Tíminn - 13.05.1961, Blaðsíða 14

14
TÍMINN, laugardaginn 13. maí 1961.
undrunarsvipur kom á and-
Ht hans. — Hann . . . hr. Pav
ersham sat líjca og blaðaði í
því kvöldið áður . . . ég færði
honum viskí hingað..........
hann fékk sér alltaf drukk
áður en hann fór að hátta.
Hann sat hér við skrifborð'ið
og hafði albúmið fyrir fram
an sig. Eg man það svo
greinilega . . . . já, sir, það
var einmitt kvöldið áður en
hann dó . . . .
— Og frú Charles skoðaði
það' kvöldið áður en hún dó
. . . Drake hrukkaði ennið. —
Þetta albúm færir ógæfu . . .
urðuð þér undrandi þegar
hún bað yður að ná í það í
gærkvöldi?
Rogers hristi höfuðið: —
Nei, sir, mér datt í hug að
hún ætlaði kannski að skoða
það vegna þessarar kvikmynd
ar.
— Jæja, það er bezt þér
athugið hvort þér finnið
albúmið núna, Rogers, sagðl
lögregluforinginn. — Eg skal
senda einhvern til að hjálpa
yður að laga þetta rót héma.
Mark fylgdist með lögreglu
foringjanum út úr bókaher-
berginu.
— Farið upp til yðar, ég
kejn eftir stutta stund, sagði
hann, og hvarf inn í setu-
stofuna og Mark gekk þreytu
lega upp stigann.
Hann lagðist út af á rúm-
Ið, hann hafði aftur fengið
höfuðverk, en hann gat ekki
hætt að hugsa um Sonju.
Sonja, sem hafði skriðið um
allan þakgarðinn og leitað
......að hverju? Sonja, sem
umsneri öllu í bókaherbergi
Faversham .... hvers vegna?
Var hún að leita að albúminu.
Og hvers vegna? Hafði það
að geyma myndir af Sonju
.... eða Sonju og Favers-
ham? Því að hann var sann
færður um að hún sagði ó-
satt um að þau hefðu ekki
hitzt fyrr en Tom Hastings
kynnti þau.
Fáeinum klukkustundum
eftir að Hastings kom hing-
að með Sonju hafði Favers-
ham blaðað í albúminu —
kannski til að rifja upp gaml
ar endyrminningar. „Mín
fagra Sonja, sem ég hef ekki
séð svo lengi. Alltaf jafn fög-
ur, en kannski ofurlítið
grennri . “
Þegar Garvin sagöi frá
þessu .... hafði þá frú
Charles munað til að hafa
séð-mynd af tengdasýni sín-
um og kvenmanni, sem líkt-
ist Sonju? Var það ástæðan
til að hún hafði beðið Rogers
að færa sér' albúmið?
Þegar lögregluforinginn
kom til hans, var hann fá-
vita af höfuðverk yfir öllum
heilabrotunum og hann hafði
ekki krafta til þess að reisa
sig upp. Drake settist í stól
og sagði honum að liggja
kyrrum, meðan hann segðii
sér það sem hann vissi. v
Mark andvarpaði: — Það
er svo erfitt að vita hvernig
maöur á að byrja.
Drake leit kuldalega til
hans: — Hvernig væri að
byrja á að útskýra hvers
vegna þið eruð öll hér saman
komin, sagði hann.
— Það er vegna Loru. Við
ætluðum að hreinsa hana af
öllum grín .... sanna að hún
væri saklaus ....
regluforingjann. Það var ber|
sýnilegt að hann trúði ekki j
einu orði af því sem hann
hafði sagt.
— Hlustið á mig, hrópaði
hann örvæntingarfullur. —
Eg skal reyna að segja yður
þetta með hennar eigin orð-
um ....
Hann hugsaði sig um and-
artak, svo hóf hann frásögn
sína og reyndi að hafa hana
eins skipulega og skiljanlega
og honum var unnt. Þegar
hann loks þagnaði, beið hann
órólegur eftir áliti Drakes.
Löggregluforinginn reis úr
sæti og gekk nokkrum sinn-1
um fram og aftur yfir gólf-
ið. Svo nam hann staðar við
rúmið og staröi niður á
Mark: — Þetta er brjálæðis-
legasta saga sem ég hef nokk j
urn tíma heyrt, sagði hann.
Faversham, sem .... byrjaði
Mark, en þagnaði skyndilega
þegar hann minntist að hann
gat ekki sagt frá byssu Cons
án þess að ljóstra upp um
rangan framburð Antoniu
fyrir réttinum.
Bj allan klingdi niðri í sömu
andrá til að boða til hádegis
verðar og hann reis upp og
gekk að þvottaskálinni.
— Jæja, sagði Drake fýlu-
lega. — Ykkur hefur svei
mér tekizt að skapa öngþveiti
hér, hver sem tilgangurinn
var. Eg vona, að yður sé það
ljóst, að ef þér og vinur yðar
hefðuð ekki fengið þessa
flugu í höfuðið, væri frú
Charles væntanlega enn á
lífi.
Mark kinkaði alvörugefinn
kolli: — Eg veit það, sam-
sinnti hann. — En skiljið þér
einhverju upp við Drake.
— Hann er farinn, sagði
hann. Enginn svaraði og
hann bætti forvitnislega við:
— Hvers vegna er hann h'ér
eiginlega? Af hverju er lög-
reglan i þorpinu ekki látin
rannsaka málið?
— Fjárans óheppni fyrir
okkur .tautaði Clive, — en
hér eru allir a.nnaö hvort
veikir eða í leyfi, nema lög-
reglustiórinn sem kom í nótt.
Þess vegna var Scotland
Yard kvatt á vettvang eins
og skot. Svo leit hann fok-
vondur á Mark og bætti við:
— Hvað í andskotanum hef-
urðu lapið í gæjann? Hann
hefur látið senda eftir Loru!
— Lora! . ... k Lora að
koma hingað'? spurði Mark
skilningssljór.
— Rogers kom til mín og
spurði hvaða herbergi hann
ætti að ræsta fyrir komu
hennar, skaut Garvin inn í.
— Hvað sögðuð bér honum
eiginlega, Clare? Eg hélt við
hefðum orðið sammála um,
að láta gamla málið kyrrt
liggja.
— Eg gat ekkert að gert,
svaraði Mark. — Næturheim-
sókn Loru yrði fljótlega öll-
um kunn. Og þar eð hann og
Clive þurftu að vera hér leng
ur, var ef til vill öllum fyrir
beztu að hún kæmi líka hing
að . . . . Honum varð rórra
KATE WADE:
LEYNDARDÓMU R
38 ítalska h.ússins
— SAKLAUS .... Drake
hrukkaði ennið. — \ En frú
Charles var þá lifandi?
— Já, vitaskuld, ég er ekki
að tala um hana. Eg er að
tala um Roy Faversham.
Hann reis upp við dogg og
leit biðjandi á Drake. — Lora
bar enga ábyrgð á dauða
hans, lögregluforingi . . . hún
drap hann ekki . . . ekki einu
sinni af slysni. Sannleikurinn
er sá, að hann var myrtur
. . . . og það gerði einhver
sem staddur var í húsinu þá.
Drake sýndi ekki minnstu
svipbrigði þegar hann sagði:
— Hafið þér gleymt að Lora
Marsh meðgekk að hafa skot
ið Faversham af slysni. Þér
eigið kannski við að hún hafi
svarið rangan eið í réttinum.
— Hún var sjúk, sagði
Mark alvarlegur. — Sjúk og
andlega og líkamlega miður
sín . ... og algerlega undir
áhrifum verjanda síns. Hann
hélt í raun og veru að hún
hefði skotið Faversham af
slysni . . . Hann þagnaði þeg
ar honum varð litið á lög-
— Tveim árum á eftir neit-
ar kvenmaður sinni eigin
játningu . . . . hr. Clare, ætlið
þér að segja mér að þér legg
ið trúnað á þessa vitleysu?
— Jú, ég trúi hverju orði,
sem Lora sagði mér og ég hef
nú sagt yður, svaraði Mark.
— Eg skal viðurkenna að ég
var mjög efins til að byrja
með .... tortryggnari en þér
eruð núna . . . . en ég er orð-
inn sannfærður um að það
er dagsatt að hún skaut hann
ekki. Þessa síðustu tvo daga
höfum við komizt að raun
um svo margt misræmi í
þeim sönnunum sem lagðar
voru gegn henni. Allir hérna
. . . flestir að minnsta kosti,
leiðrétti hanp sig, því að
hann vildi sí^t varpa grun á
Antoniu .... höfðu ástæðu
til að drepa Faversham og
öll höfðu tækifærið ....
— En aðeins einn — eða
ein — gat gert það, skaut
Drake inn í. — Gleymið ekki,
að það var Lora Marsh sem
hélt á byssunni ....
— En það var ekki byssa
ekki . . . . að sú staðreynd að
hún var myrt, sannar að það
var sitt af hverju sem ekki
kom fram við réttarhöldin
hér um árið.
Drak urraði og svaraði
engu, en Mark sá bregða fyrir
glampa í augum hans og
varð hugrakkari.
— Eg lít að minnsta kosti
á það svo að frásögn Loru
af atburðunum sé sönu, sagði
hann.
— Eg verð að hugsa málið.
Eg held þér hafið ekki sagt
mér allt, hr. Clare, en við eig
um eftir að ræða meira sam-
an . . . .
Þegar Mark kom inn í borð
stofuna, voru hin þegar sezt
og hann furðaði sig á fjand-
j samlegum augnagotum
þeirra. Mark settist við hlið
Clives.
— Við héldum að þú ætlað
ir að borða með lögreglufor-
ingjanum, sagði Clive ill-
kvittnislega.
Svo þannig var í pottinn
búið, hugsaði Mark. Þau ótt-
uðust að hann hefði ljóstrað
mmmtw
Laugardagur 13. maí:
8.00 Morgunútvarp.
8.30 Fréttir.
10.10 Veðurfregnir.
12.00 Hádegisútvarp.
12.55 Óskalög sjúklinga (Bryndís
Sigurjónsdóttir).
14.30 Laugardagslögin.
15.00 Fréttir.
15.20 Skákþáttur (Guðmundur Arn-
laugsson).
16.00 Fréttir og tilkynningar
Framhald laugardagslaganna
16.30 VeSurfregnir.
18.30 Tómstundaþáttur barna og
unglinga (Jón Pálsson).
18.55 Tilkynningar.
19.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20.00 „Þyrnirós", ballettmúsik eftir
Tjaikovsky (Hljómsveitin Phil
harmonia í Lundúnum leikur;
Herbert von Karajan stjórn-
ar).
20.15 Leikrit: „Hver sá mun erfa
vind" eftir Jerome Lawrence
og Robert E. Lee, í þýðingu
Halldórs Stefánssonar. —
Leikstjóri: Helgi Skúla-son.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Danslög.
24.00 Dagskrárlok.
ORÍKUR
VÍÐFÖRLl
Hvíti
hrafninn
87
- — Ragnar vissi nokk, hvað hann
gerði, þegar hann valdi þennan
lendingarstað, hugsaði Eiríkur og
gaf skipun um að lenda. — Þú
ættir kannske að taka höfuðprýð-
ina ofan, svo þú sért ekki eins
áberandi, sagði hann við einn
manna hvíta hrafnsins. Sjór'æn-
ingjarnir krældu nú á sér. — Við
viljum helzt koma með þér, herra,
sögðu þeir, en Eiríkur hristi höf-
uðið. — En við komum með þér,
pabbi, Axi, Pjakkur og ég, sagði
Erwin. Aftur hristi Ehíkur höfuð-
ið. — Þið verðir hér, meðan Við
hinir þreifum fyrir okur, svo skul-
um við sjá til. — Meðan Eirikur,
Kubart og tvei raðrir rudu sér leið
gegnum skóginn, fannst Eiríki oft-
ar en einu sinni, að þeism væri
veitt eftirför. Hann stanzaði og
hlustaði, en heyrði ekkert nema
þyt vindsins í blöðunum. En allt
í einu stökk lítill hópur manna
inn í rjóður í skóginum og sterk
rödd hrópaði: — Nemið staðar!