Tíminn - 19.02.1961, Side 8

8
TÍMINN, sunnudaginn 19. febrúar 1961.
☆
Hann setti vagninn í fyrerta
gír og steig benzínið rólega
1 botn. Stóri bíllinn mjak-
aðist sendinn ruðninginn
heim að húsinu, herutist með
vaxandi hraða dálítinn
bratta síðasta spölinn og
staðnæmdist með rykk á lít
illi flöt fyrir framan húsið.
Orönn svarthærð konan í
framsætinu hentist fram
fyrir eig, taskan í kjöltu
hennar opnaðist og sígarettu
pakki féll úr henni á gólfið.
— Æ, þarftu endilega að
hemla svona harkalega?
Hann svaraði engu en sat
kyrr og hvíldi hendumar á
stýrinu. Hann blés frá sér.
Að baki þei'm voru 450 kíló-
metrar.
— Þá erum við hér, sagði
hann, eins og allt væri nú
komið í lag og orðið gott.
Hún svaraði ekki strax.
Hún skildi ekki tóninn í
röddinni. Hún gat ekki skilið
að neitt sérstakt væri unnið
við það að vera eihmitt hér
en ekki einhvers srtaðar ann
ars staðar, jafnvel þótt hún
hefði fundið upp á þessu
sjálf.
— Nú, sagði hún.
Hann sleppti stýrinu og
sneri sér að henni.
— Það hlýtur að vera
þetta hús, sagði hann.
— Vitaskuld, sagði hún,
þú spurðiæ að því niðri á
bóndabænum.
Hann skynjaði önugan
tóninn í rödd hennar og
reyndi að vera léttur í
bragði.
— Við ættmn að reyna að
koma okkur út úr skrjóðn-
um, sagði hann en fann sam
stundis, hvað röddin hljóm
aði falskt. Og hún hafði
alltaf sagt, að hún hefði ó-
beit á falsi.
Hún beygð,- 6ig fram til að
ná í sígaretturnar og það
var með naumindum, að
hún rak sig ekki undir mæla
borðið. Hann fálmaði milli
fóta hennar og teygðf sig
eftir pakkanum. Hann dró
til sín pakkann.
■— Þetta var vitlaust af
mér, hugsaði hann, hún er
ekkert of góð til að hirða
sínar eigin sígarettur.
Hún opnaði töskuna og
hann lét pakkann falla ofan
í hana. Hún vildi ekki taka
við pakkanum úr hendi
hans. En áður en varði hafði
hann sagt: — Gerðu svo
vel að brosa kurteislega.
Hún svaraði engu, sagði ekki
takk. Skeytti brosi hans engu
heldur.
— Tæfan, hugsaði hann
með sér.
Húsið var byggt á hæð. Út
sýni um allar sveitir og út
á haf. Suðurhliðin var
sprungin og upplituð af sól.
Húsið var eign myndhöggv-
ara, sem hélt því fram, að
allar hans höggmyndir ættu
rót sína að rekja til útsýn
isins héðan. Það var sér-
kennilegt fyrir hann að
Tvö ein í ókunnu húsi
hann umbreytti útsýni í
höggmyndir. Enginn vissi,
hvemig hann fór að því.
Það var heldur enginn, sem
bar skynbragð á verk hans.
— Ég hef engan tíma til
að dvelja í húsinu mínu í ár,
hafði hann sagt, — en þið
tvö ættuð að fara þangað.
Þarna eru öll húsgögn og
allt í lagi. Þið getið verið út
af fyrir ykkur. Lykillinn er
geymdur á bóndabænum.
Svo hafðj hann bætt við:
— Svona útsýni gæti verið
til margra hluta nytsam-
legt.
Hvað hafði hann átt við
með því?
Þeim hafði virzt þetta góð
hugmynd. Sérstaklega var
hún hrifin.
— Við skulum fara þangað
og vera einu sinni út af fyriir
okkur. Hér erum við alltaf
umkringd heimsku fólki.
Þetta sagði hún. Og hann
hafði horft á hana meðan
hún sagði þetta. Furðulegt.
Meinti hún þetta? Hún virt
ist annars ekkert vera ýkja
hrifin af að vera ein með
honum. En ef til vill átti hún
innst inni sömu ósk og hann.
Kannski óskaði hún sér þess
innst inni að þau gætu fund
ið leið ....
En hún hafði alls ekki
horft á hann, heldur hina
sem voru viðstaddir svo að
þeir gætu skilið að hún
byggi yfir djúpri sál, sem
Smásaga eftir Finin Gerdes
Teikning eftir Mads Stage
stöku sinnum yrði þreytt á
fólki.
— Allt í lagi, hafði hann
sagt og yppt öxlum, — við
skulum fara þangað.
Og nú voru þau komin.
Þau fóru út úr bílnum.
Hann opnaði fyrir henni
dyrnar eins og leigubílstjóri.
Kurteislega, ekki með hæðn-
issvip. Hún tók því sem sjálf
sögðum hlut og þakkaði ekki
fyrir sig.
Hann leit í kringum sig,
meðan hún steig út úr bíln-
um. Það var fallegt hér.
Kyrrlátt, friðsælt, einmana-
legt. Fallegt landslag, snot
ur hús. Hann kunni vel við
timburhús. Það líktist hús-
unum sem sáust á mynd-
um í amerískum tímaritum.
British Columbia eða norsku
fjöllin. Hann fálmaði í vas
anum eftir lyklinum, sem
þau höfðu fengið á bónda-
bænum. Hér yrði áreiðan-
lega gaman að vera. Ef til
vill gætu þau nálgast hvort
annað í þesm umhverfi.
Hún leit einng á húsið.
— Ekki svo slæmt, sagði
hún, — rómantískt, en til
hvers er þetta allt saman?
Hann gekk að húsinu með
lykilinn í hendinni. Hann á-
ræddi ekki að líta á hana af
ótta við óánægjusvipinn á
henni. Eg má ekki spilla
‘neinu, hugsaði hann. Ef hún
sér ekki, að ég hef uppgötv-
að hvað hún er óánægð, þá
getur meira en verið að hún
verði ekkert óánægð.
— Við skulum heldur
reyna að opna dymar, sagði
hann-
— Já, við ættum að reyna
það, evaxaði hún.
Það fór næstum óskiljan
legur hrollur um hann. Hafði
henni nú aftur fundizt falsk
ur tónn í orðum hans? Var
hún sorgmædd, uppgefin?
Hann smeygði lyklinum í
skrána ofurlitið skjálfhent-
ur. Það var7 mollulegt inni
og lykt af sólbökuðum viði.
Gluggar höfðu ekki verið
opnaðir í háa herrans tíð.
Hann naut þessarar lyktar.
Hún bar í sér heillandi fyrir
heit ævintýris.
Hún kom inn á eftir hon-
um og fnæsrti.
— En það loftleysi, sagði
hún
Loftlaust? Auðvitað var
hér loftlaust. Kannski ætti
hann að opna einhverja
glugga. Nei, það var betra að
hún stingi upp á því. Ef
hann ætti sjálfur frumkvæð
ið, þá var eins víst hún kvart
aði um súg.
Hann fór könnunarferð
Svo djúpt getur ástin sokkiS, a'S ekkert er eftir af henni nema svolítil hæ-
) verska — svolítil þyrrkingsleg hæverska í tómu, köldu húsi.

•v*v*vv*v*
um húsið. Hann gleymdi
henni í raun og veru nokkr
ar mínútur. Þetta var spenn
andi. Framandi hús sem
maður hafði ekki hugmynd
um hvernig var. Hann opn-
aði skápa og skúffur, opn-
aði dyr og gægðist inn,
skimaði í kringum sig eins
og veiðihundur.
— Það eru þrjú svefnher-
bergi, sástu það? spurði
hann.
Hún hafði fylgst með hon
um meðan hann fór um hús
ið. Hún vissi, að hann hafði
gleymt henni. Á vissan hátt
líkað,- hanni það vel, á viss
an hátt illa. Henni líkaði
það á vissan hátt því henni
hafði virst hann raunveru-
legur, meðan hann snapaði
um húsið, forvitinn og á-
fjáður. En á hinn bóginn
þótti henni miður, að hann
skyldi hafa gleymt henni.
Hún sá eftir því um leið og
hún sleppti orðunum. Þetta
voru kannski of þung högg.
Þegar öllu var á botninn
hvolft, þá átti hún sjálf ef
til vill sök á því hverníg kom
ið var. Henni fannst orðin
loða í loftinu löngu eftir að
hún bar þau fram:
— Til hvers eigum við að
nota þau?
En þau urðu ekki tekin aft
ur. Bara að hann gæti svar
að fyrir sig, óskaði hún,
hreytt einhverju út úr sér
sem hneykslaði hana eða
öllu heldur hann sjálfan. En
hún vissi að hann var ekki
fær um það.
Og það var hann ekki
heldur.
— Nú, nei, svaraði hann
barnalega, — við erum ekki
nema tvö.
Hún fylltfet fyrirlitningu
á honum. Það var langt síð
an hún hafði haft svo mikla
óbeit á honum. Maður sem
var barnalegur en hélt sig
vera talsvert slunginn sál-
fræðing, slíkur maður .....
— Geturðu ekki opnað
glugga? sagði hún, ég er að
kafna.
Hlýðinn og góður opnaði
hann glugga og gættj þess
vel, að enginn væri drag-
súgurinn ....
Hann stóð gleiður og var
fjarska ánægður á svipinn,
hávaxinn, með ýstruvott,
lét eins og þetta væri ákjós
anlegt hús og nú yrði reglu
lega skemmtilegt, frjálst.
Þau mundu eiga góða daga
án þess að óttast utanað-
komandi manneskjur. Þau
mundu una úti í skauti nátt
úrunnar.
Svona vildi hún ekkf hafa
hann.
— Eg hélt ekki þetta væri
svona hús, sagði hún drunga
leg.
Hann svaraði ekki. Hann
spurði ekki við hverju hún
hefðj búizt. Hann þorði það
ekki. Hann vildi ekki spilla
neinu, áður en það byrjaði.
Hann mælti ekki orð af vör
um. En hann stóð ekki leng
ur og neri höndunum sam-
an af ánægju.
(Framhald á 13. síðu.)