þínum að leysa
hann, svo að hann geti komið til
húsbónda síns.
— Hér er ekki nema einn hús-
bóndi, Eiríkur. Reyndu að halda
þig við staðreyndir. Fáðu mér
sverðið og þið eruð frjálsir. Gættu
að því að þið eruð umkringdir af
hundraðföldu ofurefli.