Tíminn - 02.10.1960, Blaðsíða 8

8
T f MIN N, sunnudaginn 2. október 1960.
wm
— Jahá.
Aríemus Ward:
KVEKARAR
Baldur Oskarsson þýddi
Kvékarar eru undarlegasti trú-
flokkur’, sem ég hef nokkru sinni
fyrir hitt. Auðvitað hafði ég heyrt
menn tala um íþá og auðvitað hafði
ég séð þá með þessa barðabreiðu
hatta sína og sloprokka en aldrei
haft náin kynni af þeim og ég
hafði litið á þá sem vangefna þar
sem ég hafði aldrei sfaðið aug-
liti til auglitis við neinn
þeirra, og hafi ég ein-
hvern tíma gert það, þá hafa þeir
sjálfsagt verið búnir eins og venju
legir hvítir menn og ég ekki þeikkt
Þá.
En ólíklegustu 'hlutir geta komið
fyrir jafnvel á nítjándu öldinni.
Þannig festi ég hest og vagn um
dimma nótt og í ferlegu hvassviðri,
og þá varð óg tilneyddur að flýja
á náðir kvekara.
Við strituðumst áfram þarna í
forinni og skítnum, þegar ég kom
skyndilega auga á mikið Ijós fram-
undan. Ég gaf bestinum smá upp-
frískun með svipunni og var hrátt
kominn _gð húsinu þar sem ljósið
brann. Ég barði og maður kemur
til dyra, langur og alvarlegur og
sléttur í fr'aman. Það var yfirkvek-
arinn sjálfur.
— Heira kvekari, sagði ég, hér
bafið þér einn viliuráfandi sauð
fyrir framan yður og hann biður
yður um húsaskjól.
— Jahá, sagði kvekarinn og
gekk á undan mér inn í húsið, en
annar kvekari var sendur út til að
hirða hest og vagn.
Alvarleg kvinna, sem mest líkt
ist baunagrasi frá því í fyrra sveip-
uðu í stóran mjölsekk kom inn og
spurði hvoxf ég væri svangur eða
þyrstur. Ég svaraði: — Ekki laust
við það, og hún fór sína leið en
ég reyndi að hefja samræður við
gamlingjann.
— Yfirkvekarinn, er ekki svo?
spurði ég.
— Heilsan góð?
— Jahá.
— Hvaða laun hefur nú yfirkvek
ari, þegar hann er útlærður — eða
veitið þér kannske þjónustu yðar
ókeypis?
— Jahá.
— Kignir mikið í kvöld.
— Jahá.
— Bölvans ófærð ef hann held-
ur svona áfram.
— Jahá.
— Má ég ’gerast svo djarfur að
spyrja, hvað hafið þér nú þurft
að borga fyrix' þennan skringilega
sloprokk, sem þér eruð í, með
saumalaunum og öllu þess háttar?
— Jahá.
Ég þagði um stund og hugsaði
með mér að ég skyldi gera mig
kumpánlegan við hann svo ég sió
hann á öxlina og rak upp skelli-
hlátur og sagði við bann að hvað
jahá-menn snerti ætti hann ekki
sinn líka í víðri veröld.
Hann hoppaði upp eins og ég
hefði skvett skolpi í fésið á hon-
um, gaut augunum til mín á ská
og sagði: — Þér eruð syndug sál!
Og svo fór hann út.
Um leið rak kellan í mjölsekkn-
um inn höfuðið og tilkynnti að
hinn þreytti ferðalangur gæti nú
fengið hressingu og ég sagði að
ef hún ætti við mat þá segði ég
ekki nei takk, og svo elti ég hana
inn í næsta herbergi.
Ég settist við borðið og kellan
í mjölsekknum hellti upp á te. Hún
sagði ekki orð og í fullar fimm
mínútur heyrðist ekkert hijóð
nema feimnislegt tikk í gamalli
klukku sem stóð í einu horninu.
Það var steinhljótt og ég varð
órólegur og mér fannst ég verða
að segja eitthvað við kellu, annars
mundi ég springa. Svo ég segi við
hana si srvona: — Mér skiist að
það sé andstætt kenningum ykkar,
fröken, að ganga í hjónaband?
— Jahá.
— Svo karlmenn og kvenfólk
lifa þá út af fyrir sig?
— Jahá.
— Það er nú svolítið skrýtið,
segi ég þá og geri mig eins blíðan
í máii og framast er unnt, að svona
falleg stúlka eins og þér hafið
aldrei verið fastsett. (Ath.! Hún
var yfir fertugt og Ijótari en nokk
ur fuglahræða en ég mátti til að
skjalla haha).
— Ég er ekkert fyrir karlmenn,
sagði hún stutt í spuna.
— Árakomið. Segið það ekki.
Ég held að þeir hafi nú sína þýð-
ingu fyrir mannkynið. Ég skil eig
inlega ekki hvernig við gætum
verið án þeirra.
— Við konui'nar mundum klára
okkur mikið betur ef það væru
engir karlmenn!
— Þér verðið að fyrirgefa en
það 'beld ég nú að væri skrambi
óheppilegt. Það væri óeðlilegt íl
hæsta máta.
— Ég er hrædd við kar'lmenn,
sagði hún.
— Það er nú alveg ástæðulaust,
fröken. Þér hafið ekkert að óttast.
— Hér stöndum við utan við
hina syndumspilltu veröld. Hér er-
um við frjáls. Við erum bræður
og systur. Við giftumst ekki og
höfum þar af leiðandi engin fjöl-
skylduvandamál, enga eiginmenn,
sem skammast við konurnar sínar
og engar eiginkonur, sem rífast
við sína menn. Hér eru engin börn
sem gera okkur lífið leitt. Ekkert
sem gerir’ mann nervusan hér. Eng
in syndsamleg hjónabönd. Kannske
þér vilduð gerast kvekari?
— Ne-ei, segi ég, það held ég
ég kæri mig ekki um beinlínis.
Ég hafði nú hesthúsað eins mik-
inn mat og mér var þægilegt og
ég hallaði mér aftur á bak í stóln-
um og fór að stanga úr tönnunum
á mér með gafflinum. Kellingin
gekk út og skildi mig eftir einsaml
an með klukkunni. En ekki hafði
ég lengi setið áður en yfii'kvekar-
inn rak skallann inn úr gættinni.
— Þér eruð syndug sál! sagði hann
og svo tuldraði hann og hvarf.
Rétt á cftir komu tvær ungar
'kvekarapíur inn, eitthvert það
fallegasta kvenkyn sem ég hef
nokkurn tíma séð. En náttúr'lega
voru þær klæddar í sams konar
mjölsekki og kerlingarafmánin,
sem ég hitti fyrst og silkimjúkt
hár þeirra að mestu leyti faliði
undir stórum, hvítum höfuðklútum
sem konur annax's setja ekki á sig
nema þær séu í ekkjustandi. En
augun glóðu eins og demantar og
kinnarnar voru með rósablæ og
þær ’hefðu getað fengið mann til
að henda grjóti í ömmu sína, þó
þær hefðu aldrei nefnt það. Þær
fóru að taka af borðinu um leið
og þæi’ skotruðu til mín augunum
af og til, og ég varð alveg snar í
buxunum. Eg var svo uppnuminn,
i að ég gleymdi Betsy Jane og óg
segi rótt si svona: — Hvernig hafið
þið það elskurnar mínar?
— Ágætt, takk, sögðu þær al-
varlegar.
— Hvar er gamlinginn? spurði
ég lágr'i röddu.
— Um hvern eruð þér að tala
— bróður Úría?
— Ég meina hann þarna fugl-
inn, sem kallar mig syndara. Það
kæmi mér ekki á óvart að hann
héti Úria.
— Hann er farinn að sofa.
— Þá skulum við gei'a svoldið að
gamni okkar, elskurnar atnínar, segi
ég. — Hvað segið þið um mömmu-
leik?
— Bruð þér kvekari? spurðu
þær.
— Ne-ei, elskumar mínar, ég er
nú ekki búinn að skrýðast slop-
rokknum en ég mundi nú vera
með ef allar væru eins og þið. Ég
er nokkurs konar bráðabirgðakvek-
ari.
Þær voru svo leikfullar og vildu
aldrei hætta, þótt þær væru dá-
lítið feimnar til að byrja með. Ég
kenndi þeim mömmuleik og sitt-
hvað fleira og við skemmtum okk
ur prýðilega, en við pössuðum nátt
úrlega að bafa lágt, svo að gaml-
inginn skyldi ekki heyra. Þegar
við hættum segi ég si svona: —
Finnst ykkur, elsfcurnar mínar, að
við ættum að kyssast einn saklaus
an koss áður en við skiljumst?
— Jahá, sögðu þær og það sagði
ég l£ka.
Svo fór ég upp að sofa. Og ég
hef víst verið búinn að blunda
svona í hálftíma, þegar ég vafcna
við eitthvert buldur við dymar.
Ég settist upp í rúminu og nudd-
aði stírumar úr augunum og þá sé
ég það sem nú skal greina: Yfir-
'kvekarinn s téð í gættinni og Ihélt á
stóru kerti. Hann var í emgu öðm
en náttserknum, sem flaxaðist um
fæturna á honum eins og flagg í
stormi. Hann sagði: — Þér eruð
syndug sál! og svo tuldraði hann
og fór.
Ég sofnaði aftur og mig dreymdi
ég var á flótta með báðiar sætu
kvekarapíumar fyrir framan mig
á hestinum. Mér fannst hestræfill-
inn alveg vera að sligast rétt við
túngarðinn heima hjá mér í Bald-
ins ville og Betsy Jane kom út að
taika á móti okkur með gusu af
sjóðheitu vatni. Yfirkvekarinn
vakti mig snemma. Hann sagði að
hressing biði mín niðri. Svo sagði
hann að ég væri syndug sál og fór
tundi’andi sína leið.
Á leiðinni gegnum forstofuna
þangað sem maturinn var fram-
reiddur rakst ég á yfirkvekarann
(Framhald á 12.Víðu).