Tíminn - 01.11.1960, Síða 11

Dansiistin stendur með
mikilli fjölbreytni á Spáni
og má segja að hvert hérað
hafi sína sérstöku dansa.
Frægastur þeirra er flam-
enco dansinn frá Andalúsíu
en færustu iðkendur hans
eru sígaunar.
Frá Valensíu. Fornar og mik-
ilúðlegar byggingar ber við
svartan næturhimininn, og eng-
in sála á ferli. Borgin sefur,
eða vakir hún? Turngluggarnir
stara út í myrkrið. Hver veit
hvort borg sefur? — Og að
mörgni hiftast. tvær gamlar
konur og setjast á bekk undir
kastaníutrénu við götuhornið.
Tala þær umvandamál dagsins,
itburði næturinnar? Hver veit
hvað garnlar konui tala á bekk
í biörfu eða dimmu.

SKAMANI
FRÁSPÁNI
...
í dag birtum við ykkur þennan skámána frá Spáni,
ofurlítinn prófíl frá landinu þar sem djarfir menn berjast
við mannýg naut og þeldökkar sígaunastúlkur stappa nið-
ur fótunum og engjast í sárum losta við hljóðfall gítarsins
meðan áhorfendur klappa saman lófunum, þar sem jörð-
ina þyrstir undir brennandi sól og þar sem henm gefst
blóð, þar sem elskendur haldast í hendur og horfa á hinn
skarða mána og þar sem menn fremja strengleik undir
gluggunum; frá Spáni þar sem blóð og vín hafa einn far-
veg, þar sem hreinleikinn er hafinn til skýjanna og synd-
arinnar notið í botn, þar sem fólkið elskar lífið minna en
dauðann.
Nautabaninn krýpur á kné og heldur rauða dúknum
til hliðar við sig. Hann mjakar sér til þegar tarfurinn
strýkst framhjá, og um leið reisir hann eina af þeim sex
örvum sem stungið hefur verið í herðakamb nautsins. Örv
amar minna á mylluvængi í þessari stöðu og þetta sjón-
arspil er kallað „myllan“. Nautabaninn hlýtur dynjandi
fagnaðarlæti fyrir vikið. — Víðast á Spáni er það gaman
ungra drengja að leika nautaat. Snáðarnir á myndinni
hér til hliðar eru með horn og dúk að skemmba sér við.
Sá sem heldur á hornunum er nautið. Ef einhver spyr þá
hvað þeir ætli að verða, er svarið á einn veg, þeir ætla all-
ir að verða nautabanar.