Tíminn - 13.01.1961, Page 9

í í MIN N, föstudaginn 13. janúar 1961.

Útsala — Útsala — Útsala — Útsala — Útsala — Útsala
.•V»*VV*V*V»V*W*V*V*V»VtV<V^
„Orlon — þær eru voðalega hlýjar og góðar þessar peysur
það brúnt,“ svarar mamrnan um
hæl, „má strauja þetta?“ „Jájá,
það má bara leggja það á borð og
og stykki ofan á,“ svarar Emilía,
„ þær eru voðalega hlýjar og góð
ar.“ Og eftir nokkrar vangaveltur
fara kaupin fram.
Emilía Þórðardóttir sagði okkur
að hún ynni þarna aðeins í ígrip-
um svo það væri engin þörf að
segja frá henni í Tímanum. Það
| þyrfti alltaf að bæta við afgreiðslu
fólki þegar útsölur stæðu yfir.
Frakkar á 600 krónur
Næst verður okkur gengið yfir
í götuna og inn í verzlunina Faco.
| Um leið og við göngum inn fyrir
í þröskuldinn gellur við kvenmanns
rödd í hópi viðskiptavina:
„Hvaða verð er á síðu nærbux-
i unum?“
Við heyrðum ekki svarið og því
; verða lesendur Tímans að gera
| sjálfir ferð sína niður í Faco, ef
þeim leikur hugur á að vita um
j verð á síðum nærbuxum.
Annars sagði kaupmaðui'iun, Ari
i Jónsson, . að afslátturinn væri
j mjög ríflegur, þarna má til dæm-
i.s fá karlmannafrakka á 600 kr.
Og bútasalan er afar vinsæl, sagði;
Ari ennfremur, það má fá góð;
pils úr bútum eða sauma úlpu á
Nú stendur yfir síldarvertíð
húsmæðranna, útsölurnar.
Blessaðar frúrnar arke um
bæinn þveran og endilangan
og leita uppi útsölurnar eins
og bátar sem flykkjast að
vænni torfu, háfa upp í belg-
víðar innkaupatöskur klæða-
efni, kjóla, búta, peysur,
trefla, hatta, sokka ... Allar
gera þær kjarakaup, auðvilað,
til þess eru útsölur. Og kaup-
maðurinn fer ekki varhluta af
útsölugleðinni, „margir rab-
attar gera stóran bónus," er
haft eftir einum.
Blaðamaður og Ijósmyndari Tím
ans reyrðu á sig gönguskóna í
fyrradag og leituðu uppi nokkrar
útsölur í því skyni að afla efnis
í blaðið og til að hitta konur sínar
— ef ske kynni.
Eins og bilaðar grammófón-
plötur
Okkur varð fyist gengið inn í
Tízkuskemmuna við Laugaveg. Þar
var þröng manna, húsmæður í
miklum meirihluta, nokkrir eigin
menn ráfuðu um eins og húsbænda
lausir hundar á sveitaballi, ráð-
villtir og vandræðalegir. Sumir
höfðu höndina í barminum en
voru að öðru leyti alls ólikir hin
um vígreifa Napóleon. Konurnar
röðuðu sér á búðarborðið eins og
kindur á garða, þukluðu á klæða
efnum og peysum af sömu kunn-
áttu og kjötmatsmaður þreifar á
dilkaskrokk, ábúðarmiklar og óhik
andi. Svo var raðað ofan í tösk-|
urnar, buddan á lofti eða eigin- J
manninum úti í horni gefin ótví
iæð bending.
Okkur gafst tóm til að leggja
nokkrar spurningar fyrir eina af-
greiðslustúlkuna, Emilíu Þórðar-
dóttur.
— Aðalhasarinn var nú í gær, j
sagði hún, — þá var nú ös í lagi. í
Það hefur verið mikil sala, við|
erum orðnar eins og bilaðar
grammófónplötur, alltaf að svara
sömu spurningunum.
— Eigið þér nokkra fjólubiáa
peysu, spyr ung kona og við víkj
um ögn til hliðar meðan Emilía
sinnir henni. Nei, fjólublá peysa
var ekki til.
— En trefil? — Fjólubláan? j
— Nei, þvi miður. — En húfu þá? j
— Fjólubláa? Nei, því er nú ver. I
„Margir rabbat-
ar gera stóran
bónus”
Bla'Samaftur og Ijósmyndari frá Tímanum
skreppa í nokkrar útsöluverzíanir — í leit a’ð
konum sínum
„bar stóð einn í skrautlegum jakka og bar slg hermannlega framml fyrir
sjálfum sér í speglinum".
— Semsagt bara ekkert fjólublátt?
Samstundis er komin önnur frú
að borðinu og handleikur peysur
sem liggja í stórum stafla. „Hvað
er í þessu?" „Orlon,“ svai'ar Emi-
lía. „Eigiði nokkur önnur snið?“
Nú er togað í pilsfald konunnar
og lítil telpa teygir sig upp á borð
ið. „Mamma, ég vil eitthvað hvít-
ara,“ segir hún. „Eg vildi nú hafa
krakkana. Flest af þessum ódýra
fatnaði er smávegis gallað eða(
dottið úr tízku, en fólk setur þaðj
ekki fyrir sig. Kaupmátturinn virð!
ist miklu minni en áður og fólk
farið að velta fyrir sér tíkall-
inum.
Svo kvöddum við Ara Jónsson
í Faco og hliðruðum til fyrir konu, j
sem spurði hvort hann ætti ekki
buxur og boli á 6 ára.
f dyrunum mætum við virðuleg
um útgerðar'manni sem spyr hvort
ekki hafi verið auglýstir hér bútar.
Eins og villimanneskja
Næst komum við í verzlun sem
við höfum aldrei stigið fæti inn
í áður. Þó er þetta gömul og gróiif
vérzlun sem hefur hið bezta oið
á sér — Hattabúð Reykjavikur.
Við erum einu karlmennirnir og
það er ekki laust við að frúrnar
gjóti til okkar' hornauga, okkur
leið hálfpartinn eins og belgísk-
um togara í landhelgi. En við hért
um upp hugann og gáfum okkur
„Þetta er hæstmóðins núna", sagfði vinkona hennar.
fram við vingjarnlega kaupkonu,
Filippíu Blöndal, sem rekur þessa
verzlun.
— Hvað hafið þér selt marga
hatta í dag?
— Það vil ég al\s ekki segja.
Þið eruð kannski með hljóðnema
inná ykkui'?
— Við erum ekki frá útvarpinu.
Við erum bara frá Tímanum.
— Já, þeir eru allir varhuga-
verðir þessir blaðamenn, hvaðan
sem þeir koma.
— En viljið þér ekki segja okk
ur hvað þér hafið selt marga
hatta í útsölunni? Kannski þús-
und?
— Það er naumast þið haldið
það sé umsetning hjá manni? svar
ar frú Filippía og hlær við.
— Kannski 300 hatta?
Nú er henni nóg boðið.
— Við erum nú ánægðar fyrr.
Filippía fékkst ekki með nokkru
móti að segja frá því hvað hún
hefði selt marga hatta. Hinsveg-
ar seldust þrír hattar þessai' 5
■mínútur sem við stöldruðum við.
— Eru þeir ekki ódýrir hatt-
arnii' hjá ykkur? spyrjum við.
— Við sláum hundraðkall af
þessum fínu venjulegu höttum okk
ar, svarar kaupkonan. Og hér er
allt fyrsta flokks vara.
Og það virtist sannmæli eftir
eldmóði þeim og áhuga sem við-
skiptavinirnir' sýndu. Nokkrar kon
ur stóðu í hnapp við lítið borð og
mátuðu hvern hattinn af öðrum.
— Guð almáttugur, hrópaði ein
þeirra um leið og hún leit í speg
ilinn. ,
— Þetta er hæstmóðins núna,
svaraði vinkona hennar.
— Þetta er kuldahúfa, hrópaði
sú guðhrædda, það klæðir ekki
við.
— Þessi er ekki svo vitlaus,
(Framhald á 13. siðu.)